Η φαινομενολογία, η διυποκειμενικότητα και η κρίσιμη μάζα!

 Η κρίσιμη μάζα και η φαινομενολογία της

….διυποκειμενικότητας.

Χ ούσσερλ:
Λογικές έρευνες!

Η φαινομενολογία είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα , που έχει χρησιμοποιηθεί από τους κύκλους της φιλοσοφίας, τον 18ον αιώνα.
Φαινομεναλισμός, φαινομενισμός ή φαινομενοκρατία.
στις αρχές του προσδιορισμού του όρου, σήμαινε την απομάκρυνση της συνείδησης και της εμπειρίας από το βασίλειο των συνιστωσών της πρόθεσης και την περιγραφή τους μέσα σένα φιλοσοφικό πλαίσιο. Σε αντίθεση με όλες τις ξύλινες γλώσσες, γνώριζε ο ίδιος ο Χούσσερλ ότι δεν υφίσταται φιλοσοφία, εάν δεν ξεκινάμε από τη συγκροτούσα συνείδηση, και την θεωρούσε «φαινομενολογική» αφετηρία.
Εγκατεστημένος από θέση αρχής στην καρτεσιανή παράδοση της υποκειμενικότητας και της συνείδησης, χρειαζόταν να δείξει ποιους δεσμούς με τον κόσμο έπρεπε να κόψει αυτή η φιλοσοφία προκειμένου να γίνει η ιδεολογία ενός νέου κόσμου που αντικατοπτρίζει την καθολική του αποξένωση.
Έμενε να ξαναβρεθεί λοιπόν η χωροποιημένη προοπτική της συνείδησης,η διυποκειμενικότητα , ως όρος δυνατότητας της αυτοσυνειδησίας, της οποίας το ανεξάντλητο βάθος είναι το σώμα…
Κανείς δεν μας εμποδίζει βεβαίως να «αναλύσουμε» τον άνθρωπο σε συνείδηση και σώμα, αλλά τότε δεν υφίσταται πουθενά πλέον η πραγματική οντότητα για την οποία μιλούσαμε και μένουμε με δύο κενές αφαιρέσεις, που είναι η κατασκευή του καρτεσιανού ορθολογισμού, πτωχού απόηχου μιας φοβικής θεολογίας.
Εδώ λοιπόν ολοκληρώνεται, αλλά δεν κλείνει, ο διαλεκτικός κύκλος:

αν η συνείδηση έχει την έγκυρη δικαιοδοσία να συγκροτεί τον κόσμο είναι επειδή είναι η ίδια συγκροτημένη από αυτό το οποίο συγκροτεί, θα κάνει το αποφασιστικό βήμα να ορίσει αυτή τη συγκρότηση, μεσολαβητικό κρίκο, ως έκφραση δημιουργίας.

Η αλλαγή της συνείδησης και της αντίληψης, αλλάζει την δημιουργία!

Το μυστικό της σύστασης του κοινωνικού είναι, όπως γνώριζε ήδη ο Χούσσερλ,

η διυποκειμενικότητα, και η εξιχνίασή της απαιτεί ν’ αποχαιρετίσουμε οριστικά κάθε απλοϊκό όνειρο «αντικειμενικότητας».
Αυτό, είναι ένας τρόπος σκέψης, ο τρόπος που επιβάλλεται, όταν το αντικείμενο είναι «άλλο» και απαιτεί να μεταμορφωθούμε εμείς… οι ίδιοι»
Θα δείξει αυστηρά εκείνο, που οι παρωπίδες του φυσικού επιστήμονα, ακόμη και του υποτιθέμενα μεγαλοφυούς, τον κάνουν οριστικά ανίκανο να συλλάβει:

ότι η «αλήθεια της επιστήμης» ενέχει πάντα περισσότερο ψεύδος απ’ όσο η απλοϊκή προφάνεια του κοινού νου, εφόσον αρνείται να καταλάβει ότι η ίδια δεν είναι άλλο από μια τεχνική μετάφραση ενός γεγονότος τής εμπειρίας, που έχει ενδεχομένως κάποια χρησιμότητα εν σχέσει προς ειδικούς πρακτικούς σκοπούς, μόνον εάν παραμένει στην αρμόζουσα «θέση της μέσα στην ολότητα του ανθρώπινου κόσμου» ως προστάδια της υπερβατολογικής αναγωγής.

