Οδυσσέας
Εντελέχεια:
ενέργεια σύνδεσης!
H ουσία, εκείνο που κάνει ένα πράγμα
να είναι αυτό που είναι,
δεν είναι κάτι δεδομένο, κάτι έτοιμο,
που προϋπάρχει του πράγματος.
Απεναντίας είναι το αποτέλεσμα μιας σύνθετης διαδικασίας.
Η διαδικασία που χρειάζεται να ακολουθηθεί προκείμενου ένα πράγμα, αποκτώντας την ουσία του, να εισέλθει στην σφαίρα της πραγματικότητας, καθορίζεται από τέσσερις αιτίες: την ύλη, την μορφή, την ενέργεια και τον σκοπό.
Παραστατικά την διαδικασία αυτή μπορούμε να την δούμε στον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται ένα μαρμάρινο άγαλμα.
Η πρωταρχική αιτία της δημιουργίας του άγάλματος είναι, η ύλη από την οποία κατασκευάστηκε, που στην προκείμενη περίπτωση είναι το ακατέργαστο μάρμαρο.
Η ύλη γενικώς όπως το ακατέργαστο μάρμαρο είναι κάτι που δεν έχει μορφή η ποιότητα.
έχει όμως την δυνατότητα να αποκτήσει διάφορες μορφές και εκτός από άγαλμα να γίνει ας πούμε επιτύμβια στήλη ,υδρία κ.α.
Η ύλη, ως άμορφη μάζα είναι εν «δυνάμει» ον κάτι που δεν είναι τίποτα αλλά έχει την δυνατότητα να γίνει κάτι.
Το τι θα γίνει τελικά θα καθοριστεί, από την μορφή που θα πάρει.
Παίρνοντας μια ορισμένη μορφή, την μορφή του αγάλματος το ακατέργαστο μάρμαρο γίνεται ένα συγκεκριμένο ον.
Περνάει, όπως λέει ,ο Αριστοτέλης στην κατάσταση του «ενεργεία «όντος.
Η μορφή λοιπόν είναι η δεύτερη, ύστερα από την ακατέργαστη ύλη αιτία για να δημιουργηθεί το άγαλμα.
Η απόδοση όμως της μορφής του αγάλματος στο ακατέργαστο μάρμαρο δεν γίνεται αυτόματα.
Απαιτείται η παρέμβαση ενός άλλου συντελεστή: του τεχνίτη η του καλλιτέχνη.
Χρειάζεται αυτός, χρησιμοποιώντας το εργαλείο του να επεξεργαστεί το μάρμαρο ώστε να πάρει την μορφή του αγάλματος.
Ο τεχνίτης η ο καλλιτέχνης, για την ακρίβεια, η ενέργεια που καταβάλει αυτός, είναι η τρίτη αιτία της δημιουργίας του αγάλματος.
Η τετάρτη αιτία του αγάλματος είναι ο σκοπός για τον οποίο φτιάχνεται αυτό.
Αν ο τεχνίτης έδωσε τελικά στο μάρμαρο την μορφή του αγάλματος είναι γιατί είχε, ως σκοπό να κατασκευάσει ένα άγαλμα.
Αν δεν είχε τέτοιο σκοπό στο νου του, το ακατέργαστο μάρμαρο θα είχε γίνει κάτι άλλο , ανάλογα με τον σκοπό του κατασκευαστή, η, αν αυτός δεν είχε κανένα σκοπό , θα είχε παραμείνει ακατέργαστο μάρμαρο.
Με την επίτευξη του στόχου του καλλιτέχνη και την ολοκλήρωση της κατασκευής του αγάλματος αυτό αποκτά εντελέχεια.
Πως γίνεται κάποιος κατασκευαστής
«του αγάλματος» …του Εαυτού του?
Ετικέτες: Αριστοτέλης, Εντελέχεια
Η Χώρα της Λάϊον 
3 Οκτωβρίου 2008 στο 09:01 |
«Το υλικόν αίτιον»: Η ύλη, το σώμα
«Το ποιητικόν αίτιον»: Οι γονείς, οι δημιουργοί
«Το μορφικόν αίτιον»: Η ανθρώπινη μορφή
«Το τελικόν αίτιον»: Η μορφή ολοκληρώνεται αν υπάρχουν στο σπέρμα του γονέα η μορφή του είδους που αναπαράγεται
Το τελικό αίτιο έχει μια δυναμική, με την έννοια της πορείας που οδηγεί στην πραγμάτωση της μορφής, ενώ η ίδια η μορφή χαρακτηρίζεται από στατικότητα. Αυτές οι διαδικασίες δεν πορεύονται τυχαία και όλα προϋπάρχουν εν δυνάμει για να υπάρξουν και εν ενεργεία. Η γέννησή μας είναι η πραγμάτωση της εν δυνάμει δυνατότητας του σπέρματος να γίνει άνθρωπος.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η οπτική γωνία ανάλυσης της δομής των πραγμάτων από μέρους του Αριστοτέλη, σύμφωνα λοιπόν με την οποία όλοι έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε κάποια μορφή… Εγώ το αντιλαμβάνομαι ως εξής:
Μέσα στο σώμα μου υπάρχουν τα εν δυνάμει παιδιά μου, τα οποία μεταβάλλονται σε εν ενεργεία όντα με την αναπαραγωγή, παίροντας ανθρώπινη μορφή. Το σώμα και η μορφή είναι τα στατικά χαρακτηριστικά του παιδιού μου, η πορεία του στη ζωή είναι το δυναμικό χαρακτηριστικό. Αυτήν την πορεία σε μεγάλο βαθμό την καθορίζουν οι σκέψεις μου, οι προθέσεις μου, τα ιδανικά μου, οι αξίες μου και εν τέλει ο σκοπός μου. Ο σκοπός της δικής μου ζωής καθορίζει τη δυναμική πορεία του παιδιού μου… Με άλλα λόγια το «τελικόν αίτιον» είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το επιτυγχάνουμε πάντα…
3 Οκτωβρίου 2008 στο 19:43 |
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η οπτική γωνία ανάλυσης της δομής των πραγμάτων από μέρους του Αριστοτέλη, σύμφωνα λοιπόν με την οποία όλοι έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε κάποια μορφή…
Αυτήν την πορεία σε μεγάλο βαθμό την καθορίζουν οι σκέψεις μου, οι προθέσεις μου, τα ιδανικά μου, οι αξίες μου και εν τέλει ο σκοπός μου. Ο σκοπός της δικής μου ζωής καθορίζει τη δυναμική πορεία του παιδιού μου… Με άλλα λόγια το “τελικόν αίτιον” είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το επιτυγχάνουμε πάντα…
Με άλλα λογια , αγαπημένη μας Λιονταρίνα,
πρέπει να προσπαθήσουμε να δώσουμε μορφή στον Εαυτό μας ,
να γίνουμε ό-μορφοι και χρειάζεται να το στοχεύσουμε
με επιμονή και θέληση και στρατηγική…
και αυτό σημαίνει ότι έχουμε πετύχει πολλά…!
16 Δεκεμβρίου 2008 στο 21:01 |
Η Αριστοτελική λέξη εντελέχεια, προσδιορίζει την ενστικτώδη τάση που έχει κάθε οργανικό ον να εξελίσσετε προς την τελειότητα. Ένας κομμένος κορμός δένδρου, δεν μπορεί να εξελιχτεί σε τραπέζι χωρίς την τεχνική επεξεργασία του μαραγκού. Ενώ ένας σπόρος στάρι πέφτοντας στο χώμα, μόνος του απλώνει ρίζες βλαστίζει φύλλα, στάχια και τελικά καρπό. Αυτή η ενδογενή διαδικασία προς την τελειότητα, ονομάζετε «εντελέχεια». Η ψυχή επίσης αναπτύσσετε και εξελίσσετε συνεχώς προς τη τελειότητα, εάν βέβαια δεν παρεμποδίζετε νοητικά απ’ τα δογματικά και κοινωνικά καταστημένα. Αυτό εννοεί ο Αριστοτέλης όταν αποκαλεί την ψυχή «εντελέχεια.
16 Δεκεμβρίου 2008 στο 21:25 |
Αγαπητέ μας μεγάλε Έλληνα της διασποράς
είναι ιδιαίτερη χαρά
και τιμή
να σε έχουμε κοντά μας
εδώ…στην Ελλάδα
την χώρα των θεών
και να μοιραστείς μαζί μας
την γνώση και την εμπειρία σου!
18 Δεκεμβρίου 2008 στο 09:01 |
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
«Αργία, μήτηρ πάσης κακίας»
Του Ιατρού Δημήτρη Καραλή
Βλέποντας κάποτε ο ρώσος συγγραφέας, Λεω Τολστόι, στο πρωινό του περίπατο ένα καυκάσιο γεωργό να οργώνει το χτήμα του τραγουδώντας, κοντοσταμάτησε λιγάκι να το ρωτήσει από περιέργεια. ‘Πατριώτη…………….λεει, εάν ήξερες σίγουρα ότι θα πέθαινες απόψε, τι θα ‘κανες την υπόλοιπη μέρα; Α……… θα συνέχιζα το όργωμα μέχρι το σούρουπο, του απάντησε κεφάτα. Για κοίτα ευτυχία……………! μουρμούρισε ο Τολστόι, τόσο πολύ αγαπά τη δουλειά του, π’ ακόμα και το θάνατο όταν πλησιάζει καθόλου δεν φοβάται! Οι πεταλούδες που ζούνε περίπου δυο εικοσιτετράωρα, δουλεύουν κι αυτές ασταμάτητα πετώντας απ’ ανθό σ’ ανθό, αφήνοντας αμέτρητα αβγά μέχρις ότου ξεψυχήσουν. Σίγουρα κάποια ύψιστη ευτυχία πρέπει να φέρνει η εντατική απασχόλησης για ν’ αγαπιέται τόσο στοργικά…!
Παρατηρούμε και τα μικρά παιδάκια να κινούντε ασταμάτητα όταν είναι ξυπνητά. Πηδάνε, παίζουν, χορεύουν, φωνάζουν, μιμούντε, κλαινε και ξεκαρδίζονται στα γέλια με το παραμικρό. Ότι κινείται στη φύση είναι ζωτικότερο και δεν μουχλιάζει η σκουριάζει γρήγορα, ούτε κι αρρωσταίνει τόσο εύκολα. Τουναντίον, οι ακίνητες πέτρες, τα ξεχασμένα εργαλεία και οι αργόσχολοι συνάνθρωποί μας, μουχλιάζουν, σκουριάζουν και φθείρονται γρηγορότερα. Όλα στη γη και στο σύμπαν κινούντε διαρκώς. Βρύσες, ποτάμια, αγέρας, σύγνεφα, άστρα, πλανήτες, ηλιακά συστήματα, γαλαξίες και φεγγάρια, τρέχουν και γυρίζουν σαν τη σβούρα χωρίς ξαπόσταμα.
Κάθε υγιείς άνθρωπος αρέσκεται να κινείται δημιουργικά σαν τα εργατικά μυρμήγκια και μελίσσια, διότι έτσι μόνο νοιώθει σωματικά υγιής και κοινωνικά προκομμένος. Ο Πλάτωνας έλεγε, ποτέ μην εξασκείτε το νου σας μοναχό του, αλλά πάντα με το σώμα σας αντάμα. Σαν τα δίδυμα σιαμαία, όπου θα πάει το ένα, και τ’ άλλο υποχρεωτικά τ’ ακολουθεί. Τι πολύτιμο πράμα που ‘ναι η εντατική απασχόλησης.! Αλλά και τι καταστροφική συνήθεια είναι η χρόνια τεμπελιά.! “Idle mind, devils garden” ( Ο τεμπέλικος νους είναι ο κήπος του διαβόλου) λένε οι Εγγλέζοι. Όταν το σώμα και ο νους δεν κινούνται δημιουργικά, τότε αρχίζουν να ψάχνουν για περίσσια τροφή κι άλλες βλαβερές συνήθειες. “Too much leisure and no work or play, makes Jack a dangerous bandit” (πολύ λούφα και καθόλου δουλειά η παιχνίδι, κάνει το Τζιάκ επικίνδυνο λωποδύτη), λένε οι Αμερικάνοι.
Πριν από κάμποσο καιρό όταν πλησίαζα τη συνταξιοδοτική μου ηλικία, απεφάσισα να βγω πια σε σύνταξη. Είχα κουραστεί πια μετά από πολλά χρόνια σκληρή δουλειά και νοσταλγούσα να ξεκουραστώ. Έχτισα ένα σπιτάκι σε μια βουνοπλαγιά αντίκρυ στη θάλασσα κι άρχισα να διαβάζω, γράφω, λίγη κηπουρική και κοντινά περίπατα. Το κάκου μου όμως δεν υπολόγισα σωστά τις βλαβερές συνέπειες που φέρνει η απότομη διακοπή της εντατικής απασχόλησης. Ο ύπνος μου δεν ήταν τώρα τόσο βαθύς, και δεν αισθανόμουνα ανανεωμένος τα πρωινά όπως όταν δούλευα. Ενοχλημένος για την ανεπιθύμητη αυτή μου εξέλιξη, απεφάσισα να κάνω κάτι παραπάνω σωματικά για να μη επιδεινώσω την υγεία μου περισσότερο. Θυμήθηκα κάποτε όταν διάβαζα τον Πλούταρχο να αναφέρει του Μέγα Αλέξανδρου τα χούγια. «Δεν έτρωγε καθόλου πρωινό ούτε και μεσημέρι όταν πολεμούσε, λέει, και δειπνούσε νωρίς τα βράδια, αλλά πολύ ελαφρά σαν είδος πρωινό του».
