11. Στο νησί των Φαιάκων

 περπατώντας … στο κήπο του Αλκίνοου  και της Αρήτης!

Το νησί των Φαιάκων είναι ο 11ος οίκος!

Είναι η φιλία, οι φίλοι, η ομάδα, η παρέα, η συντροφιά, οι άνθρωποι, η πολιτική, οι πολιτικοί, το πολίτευμα, το κοινοβούλιο, το σύνταγμα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο διάλογος, οι Αλκίνοοι λόγοι, ο Αλκίνοος, η Αρήτη, η Ναυσικά, οι δάσκαλοι,η διδασκαλία τους, η Κερυνήτις Έλαφος, η Άρτεμις, ο Ουρανός, η αστρολογία, τα δένδρα πορτοκαλιές, μηλιές, κερασιές … με τους καρπούς τους και τα άνθη τους, όμορφα, ίσα, διαφορετικά, σε ένα κήπο αρμονικά καλλιεργημένο, όλα, νάχουν νερό, χώμα ρίζες, και όλα να βλέπουν ένα ήλιο της δικαιοσύνης λαμπερό να ανατέλλει το πρωί για όλα χωρίς διακρίσεις και προνόμια για κανένα!

Μαγικές ασκήσεις για την Άρτεμη!

Η αδελφή του Απόλλωνα που γεννιέται πρώτη και βοηθά στην γέννηση του!
Θεά του κυνηγιού, δεινή τοξεύτρια, αγαπάει τα δάση το πράσινο και τρέχει πάντα νέα με ένα κοντό χιτώνα ανάμεσα σε υπερήφανα γερά δένδρα.
Έχει ένα θαυμαστό μαγικό ελάφι κοντά της με χρυσά κέρατα και ταχύτατους αστραγάλους. Είναι συνήθως άπιαστο και μιλάει με ανθρώπινη φωνή και έχει την μορφή ενός Υδροχόου.
Ανεξάρτητη ελεύθερη φέγγει την νύχτα με το φως δις αστεριών.
Βοηθά τους ταξιδευτές να βρίσκουν τον δρόμο τους.
Ο Ουρανός και τα μυστικά του μαζί με τον λόγο των άστρων είναι στην κατοχή της, καθώς και το νερό της γνώσης ενός Υδροχόου σοσιαλιστή και ανθρωπιστή.
Η αληθινή ουσιαστική δημοκρατία είναι ο στόχος της!
Τα ανθρώπινα δικαιώματα αδιαπραγμάτευτα
και η Ελευθερία ύψιστο αγαθό και η μόνη επιλογή του κάθε Ανθρώπου.
Η αξιοπρέπεια απαραίτητη προυπόθεση!
Η Αρετή ένα δύσκολος και στενός δρόμος στη αρχή!

Καλημέρα σε όλους τους αθώους και… στην Αθωότητα!

Ήταν μια βραδιά του Μαϊου …Ανοιξιάτικη!

Ήμουν σε μια φιλική συντροφιά και ένιωθα όμορφα.
Μια γλυκιά σιωπή με τύλιγε και θεράπευε πληγές και τραύματα του παρελθόντος.
Άκουγα ανθρώπινες φωνές και την συζήτηση χωρίς να μιλάω και
σκεφτόμουν την δύναμη του λόγου!
Πως φτιάχνει τον κόσμο, πόσο προσεχτικά πρέπει να χρησιμοποιείται κάθε φορά ο μεγάλος αυτός θεός, που τον δημιουργεί μαζί με το μαγικό ραβδί του.

Ένα βλέμμα με αγκάλιαζε καθ΄όλη την διάρκεια, ένα βλέμμα τρυφερό γλυκό ζεστό.Στο τέλος της βραδιάς με πλησίασε πιο πολύ και μου μίλησε.
-Φαίνεται να έρχεστε από πολύ μακριά και νάχετε σκεφτεί πολύ και για πολλά!
Είπε με μια όμορφη νεανική φωνή!