Αυτή είναι η ιστορική έρευνα της ανάπτυξης της συνείδησης και της εμπειρίας από τις πρωταρχικές αισθήσεις έως την λογική σκέψη.
Με απλά λόγια μόνο τα φαινόμενα μπορούν να γίνουν γνωστά ή απλά τα συνειδησιακά γεγονότα, υποκειμενικά συναισθήματα, μπορούν να γίνουν γνωστά όχι η ουσία των πραγμάτων.
Ο Χούσσερλ υποστήριξε ότι η φαινομενολογία είναι μια φιλοσοφική μέθοδος για την μελέτη της πρωταρχικής ουσίας των πραγμάτων.
Μια μελέτη για την δράση που ενσωματώνει αυτή η ουσία στην ροή της καθημερινής εμπειρίας.
Είχε την πεποίθεση ότι το όν μπορεί να αναγνωριστεί άμεσα και ενορατικά στην ουσία του και η φαινομενολογία περιγράφει τον χαρακτήρα και την ουσία του όντος με βάση αυτό που φαίνεται.
Δρα διαφορετικά από την οντολογία που περιγράφει τι μπορεί και τι οφείλει να είναι το ον.
Είναι μια υπερβατική φιλοσοφία που ασχολείται μόνο με ότι απομένει μετά την εφαρμογή μιας αναγωγής.
Η σχέση του γενικού με το ειδικό δεν είναι αρκετά πλούσια ώστε να οριοθετήσει την διαφορά αναγωγής και επαγωγής.

Οποιοδήποτε σύγχρονο βιβλίο λογικής θα κάνει την διαφοροποίηση αυτών των δυο όρων σε επίπεδο συνεπαγωγής των αποτελεσμάτων. Δηλαδή, αν τα συμπεράσματα μιας πρότασης προκύπτουν αναγκαστικά από τους αρχικούς συλλογισμούς, τότε το επιχείρημα είναι αναγωγικό. Αν τα συμπεράσματαπροκύπτουν με κάποια πιθανότητα από τις αρχικές υποθέσεις, το επιχείρημα είναι επαγωγικό .