Δέκα χρόνια όμως αργότερα όταν η αυτοκρατορία του ξαπλώθηκε μέχρι τις μακρινές Ινδίες, επέστρεψε να ξεκουραστεί στα αρχικά αποικιακά του λημέρια. Έτρωγε, έπινε συχνότερα και χωράτευε με τους αξιωματικούς του καθημερινά. Δεν άντεξε όμως πολύ το Βασιλικό ραχάτι του, γιατί πέθανε πρώιμα στα τριάντα τρία (33) του χρόνια. Άκουσα διάφορες εκδοχές να λένε ότι πέθανε από ψηλό πυρετό, άλλοι από υπερβολικό πιοτό, πολλοί πως δηλητηριάστηκε απ’ αντιπάλους του, και μερικοί ότι υπέκυψε από τροπική ελονοσία. Σέβομαι όλες τις απόψεις, αλλά θέλω να πω και εγώ τη γνώμη μου.
‘Νομίζω ότι εάν είχε κι άλλες αποικίες να κατακτήσει πολεμώντας, σίγουρα θα ζούσε περισσότερο’. Το μυστικό της μακροζωίας βρίσκεται μόνο στην ελπίδα της δημιουργίας, κι όχι στην κλασσική τεμπελιά. Ζούμε για να δημιουργούμε, διότι αυτός είναι ο κύριος ανθρώπινος προορισμός μας.
Οι ακάματοι κηφήνες που τρώνε χαράμι μέλι στη κηρήθρα χωρίς να το συμπληρώνουν με καινούργιο απόθεμα, εκτελούνται εν ψυχρό απ’ τα θηλυκά μελίσσια για καλύτερη οικονομία στην κυψέλη. Παρόμοια συμβαίνει και με τους τεμπέλικους χαρακτήρες, απωθούνται , αρρωσταίνουν κι αφαιρούνται απ’ τη ζωή νωρίτερα. Σαν τα χαλασμένα εξαρτήματα που δεν προσφέρουν ωφέλιμο έργο στον αργαλειό της κοσμικής εξέλιξης. Ακόμα και το πνεύμα απωθείται με τη χρόνια τεμπελιά, διότι επικοινωνεί μαζί μας μόνο όταν είμαστε ψυχονοητικά δημιουργικοί. “Laborare est orare” λέγανε οι Ρωμαίοι, δηλαδή, ‘εργασία είναι η λατρεία μου’. Ίσως αυτό να εξηγεί καθαρότερα και την αιτία που συχνά συναντάμε αργόσχολους κληρικούς και θεολόγους να ‘ναι πνευματικά ακαλλιέργητοι.
Δεν αμφιβάλω ότι μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι παρά την άγνοια τους, αλλά όχι όμως και πνευματικά διαφωτισμένοι; Άλλο πράγμα το να’ σαι καλός κι άλλο το να είσαι πνευματοδιανοητικά καλλιεργημένος, -και τα πτώματα είναι πάντοτε καλά. Ο φανατικός δογματολάτρης και το θεϊκό πνεύμα είναι αντίθετα αναμεταξύ τους. Όταν η δογματική μισαλλοδοξία υπερτερεί, το πνεύμα πάντα απουσιάζει. Μπορεί κάποιος να είναι βαθιά θρησκόληπτος και τελείως αμαθής, αλλά ποτέ όμως πνευματοδιανοητικά αναπτυγμένος κι αμαθής. Το πνεύμα δεν κατακτάται με δογματισμούς, θεολογικές σπουδές και εκκλησιαστικές χειροτονίες. Γίνετε κτήμα μας μόνο όταν δημιουργούμε ψυχικά και χρειάζεται συνέχεια ανανέωση σαν τ’ οξυγόνο π’ αναπνέομε.
Για να είναι όμως μια εργασία πνευματικά παραγωγική, πρέπει να ικανοποιεί το νου και τη ψυχή πρωταρχικά, διαφορετικά θα ‘ναι σαν είδος αγγαρεία που καταστρέφει τον εργαζόμενο σαν το εξάρτημα που γυρίζει άσκοπα στη μηχανή. Καθένας μας γεννήθηκε με κάποιο επαγγελματικό κάλεσμα στη ζωή του που ονομάζεται ‘ταλέντο’, κι όταν ανακαλυφτεί, εκτελείται με αστείρευτο μεράκι κι αξιοζήλευτη τελειότητα. Αδικοχαμένα ψάχνομε να βρούμε δουλειά μακριά απ’ τη βιολογική αποστολή μας, διότι σπάνια τη βρίσκομε ευχάριστη και δημιουργική. Τοποθετώντας τα χέρια και το νου μας στην έλξη της εσωτερικής μας φωνής, ανακαλύπτομε μονομιάς το ρυθμό της γήινης αποστολή μας. Σαν τα απεγνωσμένα ψάρια στη στεριά, που ξάφνου αγγίζοντας το ποτάμι, τη λίμνη η τη θάλασσα κι αρχίζουν να ξαναζούν πάλι ευτυχισμένα.
Τα χελιδόνια ενστικτώδες κουβαλάνε τσαλιά και λάσπη από πηλό να χτίσουν τις φωλιές τους κάτω από στέγες και μπαλκόνια, κ’ είναι ευτυχισμένα.
Οι πελαργοί διαλέγουν χόρτα και βέργες αντοχής να πλέξουν τη δική τους κατοικία στα ψηλά καμπαναριά, κ’ είναι επίσης ευτυχισμένοι.
Ποια είναι άραγε η ποιο ύψιστη ανθρώπινη ευτυχία; «το γνώθι σ’ αυτόν», λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αλλά αυτό κατορθώνετε μόνο όταν έχουμε ως αχώριστο σύντροφο την άσβεστη αγάπη για αχόρταγη δημιουργία.
Hermanus-western Cape
Νότιος Αφρική.
Dimitri Karalis@ All Rights Reserved Worldwide.
18 Δεκεμβρίου 2008 στο 19:18 |
Ποια είναι άραγε η ποιο ύψιστη ανθρώπινη ευτυχία; «το γνώθι σ’ αυτόν», λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αλλά αυτό κατορθώνετε μόνο όταν έχουμε ως αχώριστο σύντροφο την άσβεστη αγάπη για αχόρταγη δημιουργία.
Όμορφες σκέψεις δυνατές βαθιές…Ελληνικές
από ένα μεγάλο Έλληνα,
περιπλανώμενο Οδυσσέα!
Γνώθι σ΄αυτόν!
Το Απολλώνιον ρητόν προτρέπει σε μια αναζήτηση του Εαυτού μας,
σε μια γνωριμία, ένωση και ολοκλήρωση μαζί του,
που ίσως να είναι ο σκοπός
και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης!
21 Δεκεμβρίου 2008 στο 10:14 |
Ο άνθρωπος διαφέρει απ’ τον άλλο άνθρωπο, το κατά το πόσο έθεσε η όχι σαν στόχο την αλήθεια στη ζωή του. Εάν έβαλε η δεν έβαλε την καρδιά του να την αποκτήσει. Συνήθως οι πνευματικά αδιάφοροι συνάνθρωποι μας, αρέσκονται να διασκεδάζουν φιλήδονα και μάχονται αδρά για τις ηδονιστικές τους ορέξεις. Δυστυχώς όμως που όλα καταλήγουν σε πόνους και υποφέρια κάποια μέρα, διότι κάθε υπερβολή φέρνει τον αντίθετο καρπό της. Όλοι ήμαστε δοχεία της αλήθειας, αλλά δεν μπορούμε να αποθηκεύσομε περισσότερη από όσο χώρο προετοιμάσαμε για αυτήν. Σαν την κρασοκανάτα, που όταν τη γιομίσουμε με ξύδι, δεν μπορούμε να την γιομίσουμε και με κρασί αντάμα. Με άλλα λόγια, η καρδιά που παραγεμίσθηκε με φιλήδονες απολαύσεις, δεν μπορεί να γιομιστεί και με πνευματικότητα συνάμα. Η αλήθεια αντανακλά ποιο ξάστερα όταν ο καθρέφτης της ψυχής μας είναι καθαρός και όχι φιλήδονα μουτζουρωμένος.
Ένας ερημίτης Κινέζος στοχαστής κάποτε που ονομάζονταν Hsu Yu, δεν είχε τίποτα δικό του στη ζωή, μήτε κι ένα ζευγάρι σαντάλια. Τον είδε μια μέρα ένας περαστικός κυνηγός να πίνει νερό με τις χούφτες του στη βρύση της βουνοπλαγιάς και του χάρισε ένα κολοκυθένιο κύπελλο να πίνει το νερό του ποιο άνετα. Ο ‘Hsu Yu’ το δέχτηκε ευγνώμονα και το κρέμασε σε ένα κλωναράκι της οξιάς, αλλά ο αγέρας όμως το κούναγε πέρα δώθε κάνοντας μεγάλο θόρυβο. Α! τι ενοχλητικό πράμα είναι τούτο το παλαιοκολοκύθι…., λεει ο Hsu Yu, και το πέταξε στο ρέμα για να απαλλαγή απ’ το θόρυβο.
Συνέχισε και πάλι να πίνει νερό του με τις δυο του χούφτες όπως πάντα. Αναρωτιέμαι τώρα…… πόσο αγνή θα ‘ταν η καρδιά του, με τέτοια υλιστική αδιαφορία; Ακόμα και ο Διογένης θα τον ζήλευε μέσα απ’ το παλατινό του βαρέλι.
Δεν υπάρχει ωραιότερη αρετή από την ολιγάρκεια, ορθά το εξέφρασε και ο Πλούταρχος λέγοντας: «Ουδέποτε λιμός εγένετο μοιχεία, ουδέποτε απορία χρημάτων ασωτία». Δηλαδή, ‘ποτέ η πείνα δεν δημιούργησε μοιχείες, ούτε και η φτώχια χρηματικές ασωτίες’.
Ο Αμερικανός φιλόσοφος R.W. Emerson, γνώριζε κάποτε δυο γερουσιαστές στο κογκρέσο το 1890, που εκτός απ’ την πολιτική τους ρουτίνα, ενδιαφέρονταν και για πνευματισμό ( σπάνιο φαινόμενο βέβαια). Συναντιόταν τακτικά και κουβέντιαζαν για διάφορα πνευματικά και μεταφυσικά ζητήματα. Μετά από λίγα χρόνια όμως, ένας απ’ τους δυο βγήκε με σύνταξη και έφυγε μακριά απ’ το κογκρέσο. Επειδή η απόσταση ήταν μεγάλη, δεν είδαν ο ένας τον άλλο για 15 χρόνια. Ξαφνικά συναντήθηκαν επιτέλους ένα βράδυ σε δεξίωση που οργάνωσε ο λευκός οίκος στην Ουάσιγκτον.
Αλλάξανε εγκάρδιες χειραψίες και ρώτησαν ο ένας τον άλλο. Βρήκες κανένα φως Άλμπερτ; ρωτάει ο Λούης, μπα, τίποτα απαντά ο Άλμπερτ, εσύ βρήκες τίποτα Λούη; ρωτάει ο Άλμπερτ, ούτε και εγώ τίποτα, απαντά ο Λούης. Κοιταχτήκανε με απογοήτευση για τελευταία φορά στα μάτια,- δώσανε ακόμη μια εγκάρδια χειραψία και χώρισαν για πάντα. Και συμπληρώνει τώρα παρακάτω ο Emerson:
‘Ενώ είχαν και οι δυο τους κοφτερά μυαλά, λέει, ήταν παράλληλα και γεροί υλιστές στην καθημερινότητά τους. Είναι φυσικό, συνεχίζει, όταν οι σωματικές ορέξεις υπερτερούν τις ψυχικές ανάγκες, οι πνευματικές πηγές θα στειρέψουν κάποια μέρα. Δεν μπορούν να αναπτυχθούν και τα δυο ταυτόχρονα. Συνήθως το ζωικό μέρος αναπτύσσεται γρηγορότερα απ’ το πνευματικό, διότι είναι ευκολότερο, ορατό και χειροπιαστό’.