Είδα μπροστά μου… μια νεαρή,πανέμορφη γλυκιά «Ναυσικά» να με κοιτάζει με τρομερό ενδιαφέρον και θαυμασμό.
-Έχω ταξιδέψει πολύ απάντησα και με την σκέψη ακόμη περισσότερο.
-Τότε θάχετε πολλά να διηγηθείτε, συνέχισε
και θα ήθελα πολύ να τα ακούσω, αν δεχθείτε μια πρόσκληση για δείπνο αύριο το βράδυ.
Με κοιτούσε με προσμονή,
όμως,  το νεαρόν της ηλικίας της και δική μου κούραση ενός δύσκολου «ταξιδιού»,με ανάγκασαν να αρνηθώ ευγενικά.
-Κάποια στιγμή, απάντησα,ίσως να μπορέσω να ανταποκριθώ
σε μια τόσο ξεχωριστή πρόσκληση.
Κατευθύνθηκα προς της έξοδο χαιρετώντας τους, όλους, όταν…
έτρεξε πίσω μου και πιάνοντας το χέρι μου τολμηρά, μου έφραξε τον δρόμο λέγοντας
-Αν, βγαίνοντας από εδώ, το πρώτο αυτοκίνητο που θα δούμε, είναι ένα κόκκινο φοκσβάγκεν θα δεχτείς την πρόσκληση;
Ήταν κάτι παραπάνω από έκπληξη!
Ήταν σοκ!
Πίστευα πως ελάχιστα πράγματα μπορούσαν να με σοκάρουν ή να με εκπλήξουν πια.
Και όμως… βγαίνοντας έξω οι δυο μας,
το πρώτο αυτοκίνητο που πέρασε ήταν… ένα «κόκκινο φοκσβάγκεν»!
Είχε κερδίσει!

Στο πρώτο μας ραντεβού, την άλλη ημέρα ρώτησα πως το «έκανε αυτό»
…πως το ήξερε.
Δεν το ήξερα, μου είπε με ειλικρίνεια, ήταν αυθόρμητο,
αλλά ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω και να δεχθείς την πρόσκληση.
Κάτι με «βοήθησε» και το πέτυχα δεν ξέρω τι… και ποιος!

Ή …ποια θεά! Σκέφτηκα… μονολογώντας.

Ήταν πολύ όμορφα,ο έρωτας, η προσοχή, η αγάπη που μου έδειχνε, ο θαυμασμός μπορούσαν να με κάνουν να ξεχάσω πολλά.
Μα πάνω απ’ όλα ήταν η αθωότητα, αυτό που εγώ είχα χάσει και που με συγκινεί τόσο όταν το συναντώ ακόμη σε ανθρώπους.
Μιλούσαμε,γελούσαμε, περπατούσαμε, δεν χόρταινε να ακούει να μαθαίνει.
Ένας «παράδεισος» με τύλιγε στην λήθη και την λησμονιά.

Στο σπίτι της, ένα όμορφο «παλάτι» με κήπο τριαντάφυλλα και καρπερά δέντρα, με δέχθηκαν με σεβασμό και ευγένεια,
συζητώντας για διάφορα θέματα που απασχολούν τον άθρωπο.

Όμως… υπήρχε ένα «όμως» που σιγά σιγά άρχισε να με απασχολεί.
Αυτή ή σχέση δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Η διαφορά ηλικίας, αλλά και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αναλάβω την ευθύνη ενός άλλου γάμου και ενός άλλου παιδιού, ήταν κάτι που δεν
μπορούσα να το παραβλέψω και δεν είχα το δικαίωμα να το στερήσω από ένα άνθρωπο που αγαπούσα τόσο τρυφερά.
Οι σκέψεις αυτές με οδήγησε στην απόφαση να μιλήσω για το θέμα.
Μια ημέρα αγκαλιάζοντας την τρυφερά προσπάθησα να το εξηγήσω.
Είδα την λύπη και δεν συμφωνούσε με αυτές τις σκέψεις και τους προβληματισμούς.
Και εκείνο που με προκάλεσε ήταν όταν βρήκε τις ιδέες συντηρητικές για ένα άνθρωπο που έζησε στην κόψη του ξυραφιού, αρκετά επαναστατικά, αντικομφορμιστικά και τώρα να ενστερνίζεται αυτή την λογική της ηθικολογίας, οπως την απεκάλεσε αντιδρώντας.