Ο Αριστοτέλης και Πλάτωνας ήταν οι «μάγοι» της επαγωγικής και αναγωγικής σκέψης.
Ο Χούσσερλ ονόμασε την αναγωγή epoch και εννοούσε την περιστολή του νοήματος ή την αναστολή της κρίσης.
Επιστροφή στις πηγές ήταν το σύνθημα του και προϋποθέτει ένα κόσμο που υπήρχε πριν την εμφάνιση της σκέψης..
Είχε την πρόθεση να γίνει η φαινομενολογία μια μέθοδος για την προσέγγιση της εμπειρίας της ζωής την στιγμή που αυτή συμβαίνει στο χώρο και στο χρόνο..
Ήταν μια προσπάθεια να περιγραφεί άμεσα αυτό που συμβαίνει χωρίς να χρειάζεται να σταματήσουμε για να σκεφτούμε την προέλευση της ή τις αιτιώδεις ερμηνείες της.
Παρόλο που ο Σαρτρ και άλλοι φιλόσοφοι διαμόρφωσαν την φαινομενολογία να ταιριάζει στις προδιαγραφές τους η ίδια αρνείται να οριστεί και βρίσκεται ακόμη στην διαδιακασία και σε μια ρευστή κατάσταση ορισμού..
Στο κόσμο των πολεμιστών, οι πολεμιστές διευρύνουν τις παραμέτρους αυτού που μπορούν να αντιληφθούν μέχρι το σημείο να αντιλαμβάνονται συστηματικά το Άγνωστο και αναστέλλουν την επιρροή του συνηθισμένου συστήματος ερμηνείας που διαθέτουν και της κοινωνικής διαμόρφωσης.
Με αυτή την έννοια πάνε ένα βήμα παραπέρα από τις διανοητικές ασκήσεις των φιλοσόφων, αναμορφώνουν το φυσικό σώμα και την συνείδηση, επαναδιατάσσοντας την ενέργεια και εκτελούν το μαγικό πέρασμα.
Η πρόθεση και η διυποκειμενικότητα είναι απαραίτητες για να επιτευχθεί η κρίσιμη μάζα, που θα αλλάξει την αντίληψη ενός κοινωνικού κομφορμισμού και θα επιχειρήσει το κβαντικό άλμα της συνείδησης, έχοντας πετύχει η ίδια την βαθιά μεταμόρφωση και αλλαγή του προσωπικού νησιού της.
Ως διυποκειμενικότητα μπορεί να οριστεί μια συνειδησιακή αλληλεπίδραση, η οποία λαμβάνει χώρα στο ομαδικό ασυνείδητο.
Οι άνθρωποι δημιουργούν μια αυτόνομη οντότητα, μια σκεπτομορφή, θεούς, ειδώλα, σταρ, έννοίες , αυτοκρατορίες, όταν κάνουν εγγραφές στο ασυνείδητο.
Με αυτό τον τρόπο αυτή η σκεπτομορφή, αποκτά μια μεταφυσική και υπερβατική διάσταση που δεν έχει από μόνη της.
Όταν έχουμε κάνει μια συμφωνία μια συνομολόγηση από πολλούς μαζί ανθρώπους, το αντικείμενο της συνομολόγησης αποκτά τεράστια δύναμη.
Αυτή η συμφωνία γίνεται μερικές φορές συνειδητά και άλλοτε καθόλου..
Η πιο ισχυρή γίνεται στο ομαδικό υποσυνείδητο που μετέχουμε όλοι.
Στα σημεία που συναντώμεθα και συμφωνούμε , δυναμώνουν και αποκτούν ανεξάρτητη ισχύ.
Από την άλλη πλευρά, αν συμφωνήσουμε και αποσύρουμε την υποστήριξη μας από ένα κοινό τόπο του ομαδικού ασυνειδήτου, αυτός ο χώρος κλονίζεται καταρρέει.
Έτσι εξηγούνται απότομες ιστορικές , κοινωνικές αλλαγές και πτώσεις αυτοκρατοριών.
Πρόθεση είναι η προγραμματισμένη θέληση για την εξυπηρέτη ενός σκοπού.
Μια ισχυρή πρόθεση συνοδευόμενη από κρίση και λογική βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζουμε απόφαση.
Μια τέτοια απόφαση μπορεί να μετακινήσει ακόμη και… βουνά.
Πόσες τέτοιες αποφάσεις αρκούν και από πόσους ανθρώπους;

Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα «μιας συντροφιάς»;

Στην κβαντική φυσική, μαθαίνουμε ότι όταν κάτι φθάνει σε κρίσιμη μάζα, που είναι το 51% της συλλογικής ενέργειας, της δόνησης και της συνειδητότητας για οτιδήποτε από αυτά μιλάμε, μια μετατόπιση χωρίς κανένα εμπόδιο πραγματοποιείται. Παραδείγματος χάριν, όταν αυξάνεται ένα ηλεκτρόνιο και δονείται, στο σημείο του 51% της ενέργειας, της δόνησης και της συνειδητότητας εκείνο το ηλεκτρόνιο φθάνει στην υψηλότερη δόνηση, τα υπόλοιπα 49% αφομοιώνονται αμέσως στη νέα συχνότητα.

Ίσως σε τελική ανάλυση να είναι θέμα ποιότητας και όχι ποσότητας. Δύο Χόμπιτ στάθηκαν αρκετά για την συντροφιά και τελικά
κατόρθωσαν να μεταφέρουν ένα δακτυλίδι εξουσίας σκοτεινής και να το καταστρέψουν.

Πόσοι «άνθρωποι»… θα ήταν αρκετοί!

Μπορούν 300 επίλεκτοι πολεμιστές απέναντι ενός σύγχρονου Δαρείου

δεσμεύοντας όμως τον Εφιάλτη, να κρατήσουν
τα στενά των Θερμοπυλών;

Είναι άραγε « το 300»

… μαγικός αριθμός

μιας κρίσιμης μάζας;

300 πολεμιστές της Λάϊον
25 αιώνες μετά…