Διάβαζα κάποτε πως ο πατέρας του Νίκου Καζαντζάκη διαμαρτύρονταν στην γυναίκα του για τον νεαρό τους κανακάρη. Είναι πολύ ονειροπόλος, λέει, και κυνηγάει τον γαλάζιο αγέρα με τις αφηρημένες σκέψεις του. Αντί να ανοίξει δικηγορικό γραφείο και να πολιτευθεί μια μέρα, στοχάζεται σαν περιηγητής στον γαλαξία. Με τα μάτια του κατεβασμένα ο Νίκος από σεβασμό που έτρεφε για τον πατέρα του- του απάντησε χαμηλόφωνα. Πατέρα! λέει, εγώ δεν ήρθα στη ζωή για να γιομίσω τα αμπάρια της ψυχής μου με άχρηστες ουσίες. Ούτε και για να μπαίνω βγαίνω στα δικαστικά μέγαρα και στα κοινοβούλια σαν δικηγόρος και μάταιος πολιτικός. Δεν μ’ αρέσει να είμαι κλεισμένος σαν το πουλάκι στο κλουβί που λέγεται γραφείο. Διψώ να καταλάβω το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, και ποια θα είναι οι μοίρα μου όταν θα φύγω απ’ εδώ για παραπέρα.
Παραπονιόταν και η γυναίκα του Νίκο Καζαντζάκη, Ελένη, αργότερα, γιατί ταξίδευαν συχνά σε δεύτερη κατηγορία με τον σιδηρόδρομο. Πολλές φορές μάλιστα συνταξιδεύανε παρέα με κότες και πρόβατα. Συντρόφισσα, της απαντά ο Καζαντζάκης, ο γρηγορότερος δρόμος να πουλήσομε την ψυχή μας στον διάβολο, είναι να κυνηγάμε αποκλειστικά τη καλοπέραση.
Περισυλλογηζόμενος τα βαθύλογα του Νίκου Καζαντζάκη, ανασύρω απ’ την μνήμη μου το περίφημο τούτο ξόρκι του Πέρση ποιητή ‘Jalalu ‘ddin Rumi.’
«Κάθε μορφή που βλέπεις γύρω σου έχει το αρχέτυπο κάπου στον αόρατο άτοπο κόσμο.
Εάν η μορφή κάποτε χαθεί, τι σε νοιάζει, αφού το γνήσιο θα ζει κάπου αλλού αιώνια.
Κάθε σχήμα που βλέπεις και κάθε βαθιά έκφραση που ακούς προϋπήρχαν σαν πρωτότυπα κάπου αλλού.
Μην θλίβεσαι και παραπονιέσαι ότι θα εκλείψουν κάποια μέρα, διότι δεν είναι έτσι φίλε μου.
Όταν τα λουλούδια καρποφορήσουν και τα κιτρινωπά δενδρόφυλλα αρχίζουν να φυλλορροούν, οι ρίζες συνεχίζουν να τροφοδοτούν με τροφή και νερό το δένδρο. Τίποτα δεν χάνεται και μη μοιρολογάς απαρηγόρητα.
Φαντάσου την κοσμική ψυχή σαν μια αστείρευτη πηγή και εσύ σαν ένα μικρό ρυάκι της. Εφόσον η κοσμική πηγή θα αναβρύζει παντοτινά, και εσύ θα κυλάς αιώνια.
.
Απ’ την στιγμή που ήρθες σε ανθρώπινη μορφή, σου δόθηκε μια σκάλα να ξεφύγεις και να ανεβείς ψηλότερα. Πρώτα ήσουνα ορυκτό, μετά εξελίχθηκες σε φυτό -και αργότερα σε ζωική μορφή. Πως μπορεί αυτό να είναι αίνιγμα για σένα;
Μετέπειτα εξελίχθηκες σε άνθρωπο με αίσθηση, γνώση, κρίση και διάνοια. Σκέψου, το σώμα σου που προέρχονταν αρχικά από ένα κώνο κορνιαχτό, πόσο τέλειο και θαυμαστό εξελίχθηκε σήμερα!
Όταν θα ταξιδέψεις δημιουργικά την ανθρώπινη αποστολή σου, θα προαχθείς σε άγγελο μια μέρα. Τελειώνοντας την αγγελική σου προσφορά, θα περάσεις στην αιώνια κοσμική θάλασσα που τη λέμε Θεός η Δίας.
Πάψε να μοιρολογάς και να ανησυχείς πια για το μέλλον σου. Εάν το σώμα σου ξέπεσε και γέρασε, τι σου νοιάζει βρε αδερφέ; Αφού η ψυχή σου θα παραμένει αθάνατη και αγέραστη αιώνια;
Δημήτρης Καραλής
dkaralis@global.co.za
21 Δεκεμβρίου 2008 στο 13:26 |
Όταν θα ταξιδέψεις δημιουργικά την ανθρώπινη αποστολή σου, θα προαχθείς σε άγγελο μια μέρα. Τελειώνοντας την αγγελική σου προσφορά, θα περάσεις στην αιώνια κοσμική θάλασσα που τη λέμε Θεός η Δίας.
Ό-μορφα μας ταξιδεύεις,
μεγάλε Έλληνα τηης διασποράς,
στην κοσμική θάλασσα
της εξελιμένης, αυτοπαρατηρούμενης
Δια-χρονικής Συνείδησης
και μας ψιθυρίζεις
γλυκά και απαλά,
λέξεις και νοήματα
πράγματα , κοσμήματα
…του Δία Κόσμου θαυμαστά!!!
23 Δεκεμβρίου 2008 στο 09:03 |
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Του Δημήτρη Καραλή
Ουσιώδη διαφορά μεταξύ πολύτιμο πετράδι και κοινής πέτρας σε υλικά συστατικά δεν υπάρχει. Ο άνθρακας στο πετροκάρβουνο και στο διαμάντι π.χ. είναι ο ίδιος, εκτός μόνο την ανατακτοποίηση των μορίων του δευτέρου, δηλ. τη κρύσταλλοποίηση. Αλλά…. πόσο τεράστια απέχει το ένα με το άλλο σε αισθητική ομορφιά και κοινωνική αξία; Το μαργαριτάρι και το κογχύλι έχουν κι αυτά την ίδια οικοδομική τους σύνθεση, αλλά το μαργαριτάρι όμως υπερέχει σε λεπτότερη υφαντική και αισθητική αντανάκλαση. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούμε και στους ανθρώπους. Δυο άνθρωποι ενώ έχουν τις ίδιες λέξεις και ιδέες για να εκφραστούν, εντούτοις όμως ο ένας παράγει λογοτεχνία και ο άλλος απλή κοινοτυπία.
Που οφείλεται άραγε αυτή η εκφραστική διαφορά τους; φυσικά και μόνο στην ανατακτοποίηση και παρουσίαση των σκέψεων. Στενότερα και προσεκτικά υφαίνει τον λόγο του ο ένας απ’ τον άλλο. Εξυψώνει, λεπταίνει και εκβαθύνει τις ιδέες του, συνθέτοντας τη λεξική του μελωδία με τον παλμό της αιολικής άρπας. Τέτοια μουσικοφιλοσοφημένη λογοτεχνία, προσφέρει χαρά, γνώση και ερέθισμα δημιουργίας στον αναπτυσσόμενο αναγνώστη. Η βαθυστόχαστη λογοτεχνία παραμένει αστείρευτη πηγή γνώσεως και εμπνεύσεως στην εξελισσόμενη ανθρωπότητα.
Ξεφυλλίζοντας τέτοιες συγγραφικές δημιουργίες, σαν τις «βιογραφίες’ και ‘ηθική’ του Πλούταρχου, νιώθομε ψυχονοητικά ανανεωμένοι διαβάζοντας τον λογοτεχνικό του θησαυρό. Δίκαια ο Γάλλος στοχαστής ‘Michel Montaigne’ τον αποκάλεσε ‘Γιατρό της ψυχής’. ‘Η πραγματική λογοτεχνία δεν γράφεται για εγωκεντρική αυτοπροβολή, αλλά ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί’. Ο βαθύστοχος λογοτέχνης δεν αφήνει τον αναγνώστη εκεί που τον βρίσκει αρχικά, αλλά τον εμπνέει και τον προωθεί σε ψηλότερη διανοητική πλατφόρμα. Αυτός είναι ο ύψιστος σκοπός του κάθε πραγματικού καλλιτέχνη. ’Μη διαβάζεις όποια και όποια βιβλία, λεει Ο Σαίξπηρ, όταν δεν αρέσουν στην ψύχη σου, διότι χαραμίζεις το χρόνο σου να επωφεληθείς με το τίποτα.
Κάθε βιβλίο που γράφτηκε ψυχικά, αναγνωρίζεται ακαριαία, αφουγκράζοντας μόνο λίγες λεξούλες σ’ όποια σελίδα και να πέσει το μάτι μας. ‘Υπάρχουν τριών ειδών βιβλία, λεει ο Francis Bacon, σαν τις τροφές μας, 1.Αυτά που τα δοκιμάζομε (διαβάζομε) λιγάκι και τα φτύνομε (τα πετάμε) αμέσως ως ακατάλληλη τροφή. 2.Αυτά που τα τρωμε (διαβάζομε) ευχάριστα, αλλά δεν μας τρέφουν(αναπτύσσουν) καθόλου. 3. Κι αυτά που χρειάζονται πάρα πολύ καλή μάσηση( προσεκτικό διάβασμα) για να αποστάξομε τις θρεπτικές ουσίες τους (τις γνώσεις) σωστά.
Μελετώντας τη «Θεία Πρόνοια» του Νέου-Πλατωνιστή ‘Συνέσιο’, νιώθομε την πνευματική του αλήθεια να γίνεται κτήμα μας. Κάθε λεξούλα του είναι φορτωμένη με θεϊκό μυστήριο, που κάνει την ψυχή μας να αιωρείται εκστατικά, σαν να βρισκόμαστε στο ναό της Δήμητρας. Αναβιώνομε την ιερή λαμπρότητα των Ελευσίνιων μυστήριων σαν να τα ζήσαμε και εμείς κάποτε στην πράξη. Να ποιος είναι ο ύψιστος σκοπός της βαθύπνευστης λογοτεχνίας, να προσφέρει όραμα, γνώση και έμπνευση στον αναγνώστη. Χωρίς την πνευματική αλήθεια καπετάνιο στο εκφραστικό μας τιμόνι, η ψυχή αρνείται να πάρει μέρος στο λογοτεχνικό μας ταξίδι.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διάφορα μεταξύ έμψυχης και άψυχης λογοτεχνίας. Από εδώ μέσα εφοδιάζετε κανείς το λεξικό του νέκταρ για να ποτίσει τις σκέψεις του γλυκύτατα.
Μην δημοσιεύσεις τούτο το γράμμα μου, ζητούσε Ο Νίκος Καζαντζάκης απ’ τον φίλο του και συντάκτη Παντελή Πρεβελάκη,- διότι δεν έβαλα ψυχή μέσα. Συμβαίνει αυτό καμιά φορά σε συγγραφείς όταν γράφουν βιαστικά και πνευματικά ασυντόνιστοι. Μια λεξούλα να γράψομε λάθος, και μονομιάς η ψυχή μας διακόπτει το λογοτεχνικό ρυθμό της. Σαν τον αδέξιο οργανοπαίχτη, που παίζοντας φάλτσο νότα στην ορχήστρα, και διακόπτεται αμέσως απ’ τον μαέστρο του για να επανορθώσει τη λυρική αρμονία. Ποιος γράφει τότε λογοτεχνία, εμείς η κάποια άλλη δύναμη ; Μήπως γινόμαστε άραγε αγωγοί κάποιας αόρατης πηγής να περάσει το μήνυμά της μέσα μας για την αναμενόμενη ανθρωπότητα;
Πως αναπτύσσεται κανείς να γράφει πιο βαθύτερα; γενάτε το ερώτημα. Να, ποιες συμβουλές μας δίνει ο Emerson.
‘Εάν σε περίπτωση η θεια πρόνοια κάλεσε όποιον από εσάς να εξερευνήσει την αλήθεια και την ομορφιά της, πρέπει να είσαι τολμηρός, ειλικρινής και πιστός στο κάλεσμά της. Εάν σκέφτεσαι να πράξεις αυτό που κάνανε και οι προηγούμενες ανθρωποθάλασσες λέγοντας, Ε……όπως κάνανε οι άλλοι το ίδιο θα κάνω εγώ. Λυπάμαι για τα αρχικά μου όνειρα, αλλά θέλω να φαω και γλεντήσω πρώτα ότι καλύτερο προσφέρει η γη και η κοινωνία. Για αυτό, παρατάω προσωρινά όλους τους διανοητικούς ρομαντισμούς μου για μια άλλη βολικότερη εποχή αργότερα.
Α….! τότε ακριβώς, φίλε μου, αρχίζει να πεθαίνει και ο πνευματικός άνθρωπος μέσα σου. Τότε αρχίζουν ταυτόχρονα να μαραγκιάζουν και να παθαίνουν τα μπουμπούκια της εφεύρεσης, επιστήμης, ποίησης, φιλοσοφίας και λεπτής τέχνης, όπως μαράγκιασαν και πέθαναν σε δισεκατομμύρια συνανθρώπου σου πρωτύτερα. Η ιερή αυτή εκλογική σου ώρα είναι η πιο κρίσιμη στη ζωή σου. Κοίταξε να κρατηθείς σταθερά στο διανοητικό κάλεσμα που η θεια πρόνοια σου ‘στειλε. Σκύψε πάνω στο πειθώ που εισέρχεται απ΄ όλα τα σημεία της φύσης μέσα σου, για να γίνεις η επικοινωνιακή γλώσσα στις καρδιές και στις ψυχές του κόσμου.