Η αγάπη αρκεί,κατέληξε και την διεκδικούσε!
Είπε και ήμουν η αγάπη της, το παιδί της, η μητέρα της και ο πατεράς της και δεν χρειαζόταν,δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο για την ευτυχία μας.
Δέχτηκα να το ξανασκεφτώ και όλη την «ηθικολογία» του θέματος και θα μου τηλεφωνούσε το άλλο βράδυ για την τελική απόφαση.

Η Άρτεμις, ο πλανήτης Ουρανός, που ήδη το σύμβολο του βρίσκεται σχεδόν παντού στις ταράτσες των κτιρίων με την μορφή της κεραίας των τηλεπικοινωνιών, σε αρσενικά ζώδια σε ένα άνδρα δείχνει στοιχεία της άνιμα και σε ένα γυναικείο ωροσκόπιο αντιδράσεις της σκιάς.
Σε θηλυκά ζώδια φτιάχνει την αριστερή πλευρά της Πηνελόπης.
Το βιοχημικό άλας του Υδροχόου είναι το Χλωριούχο Κάλιο, το καταλυτικό άλας και το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης είναι αντιπροσωπευτικό για τους Υδροχόους και την Εποχή τους…που έρχεται.
Μια Εποχή που υπόσχεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων,τις μεγάλες ταχύτητες των ταξιδιωτικών μέσων,ταξίδια σε μακρινούς γαλαξίες,
την προστασία της φύσης και του πρασίνου, την καινούργια αστρολογία σαν αυτογνωστική μέθοδο και «χάρτη’ για τους ανθρώπους,αληθινή δημοκρατία της Αρετής, ενάρετων και ηθικών ανθρώπων,και το νερό του Υδροχόου,
παρ όλο που είναι ζώδιο του αέρα,το νερό της Γνώσης και του Πνεύματος να χύνεται άφθονο και να ξεπλένει…τους κόπρους του Αυγεία,από τα δύο ποτάμια που θα ενώσει ο Ηρακλής, αφού κατορθώσει να πιάσει το Ελάφι της Θεάς και την διδασκαλίας της!

Ο Ηρακλής, ο γιος του Δία και απελευθερωτής του Προμηθέα,
από τις αλυσίδες του,παίρνοντας τα Μήλα των Εσπερίδων
και αποφεύγοντας το Άτλαντα.
Ο Ηρακλής, βαδίζοντας τον δρόμο της Αρετήςκαι…αναζητώντας την Ελευθερία!

Την άλλη μέρα βγήκα μια βόλτα να το αναλύσω με τον εαυτό μου…. Περπάτησα μέχρι τον Εθνικό κήπο και το Ζάππειο.
Είχα καταλήξει στο συντηρητισμό άραγε;
Δεν είχα δικαίωμα να ξεκουραστώ και να απολαύσω αυτό που μου έδινε
μου πρόσφερε η ζωή;
Περπατώντας συνάντησα ένα φιλικό μου ζευγάρι και καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ μαζί και να τα πούμε. Ο Νίκος με εργασιακές σχέσεις και δημοσιoγραφικές ανησυχίες στα ΜΜΕ, είχε παντρευτεί πρόσφατα μια πολύ νεώτερη γυναίκα από τρελό έρωτα.
Κάποια στιγμή η νεαρή σύζυγος του, απομακρύνθηκε από κοντά μας μιλώντας στο τηλέφωνο. Από το ύφος της κατάλαβα πως το πρόσωπο στην άλλη
πλευρά της γραμμής… την απασχολούσε πολύ.
Γύρισα και… διερεύνησα τον Νίκο.Το κατάλαβε και ο ίδιος αλλά είχε αποφασίσει να το δεχτεί και να κάνει πως δεν… το έβλεπε. Κατάλαβα όμως και εγώ,
για μένα για τον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να το παραβλέψω.
Δεν θα μπορούσε να είναι η Ιθάκη για μένα κάτι τέτοιο,όσο και να έμοιαζε με «παράδεισο».  Έπρεπε να φύγω. Συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να το παραβλέψω, αν θα συνέβαινε κάποια στιγμή που ήταν λογικό και αναπόφευκτο.
Πηγαίνοντας σπίτι…είχα πάρει την απόφαση. Όμως όταν χτύπησε το τηλέφωνο,την συγκεκριμένη ώρα…δίστασα.
Είδα το δωμάτιο γύρω μου, τους τέσσερις τοίχους, ένα γραφείο αρκετά βιβλία, μερικές ταινίες και δύο αλλαξιές ρούχα μαζί με τις πρώτες άσπρες τρίχες στα μαλλιά. Νοστάλγησα την ανθρώπινη επαφή, την αγκαλιά, την αγάπη, την ξεκούραση. Φοβήθηκα την μοναξιά και πλησίασα στο τηλέφωνο.
Ας έκανα κάποιες παραχωρήσεις και λίγο …νερό στο κρασί μου.
Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ας αρκεστώ… σε μερικά.