Δείξε γενναιόδωρα και αστείρευτα στην αργόσυρτη ανθρωπότητα πόσο αστραπιαία λάμψη είναι η θεϊκή σοφία. Αρκέσου με το λιγοστό φως που απόκτησες διότι θα ‘ναι απόλυτο δικό σου. Εξερεύνα και εξερεύνα ακατάπαυτα. Μη δογματίζεις για ότι απόκτησες, αλλά ούτε και να δέχεσαι άλλα εξωγενή δόγματα. Να ‘σαι άγρυπνος ενάντια στον εγωκεντρικό σου πειρασμό, διότι παρασύρει το νου με την ψυχή και καθυστερεί την πνευματική σου καλλιέργεια. Η πνευματική αλήθεια προσφέρει κι αυτή ψωμί, κρεβάτι, ρούχα, σκεπή και αφάνταστη ευτυχία όταν την ακολουθήσεις πιστά και αταλάντευτα. Γίνει πρώτα χρήσιμος στην κοινωνία, κι αυτή με τη σειρά της θα φροντίσει ολόψυχα για τη καθημερινότητά σου.
Μην ανησυχείς πως η κοινωνία δεν θα αναγνωρίσει και δεν θα εκτιμήσει τις σκέψεις σου ποτέ. Γνωρίζεις καλά ότι ο ήλιος και το φεγγάρι δεν κρύβοντε εύκολα απ’ τα μάτια του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει και με τη στοχαστική αλήθεια. Κάθε πρωτοπόρα σκέψη είναι γιομάτη πνευματικό φως και εκδίδεται από μόνη της στην οικουμένη. Εκδηλώνεται αυτόματα κυλώντας με κάθε σου κουβέντα, ματιά και κίνηση που κάνεις και τραβάει σαν μαγνήτης την ειλικρινή φιλία. Η ανθρωπότητα θα αγκαλιάσει τις σκέψεις σου θερμά και θα σε ανταμείψει με ότι το καλύτερο έχει στη ζωή της. Ακολουθώντας πιστά το διανοητικό σου κάλεσμα, γίνεσαι ταυτόχρονα κι ο πιο πολυαγαπημένος άνθρωπος στη γη και στα Ηλύσια παιδία. Ζήτησε και ζήσε ενεργά την αλήθεια μέσα σου, κι όλα τα υπόλοιπα έρχοντε από μόνα τους’.
Hermanus
Νότιος Αφρική.
23 Δεκεμβρίου 2008 στο 17:17 |
«Ουσιώδη διαφορά μεταξύ πολύτιμο πετράδι και κοινής πέτρας σε υλικά συστατικά δεν υπάρχει. Ο άνθρακας στο πετροκάρβουνο και στο διαμάντι π.χ. είναι ο ίδιος, εκτός μόνο την ανατακτοποίηση των μορίων του δευτέρου, δηλ. τη κρύσταλλοποίηση.'»
Συμπίπτουν οι σκέψεις μας για τα πολύτιμα πετράδια…
Από κάρβουνο…Διαμάντι!
Ο άνθρωπος μπορεί να μιμηθεί το παράδειγμα του διδασκόμενος
και παρατηρώντας την φύση γύρω του που ένας μεγάλος και σοφός δάσκαλος.
Μπορεί να μετασχηματίσει την ενέργεια του ,να αναμορφώσει τον εαυτό του ,
να διαπλάσει τον χαρακτήρα του , να τον σφυρηλατήσει
και να φθάσει στην κορυφαία θέση, που δικαιωματικά του ανήκει.
Το ποσόν και την ποιότητα της ενέργειας καθορίζεται
με την σύλληψη και μετά την γέννηση του.
Η αλήθεια είναι πως η άγνοια, οι καταχρήσεις των γεννητόρων
δεν αποτελούν και τις καλύτερες προυποθέσεις ,για ένα τέτοιο ξεκίνημα.
Αλλά πάντα υπάρχει ο θεϊκός σπινθήρας σε κάθε ανθρώπινο ον
ικανός για το έναυσμα και την αρχή.
Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να μετατρέψει τον εαυτό του σε διαμάντι,
να είναι προετοιμασμένος για δύσκολο δρόμο, με κακουχίες,
ο δρόμος της Αρετής είναι στενός στην αρχή, αλλά αυτό που θα βρει στο τέλος
δεν συγκρίνεται με τίποτα και αξίζει τον κόπο και ότι περάσει κανείς .
Δύο πράγματα θα χρειαστεί από την αρχή σχεδόν και οπωσδήποτε.
Δύο οδηγούς και βοηθούς:
Την παρουσία και την βοήθεια της Αθηνάς και του Ερμή.
Τι σημαίνει αυτό;
…περισσότερα στο
http://e-lions.blogspot.com/2008/07/blog-post_21.html
24 Δεκεμβρίου 2008 στο 12:36 |
Η ψυχονοητική εξέλιξης είναι έμφυτη εντελέχεια για κάθε απροσκόλητο άνθρωπο σε εξωγενή στηρίγματα και υλιστικές επιδιώξεις. Η διάνοια είναι το εκτελεστικό όργανο της ψυχής και όχι εργάτης των σωματικών μας ορέξεων( σαν τα κατώτερα κτήνη). Η πνευματική ανάπτυξης εξαρτάτε απ’ τη αρμονική συνεργασία μεταξύ ψυχής, ένστικτο και διάνοιας. Η ψυχή αρχετεκτονεί κάθε επιθυμία, το ένστικτο υποδεικνύει το προορισμό και η διάνοια εκτελεί το δρομολόγιο. Όσο τέλεια εκτελούν την ενδογενή συνεργασία τους , τόσο γρηγορότερα καρποφορεί η πνευματικότητα. Ποτέ δεν αναπτύσσεται η ψυχή με ακαδημαϊκές σπουδές, αλλά ζημιώνεται περισσότερο όταν παρατείνετε διαχρονικά. «Πολυμαθή νόον έχει ουκ διδάσκει» (η πολυμάθεια δεν διδάσκει κατανόηση) έλεγε ο μέγας Ηράκλειος. Παρατηρούμε περισσότερους ακαδημαϊκούς να είναι άσχετοι πνευματικά, απ΄ τους εντελώς ασπούδαστους εργάτες. Ο Ελβετός δημοδιδάσκαλος ‘pestoccelli’ έλεγε ότι, κανείς δεν δίναται η ξέρει να διδάξει πραγματική γνώση στον άνθρωπο, διότι η αυτογνωσία είναι αποκλησικώς ενδογενή διαδικασία. Είναι ζωντανή μεταμόρφωσης όπως ο μεταξοσκώληκας σε πεταλούδα, ο άνθρωπος εξελίσσεται σε υπεράνθρωπο , Ubermensch καθώς έλεγε και ο Νίτσε, η από κάρβουνο σε διαμάντη που τόσο σωστά παρατηρήσατε ο φίλεος μου Elzin.
24 Δεκεμβρίου 2008 στο 12:59 |
«Παρατηρούμε περισσότερους ακαδημαϊκούς να είναι άσχετοι πνευματικά, απ΄ τους εντελώς ασπούδαστους εργάτες. Ο Ελβετός δημοδιδάσκαλος ‘pestoccelli’ έλεγε ότι, κανείς δεν δίναται η ξέρει να διδάξει πραγματική γνώση στον άνθρωπο, διότι η αυτογνωσία είναι αποκλησικώς ενδογενή διαδικασία.»
Καταλήγουν έτσι γιατί παγιδεύονται
στον εγωισμό και στην υπεροψία
του «εγώ»…ξέρω πολλά.
Σημασία έχει τι κάνει κάποιος
με αυτά που ξέρει
και πως… Ζεί.
Η ζωή ενος ανθρώπου χρειάζεται να είναι συνεπής με τα λόγια,
τις σκέψεις του και τις πράξεις του.
Ακριβέ μας αγαπημένε μακρινέ Έλληνα,
πόσο απλά, βαθιά και σοφά μιλάς
στην καρδιά μας!!!
«Η ψυχονοητική εξέλιξης είναι έμφυτη εντελέχεια για κάθε απροσκόλητο άνθρωπο σε εξωγενή στηρίγματα και υλιστικές επιδιώξεις.»
Χωρίς το Πνεύμα και την σύνδεση μαζί του η ζωή ,
η ύπαρξη είναι άδεια
δεν έχει μορφή και ό-μορφιά,
παραμένει μια άμορφη μάζα μερικών κιλών κρέατος.
Ο Νίτσε διαισθάνθηκε τις δυνατότητα του ανθρώπου,
να ξεπεράσει το παράλογο σχήμα
του κυρίου και του δούλου
του θύτη και του θύματος,
αλλά δεν μπόρεσε να το προσδιορίσει
όντας υπερεγωιστής και αυτός,
το έφθασε… στα άκρα
και δεν πέτυχε την πολυπόθητη ισορροπία.
Από την Ελλάδα
σου στέλνουμε θερμούς χαιρετισμούς
και πολλές ευχές!
27 Δεκεμβρίου 2008 στο 15:11 |
Ο ΔΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ
Του Δημήτρη Καραλή.
Εάν παρατηρήσουμε τα διάφορα παράσιτα κι άλλα μικροσκοπικά σκαθάρια στη φύση, διαπιστώναμε πως όλα τους δανείζοντε έτοιμη τροφή από μεγαλύτερα όντα για θρέψη κι ανάπτυξη. Ψύλλοι, ψείρες, κουνούπια, βδέλλες τσιμπούρια και πολλά άλλα, ροφάνε ξένο αίμα ασταμάτητα όπου και όποτε τα δοθεί η ευκαιρία. Το ίδιο φαινόμενο συνεχίζεται και στο φυτικό βασίλειο. Περικοκλάδες, κισσοί, φασολιές, ντοματιές κι άλλα αναρριχόμενα ζαρζαβατικά, δανείζονται παρόμοια εξωγενές στηρίγματα για υγιεινότερη ανάπτυξη και πιο καλύτερη παραγωγή.
Στις βιβλιοθήκες βλέπουμε τους ανθρώπους να κάνουν κι αυτοί το ίδιο πράμα. Όλοι ψάχνουν υπομονετικά ανάμεσα σ’ άσπρες και κιτρινωπές σελίδες να αποστάξουν τροφή για τη διανοητική τους ανάπτυξη. Η νερό-χωμάτινη πύρινη σβούρα που μας φιλοξενεί πάνω στο φλοιό της, ροφά κι αυτή φως και ζεστασιά από λαμπρότερο αστέρι για τη βιολογική εξέλιξη πάνω στα αφράτα της στήθια. Κάθε υγιής και νοητικά απεδούκλιτος άνθρωπος, γίνεται ακούραστος λαμπαδηδρόμος στον αγώνα της ελευθερίας. Όλοι δανειζόμαστε κάτι και το ανασυνθέτομε με το δικό τους τρόπο για τις προσωπικές ανάγκες. Σαν τα επιδέξια μελίσσια, που ενώ ρουφάν σκέτο ανθόνερο από μυρωδάτα φύλλα και λουλούδια, το ανασυνθέτουν σε νόστιμο μέλι για τροφή τους στην κυψέλη αργότερα.
Το πάρε δώσε συνεχίζεται απανταχού, σε αλφάβητο, λογοτεχνία, θέατρο, σκέψη, στοχασμό, γλυπτική, ζωγραφική, αθλητισμό, μουσική, χορό, δόγματα, παράδοση, νοοτροπία, ενδυμασία, μαγειρική, καλλιέργεια και σ’ αμέτρητα άλλα πράματα. Το γερασμένο δάσος σαπίζοντας, δανείζει το κορμί του σε πλούσια κοπριά να ταΐσει τα νεώτερα δενδρύλλια. Όμοια και η ανθρώπινη σκέψη πεθαίνοντας, αφήνει πίσω της νοητικά γιοφύρια να διαβούν οι μελλοντικές γενιές λιγάκι παραπέρα.
Ομπρός……! κράζουν οι αμέτρητες φωνές των προγόνων μας, πάρτε τη νοητική σκυτάλη μας και προωθείσθε την ποιο πάνω και παρέκει. Όλοι οφείλομε να βάλομε πλάτη στον ιερό αγώνα που λέγεται λευτεριά κι αλήθεια. Ο ποιητής μιλά για αγάπη που πίσω βρίσκεται η αλήθεια, και ο φιλόσοφος μιλά για αλήθεια που πίσω βρίσκετε η αγάπη’. Και οι δυο τους δουλεύουν για τον ίδιο ιερό σκοπό, αλλά από διαφορετική γωνιά. Αντάμα τρυγούν το νοητικό τους αμπελώνα για να αποστάξουν το πνευματικό νέκταρ για την ανθρωπότητα.
“Να, ποια είναι η ύψιστη γήινη αποστολή μας, λεει ο Νίκος Καζαντζάκης, να προωθήσομε την παρακαταθήκη των προγόνων μας ανανεωμένη ποιο πάνω και μακρύτερα.
Δεν φτάνει να αναπαράγομε το γένος μοναχά μπροστά σαν τα κατώτερα όντα, αλλά και να το προωθήσουμε πνευματικά ψηλότερα.
«Όποιος δανείζεται γνώση απ’ τον όμοιό του, λεει Ο Burke, διπλασιάζει τη δική του, κι όταν δανείζετε απ’ τον ανωτερό του, αναβαθμίζεται νοητικά στο επίπεδο με τον δανειστή του».
Η γνώση είναι ελεύθερη για όλους, μόνο που χρειάζεται ώριμη αντίληψη και επίμονο μεράκι να συγκομισθεί σωστά. Τίποτα δεν είναι καινούργιο στη ζωή, όλα είναι αναζωπυρωμένα κάρβουνα του παρελθόντος. Κάθε καινούργια ανακάλυψη είναι και μια παλαιά ανανεωμένη συνέχεια. Σαν το πρωτόγονο ξύλινο αλέτρι που εξελίχτηκε αγάλι σε μηχανοκίνητο τρακτέρ σήμερα. Η αρχική ιδέα είναι πάντοτε η ίδια, αλλά ανανεώνεται και τελειοποιείται συνέχεια χωρίς τελειωμό.
Διαβάζοντας τις σκέψεις του Πλάτωνα, συναντάμε ανανεωμένες ιδέες του Όμηρου, Ηράκλειτου, Πυθαγόρα, Αναξαγόρα και Σωκράτη. Διαβάζοντας τους Φράγκους στοχαστές Rabelais και Montaigne, ανακαλύπτομε τη γλυκιά φωνή του Πλούταρχου. Διαβάζοντας τη χριστιανική βίβλο, βλέπουμε την Πλατωνική θεωρία αναμορφωμένη σε θρησκευτικό δόγμα.
Ο τολμηρός δανείζεται γενναία και το ντύνει με το δικό του χρώμα για μελλοντική αποθήκευση. Πρόοδος σημαίνει να ανασυνθέτομε το παρελθόν με το παρόν και να το προωθούμε καλύτερο μπροστά για τις μελλοντικές γενιές μας. Κάθε στοχαστής κουβαλά μαζί και την προσωπική βιβλιοθήκη του, κι όταν αφουγκραζόμαστε τις πελεκημένες σκέψεις του, αναρωτιόμαστε με θαυμασμό και πόθο.
Ποια αξιόλογα κιτάπια, άραγε, ωρίμασαν τα μελίγγια του τόσο ζηλευτά; Σαν να αντικρίζομε τον Παρθενώνα και ποθούμε να δούμε τους δημιουργούς του, Καλλικράτη, Ικτίνο και Φειδία.
“Libri thesaurus anima” ‘τα βιβλία είναι ο θησαυρός της ψυχής, λέγανε οι Ρωμαίοι. Χωρίς τα βοηθητικά βιβλία, η ανθρωπότητα σήμερα θα ‘ταν σχεδόν υποανάπτυκτη σε πρωτόγονη μορφή. Είναι τα νοητικά αρχεία των αιώνων, που κάθε στοχαστής δανείζεται να επεξεργαστεί και συμπληρώνει κάτι παραπάνω.
Εάν ο παράδεισος δεν έχει καθόλου βιβλία, σίγουρα κανένας στοχαστής δεν θα ‘θελε να πάει χαρούμενος εκεί μέσα. Τι δουλειά έχει η μέλισσα στη στεγνή έρημο; αφού η στείρα αμμουδιά της δεν προσφέρει ούτε σταγόνα ανθόνερο για να μετατραπεί σε μέλι.
‘Το διάβασμα προσφέρει νοητικό πλούτο, το γράψιμο λογοτεχνική ακρίβεια, και η κουβέντα εκφραστική ετοιμότητα’.
Διαβάζομαι να μάθομε, – γράφομε να τελειοποιηθούμε και μιλάμε για να εκφραστούμε.
Αξιολογούμαστε το πως σκεπτόμαστε, ευγνωμονούμαστε για ότι χρήσιμο γράφομε, και αγαπιόμαστε το πως κουβεντιάζομε. Ανοίγοντας το στόμα μας, φανερώνομε συνάμα και τη διανοητική μας στάθμη.
Μιλώντας αδιάκοπα στον Αριστοτέλη κάποτε ένας Αθηναίος πολυλογάς, σταμάτησε απότομα βλέποντας την απάθεια στο πρόσωπο του Σταγερίτη στοχαστή.
Συγγνώμη δάσκαλε…..λεει, φαίνεται σε κούρασα λιγάκι με τη μακρά μου ομιλία! Α… μπα……. μην ανησυχείς, του απαντά ο Αριστοτέλης, δεν σ’ άκουγα τι έλεγες.
Δεν είναι άραγε το διανοητικό μας μέστωμα αξιοζήλευτη αρετή και πολύτιμη τροφή για την αναπτυσσόμενη ανθρωπότητα;
Hermanus
Νότιος Αφρική.
27 Δεκεμβρίου 2008 στο 18:35 |
«Η αρχική ιδέα είναι πάντοτε η ίδια, αλλά ανανεώνεται και τελειοποιείται συνέχεια χωρίς τελειωμό.
Διαβάζοντας τις σκέψεις του Πλάτωνα, συναντάμε ανανεωμένες ιδέες του Όμηρου, Ηράκλειτου, Πυθαγόρα, Αναξαγόρα και Σωκράτη. Διαβάζοντας τους Φράγκους στοχαστές Rabelais και Montaigne, ανακαλύπτομε τη γλυκιά φωνή του Πλούταρχου. Διαβάζοντας τη χριστιανική βίβλο, βλέπουμε την Πλατωνική θεωρία αναμορφωμένη σε θρησκευτικό δόγμα.
Ο τολμηρός δανείζεται γενναία και το ντύνει με το δικό του χρώμα για μελλοντική αποθήκευση.Αξιολογούμαστε το πως σκεπτόμαστε, ευγνωμονούμαστε για ότι χρήσιμο γράφομε, και αγαπιόμαστε το πως κουβεντιάζομε. Ανοίγοντας το στόμα μας, φανερώνομε συνάμα και τη διανοητική μας στάθμη. »
Είμαστε σε ένα ταξίδι γνώσης όλοι
και αυτό που δικαιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη
είναι η προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας
και να κατανοήσουμε τους άλλους
και τον ΄κόσμο γύρω μας
στο σύντομο διάβα μιας ανθρώπινης ζωής,
μέσα από την εξέλιξη της Συνείδησης
και την σύνδεση με την ουσιαστική πνευματικότητα,’
…άνω θρώσκοντας.
30 Δεκεμβρίου 2008 στο 21:38 |
Η
ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Του Δημήτρη Καραλή
Μπορεί πλαστουργός να έπλασε την ανθρωπότητα, αλλά ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες όμως που την τελειοποίησαν γλωσσικά, επιστημονικά, πολιτιστικά, διανοητικά. συνταγματικά, καλλιτεχνικά και πνευματικά. Πριν από αυτούς η ανθρωπότητα ήταν απολίτιστη και βάρβαρη, ανήμπορη να συζεί ομαδικά με ελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα. Φαίνεται μάλλον Ο Δίας γνώριζε την ικανότητα των Αρχαίων μας προγόνων πως να εκπολιτίζουν την ανθρωπότητα σωστά και τους ανέθεσε να τελειοποιήσουν το μεγάλο έργο του.
Η αξιοζήλευτη πολιτιστική, καλλιτεχνική και πνευματοδιανοητική τους προσφορά είναι τόσο τεράστια, που αναρωτιέται κανείς! Μήπως ήταν άραγε διαλεγμένη γενιά που ανάπλασε την ανθρωπότητα τόσο εκθαμβωτικά; Κοιτάζοντας γύρω στον Ελλαδικό μας χώρο σήμερα, σαστιζόμαστε με την σπάνια ομορφιά που μας άφησαν πίσω.
Θυμάμαι όταν στάθηκα για πρώτη μου φορά μπροστά στον Παρθενώνα στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα (50), ένοιωσα ψυχικό ρίγος μέσα μου σαν τον στοχαστή ‘Renan’.
Παρά την τεράστια καταστροφή που υπέστη το θεόανθρώπινο αυτό δημιούργημα ανά των αιώνων, εντούτοις αισθάνθηκα πως η ομορφιά του παραμένει ακόμα άτρωτη μέχρι και σήμερα. Σωστά ο “Ruskin αποκάλεσε τον Παρθενώνα, “ immortal memorial of beauty” (αθάνατο μνημείο της ομορφιάς).
Ο Περικλής έλεγε ότι «Ο Παρθενώνας χαιρετά το πνεύμα και αγαλλιάζουν τα μάτια και τις ψυχές του κόσμου καθημερινά».
Πλημμύρισα από απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση βλέποντας μπροστά μου ένα τέτοιο σπάνιο δημιούργημα. Εκστατικός και έκθαμβος επαναλάμβανα νοερά τα λόγια του ‘Renan’. «Όλος ο κόσμος τώρα, μου φαίνεται βάρβαρος μπροστά στο Ιερό τούτο μεγαλείο. Η ανατολή με την επιδεκτική απατηλή της τέχνη και η Ρωμαϊκή πιθηκομίμηση του Ελληνικού πολιτισμού, δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με μια πέτρα μπροστά το μεγαλείο τούτο που ονομάζεται Παρθενώνας».
Ο Παρθενώνας, είναι το μοναδικό τέλειο δόγμα στην υφήλιο που δεν έχει ούτε έναν άπιστο. Δεν εύρισκα κατάλληλη λέξη τη στιγμή εκείνη να εκφράσω την εσωτερική μου αίσθηση κοιτάζοντας το Ιερό τούτο δημιούργημα. Η Αττική με την αιθέρια της λάμψη και τα αψηλά της κυπαρίσσια, συνδέονταν αρμονικά με το Ακροπόλιο μεγαλείο. Αποστομώθηκα ακαριαίως, λες και αντίκριζα ζωντανή την Θεότητα μπροστά μου μαρμαροντυμένη να αγγίζει την ψυχή μου γαλήνια. Ο Πλατωνικός ορισμός για την τέλεια ομορφιά περιγράφεται ως « η λάμψη της αλήθειας», Ο Παρθενώνας νομίζω έχει κάτι παραπάνω, είναι η πλησιέστερη αποκάλυψης της Θεότητας στην ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Το Ακροπόλιο θαύμα δημιούργησε περισσότερο δέος μέσα μου, ακόμα κι απ’ τα άστρα στην Ναμίμπια έρημο όταν τα πρώτο-αντίκρισα μονάχος μου κάποτε.
Οι αθάνατοι δημιουργοί, Καλλικράτης, Ικτίνος και Φειδίας, δεν ήταν απλώς αξιόλογοι Αθηναίοι καλλιτέχνες, αλλά και σπάνιοι υπερφυσικοί δημιουργοί. Μια απερίγραπτη αγαλλίαση με περιτύλιξε ολόψυχα κοιτάζοντας τον Παρθενώνα που πουθενά αλλού δεν την αισθάνθηκα τόσο παρόμοια. Αναρωτιόμουνα με πίκρα και απορία! Πως τόλμησαν οι Τούρκοι να τον μετατρέψουν σε μπαρουτοθήκη, οι Βενετσιάνοι να τον βομβαρδίσουν οι Άγγλοι να τον λεηλατήσουν και οι Χριστιανολάτρες να τον μετατρέψουν σε δογματική τους εκκλησιά; Πως αποφάσισαν τόσο βάρβαρα και άπονα να καταστρέψουν ένα τέτοιο σπάνιο μαγαλοδημιούργημα που χρειάστηκαν πάνω από πενήντα (50) χρόνια για να αποπερατωθεί;
Σταμάτησα την αναπνοή μου για λίγο να αφουγκραστώ τη γαλήνη και την αρμονία τριγύρω μου, Α! τι εκθαμβωτικό δημιούργημα μουρμούρισα με πρωτόγνωρη ευτυχία. Δίκαιο είχε άδικο κάποτε ο Ψυχάρης όταν φώναξε αντικρίζοντας τον Παρθενώνα για πρώτη του φορά. -“Δεν με νοιάζει να πεθάνω τώρα, λέει, αφού είδα τον Παρθενώνα και την Αθήνα. Εδώ έμαθε γράμματα, λεπτές τέχνες και πολιτισμό ολόκληρη η Ευρώπη. Εδώ διδάχτηκαν δημοκρατία, φιλοσοφία, ποίηση, θέατρο, πνευματισμό, γλώσσα, μουσική και αθλητισμό. Τον ουρανό τούτο π’ αγναντεύω τώρα, τον κοίταζαν κάποτε και οι Περικλής, Θεμιστοκλής, Αναξαγόρας, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αντισθένης, Ζήνωνας και τόσα άλλα βαθύστοχα μυαλά της τότε Αθηναϊκής κοινωνίας.