Άγγιξα το ακουστικό που κουδούνιζε επίμονα μετρώντας ως το τρία και…κράτησα την αναπνοή μου. Δεν το σήκωσα. Το άφησα στην θέση του. Γύρισα πίσω κοίταξα από το παράθυρο ένα ήλιο που είχε αρχίσει να δύει.

Κοίταξα αυτό, το Άπειρο, που με περίμενε μπροστά μου, αδυσώπητα,
έτσι, όπως με είχε κοιτάξει και …αυτό!
Κοίταξα την επόμενη γέφυρα που έπρεπε να διασχίσω και ένιωσα δέος.
Από πού να κρατηθώ;
Πώς να συνεχίσω;
Μόνο από μια έννοια,θα μπορούσα, την έννοια του πολεμιστή!

Ο ” πολεμιστής”, είναι κάτι παραπάνω, από απλή έννοια.
Είναι ένας τρόπος ζωής και αυτός ο τρόπος ζωής, είναι ο μόνος, που συμπεριλαμβάνει,ότι μπορεί να προβλεφτεί.
Χωρίς την έννοια του πολεμιστή, είναι αδύνατο να διαβεί κάποιος,
τα εμπόδια, που ορθώνονται στο μονοπάτι της Γνώσης.
Γι’αυτό είναι απαραίτητο στοιχείο η ίδια η ψυχική διάθεση του πολεμιστή και
όλα αυτά εμπεριέχονται,στην ίδια την ψυχική δομή του.
Ο πολεμιστής αντλεί από τις ίδιες τις σιωπηλές του πεποιθήσεις, όλη την ώθηση, που χρειάζεται για να δώσει την μάχη με σιγουριά.
Χωρίς μεμψιμοιρίες και χωρίς την ανάγκη να υμνηθεί.
Από την στιγμή που γίνεται αποδεκτή αυτή η λογική,ότι ο θάνατος είναι μόνιμος σύντροφος μας,μια γέφυρα σχηματίζεται.
Μια γέφυρα, που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον κόσμο της καθημερινότητας και σε κάτι, το οποίο βρίσκεται μπροστά μας χαμένο μέσα στην ομίχλη, που δεν φαίνεται πραγματικά.
Κάτι τόσο τρομερά ακαθόριστο, που να μπορεί να χρησιμεύσει ως σημείο αναφοράς, και παρόλο αυτά υπάρχει αναντίρρητα παρόν.
Η μόνη επίγεια ύπαρξη, ικανή να διασχίσει, αυτή την γέφυρα, είναι ο πολεμιστής.
Σιωπηλός μέσα στην πάλη του, ακάθεκτος, επειδή δεν έχει τίποτα να χάσει και ,
αποτελεσματικός, επειδή, έχει να κερδίσει τα πάντα!

Προχώρησα προς στο γραφείο.
Άνοιξα τα αγαπημένο μου βιβλίο, πολυχρησιμοποιημένο
και ένιωσα τα μάτια μου υγρά και κάποιες σταγόνες θαλασσινού αλμυρού νερού να κυλάνε στις σελίδες του.

Στις σελίδες μιας Οδύσσειας… ενός Ομήρου!

Άρτεμις Λεόν

21 ος αιών

και οι πολεμιστές της Λαϊον ακούνε τα τραγούδια του Δημόδοκου

και κρύβουν τα δάκρυα τους  κάτω από  κόκκινο πουκάμισο

ένα γαλάζιο γράμμα και άσπρο  μαντήλι …χαρτί.

Ετικέτες: Ηρακλής, Οδυσσέας, Φαίακες