Ξαναστοχάστηκα αναρτώντας μέσα μου, πως θα ‘ταν άραγε η ανθρωπότητα σήμερα χωρίς την Αρχαία Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά; Ότι κινείτε στον Πλανήτη σήμερα, λέει ο Άγγλος Πλατωνιστής Thomas Taylor, έχει τις ρίζες του στη αρχαία Ελλάδα. Αλφάβητο, γραμματική, μαθηματικά, γεωμετρία, αρχιτεκτονική, γλυπτική, αστρονομία, φυσική, δημοκρατία, μουσική, θέατρο, φιλοσοφία, ποίηση, αθλητισμό, υγιεινή και ότι άλλο αξιόλογο παρέλειψα. Για κάθε καινούργια ανακάλυψη σήμερα στην υδρόγειο, τρέχουν όλοι τους στην Ελληνική γλώσσα να βρουν κατάλληλη λέξη που να ταιριάζει στην εφευρεσή τους. Η Ελληνική γλώσσα, είναι μοναδική αναντικατάστατη Νουνά στον κόσμο που βαφτίζει κάθε καινούργια επιστημονική ανακάλυψη εδώ και 3000 χρόνια.
Ουαί κι αλίμονο εάν τολμήσει κανείς να βγάλει την Ελληνική γλώσσα στο περιθώριο, τότε θα μείνε η ανθρωπότητα φαφούτα και ακατανόητη. Χωρίς τις Ελληνικές προθέσεις, ανά, κατά, δια, μετά, υπέρ, αντί, συν, προ, παρά, περί, από, υπό, εις, δις και πολλές άλλες, η ανθρώπινη σκέψη θα ‘ταν χαώδες υποανάπτυκτη σήμερα. Εάν Ελληνική γλώσσα τελειοποιήθηκε απ’ τον άνθρωπο, τότε η Ελληνική γλώσσα σαν ανταμοιβή, τελειοποίησε τον άνθρωπο. Είναι η μόνη αλγεβρική γλώσσα στον κόσμο με απόλυτη ακρίβεια. Παίρνοντας ένα ρήμα σαν το βάλλω π.χ. ανεβάζομε, κατεβάζουμε διαιρούμε και πολλαπλασιάζομε αλγεβρικά την εκφρασή μας.
Προσθέτοντας μπροστά διάφορες προθέσεις, όπως, εισ-βάλλω, δια-βάλλω, ανά-βάλλω, προ-βάλλω, κατά-βάλλω, δια-βάλλω, μετά-βάλλω, υπέρ-βάλλω, συν-βάλλω, υπό –βάλλω, προσ-βάλλω, από-βάλλω κ.τ.λ. – επεκτείνουμε τη νοητική μας φαντασία παραπέρα απ’ την αρχική μας σκέψη. Πως θα εκφράζονταν οι Άγγλοι σήμερα χωρίς τις Ελληνικές προθέσεις, anti-biotic, cata-bolism, ana-bolism, hyper-market, sym-biotic, hypo-thetic, pro-gnosis, dia-gnosis κτλ. Κοιτάζοντας την Αριστοτελική λέξη «εντελέχεια», που σημαίνει, έμφυτη τάση για κάθε ον προς την τελειότητα, είναι αδύνατο να μεταφραστή με αντίστοιχη λέξη σε άλλη γλώσσα. Θα χριστούν πολλές σειρές με παραδείγματα για να αποδώσει κάποια πλησιέστερη έννοια. Διαβάζουμε και ακούμε πολλά για την λαμπρή τούτη γενεά που λέγονταν ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, αλλά πάρα πολύ λίγοι αντιλαμβάνοντε το τεράστιο μεγαλείο τους. Μας φαίνοντε σαν αστραπιαίο όνειρο χωρίς καμιά συνέχεια, και τους αλαργοκοιτούμε σαν ένα ιστορικό παραμύθι.
Κανείς πια δεν μιλάει ανοικτά για αυτούς χωρίς να παρεξηγηθεί για λοξός, εκκεντρικός και ονειροπόλος χαρακτήρας. Θεωρείται σαν ένας ξεπερασμένος νεκρός πολιτισμός, που μόνο λίγοι αφελείς ασχολούνται ποια με αυτόν. Ποιος προσπάθησε να τον εξοντώσει άραγε? ( ευτυχώς όμως μάταια). Ποιος γκρέμισε ναούς, σπάνια αγάλματα, έκαψε βιβλία, αφόρισε φιλοσόφους, έκλεισε φιλοσοφικές σχολές, Ιερά μυστήρια, ολυμπιακούς αγώνες και αναθεματίζει ακόμη και σήμερα την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ως προϊόν του σατανά; Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς τον σημερινό Έλληνα αδιάφορο για την ένδοξη κληρονομιά του, διαβαίνοντας ασυγκίνητος μπροστά στα λιγοστά λεηλατημένα ιερά ερείπια που του απέμειναν πίσω.
Θυμάμαι τον Νίκο Καζαντζάκη όταν πρώτο-επισκέφτηκε τα αρχαία τοπία του Μουριά στη δεκαετία του πενήντα, ρώτησε την γυναίκα αρχειοφύλακα που φύλαγε εκεί τα ιερά κειμήλια. «Τι είναι όλα τούτα εδώ που φυλάς, κυρά μου »; την ρωτάει λακωνικά ο Καζαντζάκης, Α!… παλαιόπετρες είναι χριστιανέ μου και τίποτε άλλο, απαντά η μεσόκοπη αρχειοφύλακας. «Γιατί τότε έρχοντε όλοι αυτοί οι ξένοι εδώ», ξαναρωτά ο Καζαντζάκης. Α! κουτόφρανγγοι είναι όλοι παλικάρι μου, απάντησε πάλι ήρεμα. «Πόσα χρόνια είστε φύλακας εδώ κυρά μου»; Την ρωτάει πάλη Ο Καζαντζάκης,- είκοσι (20) χρόνια…., απαντά αυτή περήφανα. «Μυστήριο πράμα! μουρμουρίζει ο Καζαντζάκης, είκοσι ολόκληρα χρόνια να κοιμάται παρέα με τους θεούς και να μην το πάρει ακόμα χαμπάρι»……!
Δεν θα ήταν χρήσιμο άραγε εάν τα Ελληνικά σχολεία σήμερα πληροφορούσαν με περισσότερο ιερό ζήλο στους νέους μας για την αρχαία τους κληρονομιά, αντί να ξοδεύουν τεράστιο χρόνο να διδάξουν στα παιδιά μας το Εβραϊκό ψευδο- torah; Κάθε Ελληνόπουλο σήμερα πρέπει να γνωρίζει και την τελευταία ιστορική πέτρα και ιδέα που άφησαν πίσω οι προγονοί τους σαν ανεκτίμητος θησαυρό τους. Έτσι μόνο θα ξυπνήσομε τον πόθο των παιδιών μας να αγαπήσουν και να μιμηθούν την ένδοξη Αρχαία μας κληρονομιά. Μόνο με γνώση, συνείδηση, σεβασμό και αγάπη για την ένδοξη ιστορίας μας, μπορούμε να ελπίζομε για κάποιο λαμπρότερο αύριο από τις μελλοντικές γενιές μας.
Νότιος Αφρική
Dimitri Karalis@ All Rights Reserved Worldwide
31 Δεκεμβρίου 2008 στο 12:20 |
Δεν θα ήταν χρήσιμο άραγε εάν τα Ελληνικά σχολεία σήμερα πληροφορούσαν με περισσότερο ιερό ζήλο στους νέους μας για την αρχαία τους κληρονομιά, αντί να ξοδεύουν τεράστιο χρόνο να διδάξουν στα παιδιά μας το Εβραϊκό ψευδο- torah; Κάθε Ελληνόπουλο σήμερα πρέπει να γνωρίζει και την τελευταία ιστορική πέτρα και ιδέα που άφησαν πίσω οι προγονοί τους σαν ανεκτίμητος θησαυρό τους. Έτσι μόνο θα ξυπνήσομε τον πόθο των παιδιών μας να αγαπήσουν και να μιμηθούν την ένδοξη Αρχαία μας κληρονομιά. Μόνο με γνώση, συνείδηση, σεβασμό και αγάπη για την ένδοξη ιστορίας μας, μπορούμε να ελπίζομε για κάποιο λαμπρότερο αύριο από τις μελλοντικές γενιές μας.
Βαθιά συγκίνηση μας προκαλούν τα λόγια σου
και οι χτύποι της καρδιάς σου,
μιας Ελληνικής καρδιάς της Δια-σποράς που σκέφτεται,
αφουκράζεται και αγωνίζεται όρθια σοφή και αγέρωχη!
Το χριστιανοιουδαικό ψεύδος τρύπωσε ύπουλα και δόλια,
μεθοδευμένο αλχημικά και καθοδηγούμενο
από τους αρχιερείς ….των «μαγικών ραβδιών» και άλλων
με στόχο να ζει παρασιτικά σε βάρος,
τόσο του Ελληνισμού
όσο και των άλλων λαών που προσυλήτισε προπαγανδιστικά
και αναρωτιέται κανείς…
καλα «αυτοί «….
είχαν και έχουν τους λόγους τους και τα συμφέροντα τους,
«να σχίζουν τα ιμάτια τους»
για ενα Εβραίο μεσσία και όλους του γενάρχες προγόνους του,
αλλά οι Έλληνες, που ζούν και αναπνέουν σε αυτό τον,
χώρο παρέα με αυτές τις παλιόπετρες πόσο
«χόρτο» ‘έχουν καταπιει μαζί με τα «οινομαγειρέματα »
τα τελετουργικά και σκοτεινά;
Σου στέλνουμε πολλές ευχές,
με τις Μούσες τις κόρες του Διός
…τις γοητευτικές
και σε καλούμε στο Χορό!
http://e-lions.blogspot.com/2008/12/2000-9.html
5 Ιανουαρίου 2009 στο 13:04 |
ΠΛΑΤΩΝΑΣ
ΚΑΙ
ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Του Δημήτρη Καραλή
Αν ο Θεός κατέβαινε στη γη να κουβεντιάσει στους ανθρώπους του μια μέρα, σίγουρα θα μίλαγε σαν τον Πλάτωνα. Καμιά άλλη γλώσσα δεν θα του ταίριαζε τόσο πολύ να αγγίξει τις καρδιές και τις ψυχές του κόσμου. Διαβάζοντας κανείς τα βαθυστόχαστα γραφτά του, νοιώθει πως Ο Θεός μεταμορφώθηκε σε Πλάτωνα για να μοιράσει αλήθεια, σοφία και αγάπη στην ανθρωπότητα. Τόσο τέλειοπελεκημένες είναι οι σκέψεις του, που μήτε ένα ιώτα δεν άφησε για μας να προσθέσουμε στα θεόπνευστα γραφτά του. Δεν θα υπερέβαλα ελπίζω αν φώναζα κι εγώ σαν το φανατικό ισλαμιστή Ομάρ για το κοράνι του. Κάψτε τις ογκώδες βιβλιοθήκες, δεν μας χρειάζονται πια, αφού οι αξίες τους είναι όλες μαζεμένες στα Πλατωνικά κιτάπια.
Ότι και να ζητήσει κανείς το βρίσκει πάντοτε στον Πλάτωνα: Φιλοσοφία, κοσμογονία, μεταφυσική, αλήθεια, αρετή, πνευματικότητα, μυστικισμό, αθανασία, κοινωνιολογία, πολιτική, συνταγματολογία, δικαιοσύνη, παιδαγωγία, λογοτεχνία, ρητορική, επιστημολογία, μαθηματικά, ηθική, αθλητισμό, υγιεινή, αγνή αγάπη και ότι άλλο θελήσει η καρδιά του. Μόνο το σύγγραμμά του ‘Πολιτεία’, φτάνει να μορφώσει την ανθρωπότητα, λεει ο Έμερσον, παραπάνω σχολειά δεν μας χρειάζοντε. Χωρίς τον Πλάτωνα σήμερα θα μοιάζαμε όλοι μας σαν τα μωρά παιδάκια που χτυπούν τα ποδαράκια τους σκούζοντας, μέχρις ότου να μάθουν την Μητρική τους γλώσσα να πουν τι θέλουν και να ηρεμίσουν ψυχικά. ‘Πλάτωνας σημαίνει φιλοσοφία και φιλοσοφία σημαίνει Πλάτωνας. Είναι ο πρώτος δασκαλογονιός της συστηματικής σκέψης στην υδρόγειο, που χωρίς αυτόν η ανθρωπότητα σήμερα δεν θα ξεχώριζε πάρα πολύ απ’ το υπόλοιπο ζωικό της βασίλειο. Θεμέλιωσε το πρώτο οργανωμένο επιστημονικό σκολειό εδώ και πριν από 25 αιώνες στην τότε πρώτευσα της γνώσης Αθήνα, κι από τότε συνεχίζουν να χτυπούν τα σχολειοκαμπανάκια σε κάθε πόλη και χωριουδάκι απανταχού στην οικουμένη.
Έφαγε σαν μεταξοσκούληκας κάθε άγουρη και απροσδιόριστη σκέψη απ’ τη προγενέστερη Ελλάδα, Μagna Grecian, βόρειο Αφρική, Βαβυλωνία και υπόλοιπη Ασία, για να τις αναγεννήσει αργότερα πιο ώριμες και πιο προσδιορισμένες για τα Ελληνικά και λοιπά Ευρωπαϊκά μελίγγια.
Βάρβαροι και ανθρωποφάγοι ούλου του κόσμου ηρέμησαν ψυχοδιανοητικά θηλάζοντας την νοητική του αμβροσία για 2500 χρόνια. Φιλόσοφοι, μύστες, πεζογράφοι, ποιητές γλωσσολόγοι, ρήτορες, αστρονόμοι, κοσμογόνοι, πολιτικοί. παιδαγωγοί και δογματολάτρες, έτρεξαν και θα τρέχουν αιώνια να δανειστούν σοφία απ’ το μυστήριο τούτο που λέγεται Πλάτωνας. Όλοι τους δανείσθηκαν τη διανοητική του σκάλα για να αγναντέψουν από πιο ψηλότερα της ψυχής τα καραούλια.
Χριστιανοί να Πλατωνίζουν με τη βίβλο τους, Ιουδαίοι να τον πονηροπιθηκίζουν με το Torah τους, και οι μωαμεθανοί να τον αποστηθίζουν σχεδόν ατόφιο στο βιβλιαράκι τους περί ηθικής, ‘Ahlak-y-jalaly. Μύστες και φιλόσοφοι του κόσμου σαν τους Αμμώνιο Σακά, Πλωτίνο, Πορφύρα, Πρόκλο, Ιαμβλίχο, Πλούταρχο, Milton, Dante, Montaigne, Shakespeare, Thomas Taylor, Ralph Cudworth, John Smith, Voltaire, Francis Bacon, Carlyle, Emerson και χιλιάδες άλλοι, ήσαν όλοι τους Πλατωνικά βλαστάρια. Προσπαθώντας ο Αριστοτέλης να αντιγνωμήσει αρχικά το δάσκαλό του, δεν τα κατάφερε τελικά ο δόλιος, πλατώνιζε κι αυτός σε κάθε φτερογραφή μέχρι το τέλος της ζωής του. Είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτεί κανείς λιγάκι παραπέρα χωρίς την Πλατωνική βοήθεια. Μοιάζει σαν τη μαλλιαρή αντροχερούκλα του φιλεύσπλαχνο πατέρα που τρυφοκρατά το αχνούδουτο χεράκι του παιδιού του στην πρώτη μέρα του δημοτικού σχολειού.
Γεννήθηκε περίπου στο 427 π.χ. τότε κοντά που πέθανε και το πολιτικό είδωλο των αρχαίων μας προγόνων Περικλής. Γνώρισε την δόξα των τραγωδοσυγγραφέων, Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη και Αριστοφάνη αλλά και την ολέθρια πολιτιστική καταστροφή του Πελοποννησιακού πολέμου. Παρά την πλούσια αριστοκρατική του ανατροφή, αρνήθηκε το δρόμο της υλιστικής αφθόνιας και εγωκεντρικής του αυτοπροβολής. Προτίμησε το μονοπάτι της εγκράτειας και της μετριοφροσύνης για να θερίσει τη λαμπρή διανοητική και πνευματική σοδιά του αργότερα. Στα τρυφερά του 20 χρόνια, γνώρισε το είδωλο της φιλοσοφίας όλων των εποχών ‘Σωκράτη’, όπου και τον ακολούθησε πιστά μέχρι στον θάνατό του. Μετά την απάνθρωπη εκτέλεση του αγαπημένου του δασκάλου, αφιέρωσε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του για να μιλάει μοναχά για αυτόν.
Ταξίδεψε στην Magna Grecia της Σικελίας και επισκέφθηκε την Αίγυπτο και την Βαβυλωνία, λένε μάλιστα πως πήγε και παραπέρα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 386 π.χ, ίδρυσε το πρώτο Πανεπιστημιακό σκολειό του κόσμου που το ονόμασε ‘Ακαδημία’ προς τιμή του γνωστού αθλητή Ακάδημο. Ήταν ανοικτό σκολειό έξω στη φύση, ανάμεσα σε ελαιώνες, πλατάνια και πευκοέλατα,
(κοντά στον σημερινό Ναό του αγίου Νικολάου στη Κολοκυνθού). Ο Αριστοτέλης προσπάθησε να το μιμηθεί με την περιπατητική σχολή του στις όχθες του Ιλισού ποταμού αργότερα. Εισέρχονταν στο σκολειό του για μάθηση μόνο οι μυημένοι στα πλατωνικά του ιδεώδη.
Μπροστά στην εξοχική σχολική του αυλόπορτα, διάβαζε κανείς από μακριά την τρανή ταμπέλα του σκαλισμένη πάνω σε πεντελικό μάρμαρο. «Μειδείς αγεωμέτρητος εισίτω».
Από όλα τα μέρη του κόσμου φτάνανε διψασμένοι να ακούσουν την Πλατωνική διδασκαλία. Δίδασκε πάντα ζωντανά στους μαθητές του κουβεντιάζοντας μαζί τους σαν τρυφερός δασκαλοπατέρας. Δεν πίστευε στη γραπτή διδασκαλία παρ’ ότι έγραψε αρκετά βιβλία για να περνάει ευχάριστα την ώρα του, όπως έλεγε. Όλη τη συγγραφική του συγκομιδή την αποκαλούσε, «πάγκαλη παιδία» δηλ. ευχάριστο παιχνίδι, η ευγενή διασκέδαση. Απορρόφησε αρκετούς προγενέστερους Έλληνες στοχαστές, όπως τον Όμηρο, Θαλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Πυθαγόρα, Φιλόλαο, Παρμενίδη, Εμπεδοκλή, Κρατύλο και Σωκράτη στο νοητικό του αλώνι, για να τους αναπαράγει αργότερα πιο νόστιμους και περισσότερο χωνευτικούς για την Ελλάδα και υπόλοιπη ανθρωπότητα. Πίστευε σαν τον Πυθαγόρα, ότι το διανοητικότητα του σύμπαντος είναι μαθηματικά περιτυλιγμένο και δεν κατανοείται τόσο εύκολα χωρίς λίγη γνώση γεωμετρίας.
Δυστυχώς δεν είχαν τότε την πολυτέλεια να μαγνητοφωνούν μαθήματα για μελλοντική αποθήκευση, αλλά οι φτερογραμμένοι του διάλογοι αρκούν σήμερα να κάνουν τις ψυχές του κόσμου να χοροπηδάν σαν το σκαντζόχοιρο κάθε φορά που τους διαβάζουν. Διαβάζοντας, θυμάμαι, τις τελευταίες μέρες του Σωκράτη στα εφηβικά μου χρόνια, όχι μόνο δεν κοιμήθηκα πολύ εκείνο το βραδάκι, αλλά και έκλαψα παιδοχαρούμενος. Χαιρόμουνα αφάνταστα για την καινούργια μου τούτη ανακάλυψη. Ένας καινούργιος κύκλος χαράς και γνώσης άνοιγε για μένα σαν είδος purgatorio ( πύρινο καθαριστήριο),που καθάριζε την ψυχή μου σαν το μολυσμένο στάρι απ’ την βλαβερή του ήρα.
Δεν ήξερα ποιον να ευγνωμονήσω περισσότερο, το διανοητικό μεγαλείο του Πλάτωνα, η τον Παρθενώνα της σοφίας που ονομάζεται Σωκράτης. Δεν γνώριζα ακόμη καλά που τελείωνε ο ένας και που άρχιζε ο άλλος. Δύσκολα παραμένει ο ίδιος κανείς διαβάζοντας της Πλατωνικές μελέτες. Είναι τα μοναδικά φάρμακα που δαμάζουν τις πέντε μας αισθήσεις να υπακούσουν πιστά στην ανθρώπινη διάνοια. Ξυπνάνε μέσα μας τον έρωτα για γνώση και ανάβουν την φλόγα για ένα ατέλειωτο πνευματοδιανοητικό ταξίδι. Ένας καινούργιος αλαργινός δρόμος ξεκινά, γεμάτος χαρά, γνώση και αλήθεια για όσους θωπεύτηκαν απ’ το Πλατωνικό του μεγαλείο. Αφήνοντας πίσω κάθε σκοτάδι άγνοιας που μας έκανε να περπατάμε τυφλά σαν τους υπνοβάτες τα μεσάνυχτα.
Αδέρφωσε την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο πνευματοδιανοητικά και έκανε κάθε χώρα στον πλανήτη να τον αισθάνεται για δικό της.
Άγγλοι παιδοχαρούμενοι να μουρμουρίζουν θαυμαστά διαβάζοντας τους βαθύστοχους διαλόγους του. Ah……! How English are Plato’s writings! (Α! πόσο Αγγλώδες είναι τα Πλατωνικά συγγράμματα).
Λατίνοι, Ούννοι, Φράγκοι, Σκανδιναβοί, Σλάβοι, Ασιάτες και Αφρικανοί να τον κληρονομούν όλοι για δικό τους. Κάθε αναπτυγμένη ψυχή που προσπερνά τα εθνικά της κατώφλια, γίνεται αυτόματα υπήκοος της οικουμένης και λαμβάνει τον τίτλο ‘Κοσμοκράτης’, δηλαδή, υπήκοος της πνευματικής ομορφιάς ούλου του σύμπαν.
Μοιάζει σαν τον λαμπρό μας ήλιο, που λαχταρολατρεύεται σε κάθε χώρα που οι γλυκόθερμες αχτίδες του ανατέλλουν. Νοιώθομε τυχεροί και ευγνώμονες στο πανάγαθό μας Δια, που κατέβηκε στην γη μεταμφιεσμένος σαν Πλάτωνας για να διαφωτίσει τον νου και τις ψυχές του κόσμου λιγάκι πάρα πέρα. Αλλόγλωσσοι απανταχού μετάφρασαν και θα μεταφράζουν αιώνια τους Πλατωνικούς διαλόγους στην μητρική τους γλώσσα σαν το ‘πάτερ ημών’ της βίβλου. Μάθαιναν και θα μαθαίνουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα για να γευτούν ποιό γνησιότερα την Πλατωνική μαγεία.
Ισχυρίζονταν σαν τον Σωκράτη πως δεν ήξερε τίποτα, αλλά μάθαινε κι αυτός κουβεντιάζοντας με άλλους. Η πραγματική γνώση, λύει, δεν προέρχεται απ’ την πολύχρονη σπουδή, αλλά ανακαλύπτεται μέσα μας με οδηγό τη αμοιβαία φιλοσοφική συζήτηση. Όλη η σοφία, τονίζει, είναι ξεχασμένη στην ψυχή του κάθε ενός, και ανασύρεται απ’ τη λήθη (ξεχασιά) με τη αμοιβαία φιλοσοφική κουβέντα. Να εδώ βλέπομε ξεκάθαρα την προέλευση της λέξης ‘αλήθεια’, δηλαδή να διώξουμε το ξέχασμα και να επαναφέρομε τις προγενέστερες μεταψυχικές μας αναμνήσεις. Ποιο είναι τότε το πρώτο βήμα για το αποκαλυπτικό μας αυτό ταξίδι; – Ο νους, λεει, αρχικά πρέπει να ελέγχει και να περιορίζει τις αδέσποτες σωματικές και συναισθηματικές ορμές σταθερά με σωφροσύνη.
Σαν τον αμαξά, που χαλιναγωγεί και κατευθύνει τα απείθαρχα άλογά του για να φτάσει έγκυρα και ασφαλής στον προορισμό του. Με άλαλα λόγια, πρέπει να ζούμε πειθαρχικά, ειλικρινά, λιτά και δίκαια για να μπορούμε να στοχαζόμαστε πνευματικά ψηλότερα. Κύρια εμπόδια για την ψυχική ανάπτυξη θεωρούσε ήταν οι: Θυμός, φοβία, λαιμαργία, παραφροσύνη και φιλαργυρία. Υιοθετούσε τις ακόλουθες αρετές στη φιλοσοφική διδασκαλία του για τη πνευματική καλλιέργεια: κουράγιο, εγκράτεια, αθυμία, μεγαλοψυχία, αγάπη, ανεκτικότητα, δικαιοσύνη και λιτότητα, ως αναγκαία εργαλεία για την κάθαρση και απελευθέρωση της ψυχής απ’ τη σωματικοί της προσκόλληση..
Έψαξα να βρω περισσότερη βιογραφική ύλη για τον Πλάτωνα, αλλά του κάκου μου δεν τα κατάφερα. Φαίνεται πως οι αναπτυγμένες ψυχές συνήθως έχουν πολύ μικρή βιογραφία. Κανείς δεν ήξερε τον δρόμο και τον αριθμό του σπιτιού του να μπει μέσα για να μας ξεστορίσει περισσότερα για την προσωπική ζωή του. Αν είχε μόνιμη γυναίκα, παιδιά, φίλους, κρυφές ερωμένες, νοητικός αδυναμίες και άλλα προσωπικά χούγια, δεν γνωρίζομε απολύτως τίποτα. Όλη την προσωπική ζωή του την μετέτρεψε σε στοχασμό και πνεύμα, σαν το καλοχτισμένο τζάκι που καιει τέλεια τον καπνό του για να μην μολύνει την ατμόσφαιρα. Λένε πως δεν γέλαγε τόσο πολύ, η μάλλον πάρα πολύ σπάνια. Μα δεν είχε και άδικο ο άνθρωπος νομίζω, αφού το ασυγκράτητο γέλιο καμιά φορά είναι και δείγμα ψυχονοητικής ανωμαλίας. Οι φρηνοβλαβείς συνήθως ξεκαρδίζονται στα γέλια χωρίς σημαντική αιτία.
Τα ανέκδοτα, λέει ο Αριστοτέλης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισοτελειωμένες αλήθειες χωρίς κίνδυνο, κι όταν καταλήγουν σε κίνδυνο ζωής, τότε λέγονται τραγωδίες.
Ο Πλάτωνας δεν αγαπούσε τις επιπολαιότητες και τις μισοτελειωμένες πράξεις στη ζωή. Δεν του προξενούσαν γέλιο οι νοητικές ανεπάρκειες και απροσεξίες των συνανθρώπων του, αλλά λύπη για το κατάντημά τους.
Αναρωτιέμαι, πως άντεξε η πνευματική του φλόγα τόσους αιώνες άκαμπτη μέχρι σήμερα; Όταν μάλιστα καταδιώχτηκε, αναθεματίστηκε και αφορίστηκε από διάφορους δογματολάτρες για δυο χιλιάδες χρόνια; Λένε μάλιστα, πως ποτέ δεν υπήρχαν παραπάνω από μετρημένα άτομα στα δάχτυλα σε κάθε χώρα για κάθε εποχή που διαβάζουν και καταλαβαίνουν τον Πλάτωνα σωστά. Σίγουρα όχι αρκετή αναγνωστική δύναμη να υποστηρίξουν οικονομικά μια καινούργια έκδοση. Εντούτοις όμως όλα τα Πλατωνικά συγγράμματα επανεκδίδονται σχεδόν αδιάκοπα απανταχού στην οικουμένη. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα, πως κάποια ανώτερη κοσμική δύναμη επιβλέπει και ρυθμίζει το Πλατωνικό πνεύμα να ρέει στην ανθρωπότητα ασταμάτητα. Όμοια σαν το οξυγόνου στην ατμόσφαιρα που πρέπει να αναπαράγεται αδιάκοπα για να υπάρχει ζωή στο πλανήτη ετούτο, έτσι και Ο Πλάτωνας θα επανεκδίδεται αστείρευτα ως αναγκαία πνευματική τροφή για την ανθρωπότητα αιώνια.
Όποια αλλαγή και ολική καταστροφή να φέρει το μέλλον μας μια μέρα. Εάν ακόμα και ο άξονας της γης αλλάξει θέση και ο ουρανός ραγίσει κατάμισα! Ο Πλάτωνας θα παραμένει πάντα ως αναντικατάστατος θεϊκός λύχνος στον πλανήτη μας για να φωτίζει την διανοητική και πνευματική πορεία του κόσμου. Όλα τα βιβλία του θα παραμένουν σαν ουράνια παρακαταθήκη μέσα στους αιώνες για να ανακαλύπτει ο καθένας πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει πνευματοδιανοητικά, όταν θελήσει και ακολουθήσει τον σωστό δρόμο στη ζωή του.
Δημήτρης Καραλής
Νότιος Αφρική
6 Ιανουαρίου 2009 στο 14:43 |
Αν ο Θεός κατέβαινε στη γη να κουβεντιάσει στους ανθρώπους του μια μέρα, σίγουρα θα μίλαγε σαν τον Πλάτωνα. Καμιά άλλη γλώσσα δεν θα του ταίριαζε τόσο πολύ να αγγίξει τις καρδιές και τις ψυχές του κόσμου. Διαβάζοντας κανείς τα βαθυστόχαστα γραφτά του, νοιώθει πως Ο Θεός μεταμορφώθηκε σε Πλάτωνα για να μοιράσει αλήθεια, σοφία και αγάπη στην ανθρωπότητα.
Είναι μεγάλη η τιμή, η ευθύνη και το χρέος
να φερόμαστε ως απογόνοι του και συνεχιστές του!
Είσαι από αυτούς τους Έλληνες που τιμούν το Πνεύμα του!
Να είσαι καλά και σε νιώθουμε κοντά μας πάντα, ας είσαι μακριά!
9 Ιανουαρίου 2009 στο 09:09 |
Υπάρχει αφιέρωση
στην Χώρα των Θεών
από τη Χώρα των Πολεμιστών της Λάϊον
στο
http://e-lions.blogspot.com/2009/01/blog-post_09.html
15 Ιανουαρίου 2009 στο 18:17 |
Αγαπητέ elzin
Θα σε παρακαλούσα να σβήσεις ολα μου τα άρθρα διότι έκαμα δικό μου blogpost: dimitrioskaralis.blogpost.com οπου μπορει ελεύθερα κάθε αναγνώστης να διαβάσει.
Ευχαριστώ
Δημήτρης Καραλής
dkaralis@global.co.za
15 Ιανουαρίου 2009 στο 19:12 |
Εννοείς τα δύο τελευταία,
και να βάλουμε τον νέο σύνδεσμο για να σε βρίσκουν στην νέα διευθύνση
και να σε διαβάζουν, σε αυτή,
γιατί τα άλλα έχουν σχόλια, πως να τα σβήσουμε;
Να αλλάξουμε τον σύνδεσμο και να βάλουμε το νέο μπλογκ σου
ή να μη βάλουμε καθόλου σύνδεσμο;
Δώσε μας οδηγίες…τι επιθυμείς,
γιατί θέλεις να τα σβήσεις αφού τα ανήρτησες;
15 Ιανουαρίου 2009 στο 19:59 |
Τα δυο τελευταία τουλάχιστον θα ‘θελα να σβηστούν διότι μου είναι ευκολότερο να δημοσιεύω τις σκέψεις μου στο δικό μου blog post όπου υπάρχουν κι άλλα άρθρα μου δημοσιευμένα.
Μπορείτε βέβαια να συνδέσετε το blog μου με το δικό σας blog για τους αναγνώστες σας. Αισθάνομαι κάποια επιφύλαξη να σας βομβαρδίσω τακτικά με άρθρα μου διότι σέβομαι το τρόπο επικοινωνίας αναμεταξύ σας και δεν θέλω να σας μπερδεύω και με άλλες σκέψεις.
Να είστε πάντα καλά
Δημήτρης Καραλής
15 Ιανουαρίου 2009 στο 20:54 |
Καλέ μας φίλε, καθόλου δεν μας βαμβάρδισες με τα άρθρα σου.
Ήταν χαρά για μας να σε γνωρίσουμε και δεν μας μπέρδεψες καθόλου.
και βάλαμε αμέσως σύνδεσμο που βγαίνει στα άρθρα σου στην χώρα των θεών και σε διαβάζουν από εκεί.
Θα βάλουμε το καινούργιο τώρα και θα σε βρίσκουν στο μπλογκ.
Να είσαι καλά.
Θα σβήσουμε τα δύο τελευταία, που δεν έχουν σχόλια.
16 Ιανουαρίου 2009 στο 21:53 |
Συγνώμη έκαμα ενα μικρό τυπογραφικό λαθάκι στέλνοντας το blog μου. Η σωστή διεύθηνση ειναι: http://dimitrioskaralis.blogspot.com/
Ευχαριστώ
Δ.Καραλής
16 Ιανουαρίου 2009 στο 23:09 |
Εντάξει,
Βάλαμε τον σύνδεσμο στο όνομα σου,
στους φίλους, στην κεντρική σελίδα!
Θα σε βρίσκουμε εκεί.
Καλό βράδυ… από Ελλάδα!
12 Σεπτεμβρίου 2009 στο 13:13 |
4 Αιτίες ενός τέλειου αρμονικού αποτελέσματος.
Τι θα πάρουμε απο αυτή την ανάρτηση ας την δούμε απο μία άλλη οπτική απαντώντας φυσικά στο ερώτημα που μας θέτεις αγαπητέ μας elzin.
Πως γίνεται κάποιος κατασκευαστής
“του αγάλματος” …του Εαυτού του?
Εδώ ο Αριστοτέλης μας εκφράζεις τις 4 αιτίες μεταμόρφωσης χαρτογράφισης του γνωστού ενός πράγματος όσο αφορά στην ουσία του και την παρουσία του στο πραγματικό φυσικό κόσμο.
Ας εξετάσουμε πρώτα την διαδρομή των αιτιών αυτών (την ύλη, την μορφή, την ενέργεια και τον σκοπό.) Οι αιτίες μας διδάξουν ότι όλα πρέπει να γίνονται με μια σειρά η σειρά αυτή είναι η εναρμόνισης της τελειότητας. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις απο την ενέργεια να βάλεις μορφή και μετά σκοπό η ύλη. Οπότε πρώτο δίδαγμα είναι να ξεκινούμε τα πάντα με σειρά αρμονίας ξεκινώντας απο έξω προς την ουσία των πραγμάτων με ουσιαστική εμβάθυνση. Κάθε αιτία πρέπει να είναι ίση μεταξύ της όσο αφορά την ουσία απο την ύλη την τέλεια μορφή , ουσιαστική ενέργεια πνευματικό και ουσιαστικό σκοπό τοτε πετυχαίνουμε και την τελειότητα.
Τα πράγματα στο γνωστό είναι λιγάκι ποιο εύκολα απο ότι στο βύθισμα του αγνώστου. Η εκλογίκευση προυποθέτει δομή σωστά βήματα ελέγχου. Πόσες όμως φορές βιαζόμαστε και προσερνάμε λεπτομέριες που μπορεί να κάνουν την διαφορά ;
ΕΙΜΑΣΤΕ τεχνίτες του ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ …. αυτό μας κάνει πολυμήχανους πως όμως θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνική μας και πως ;
Μας λέει ο Αριστοτέλης οτι ο σκοπός ειναι η τελειοποίηση του πράγματος (το κερασάκι στην τούρτα) άρα εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα ΣΤΟΝ ΣΚΟΠΟ! ΑΝ δεν έχεις σκοπό οι 3 αιτίες θα πέσουν στο κενό . Ο σκοπός δίνει την σημασία που αρμόζει στην ενέργεια την ουσια . Ο ΣΚΟΠΟΣ ειναι η ουσία της ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ και η εκδήλωση ειναι ο παντρεμα αυτων των δυο.
Στις μεταμορφώσεις μέσα μας του αγάλματος που έχουμε πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε το σκοπό οπότε και να αρχίσουμε να κάνουμε τις μορφές που χρειάζεται στο μάρμαρο για να πέρνει τις μορφές του
15 Σεπτεμβρίου 2009 στο 15:58 |
Θαυμαστά εμβάθυνες στο θέμα
ενδελεχή πολεμιστή LOCKHEART!
Σκοπός, Πρόθεση, Θέληση, Απόφαση, Νόηση, Λόγος,
αναδιάταξη του Τονάλ
μετουσίωση στο Ναγουάλ.
23 Σεπτεμβρίου 2010 στο 21:10 |
[…] elzin […]
7 Ιανουαρίου 2011 στο 12:19 |
Mπορεί κάποιος να μου πεί πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο Εντελέχεια ,σε μία κατάσταση π.χ την κατάληξη ένός γάμου ,μιάς άνθρώπινης έξέληξης ή άλλη κατάσταση ?
εύχαριστώ
Μαίρη
8 Ιανουαρίου 2011 στο 12:47 |
Πρωτίστως,… εξετάζομε ενδελεχώς το ερώτημα…:
Μας ενδιαφέρει να παντρευτούμε ή ….να χωρίσουμε;
Να συνάψουμε σχέση ή άλλη κατάσταση ανθρώπινης εξέλιξης,
Ή ….να αποσυνδεθώμεν από αυτήν ….εν τέλει …. Μαίρη;
Λίο
28 Ιουλίου 2012 στο 19:21 |
Αριστοτέλης , ο διδάσκαλος του Αλεξάνδρου!
Άριστα τελώ
αυτός που εκπληρώνει κάποιον σκοπό με τον καλύτερο τρόπο
εν τέλει.
Η Ενδελέχεια ενός Φιλοσόφου
Φιλοσοφία Γνώση και Δύναμη
http://homeristes.blogspot.gr/2012/07/blog-post_28.html
6 Φεβρουαρίου 2017 στο 22:12 |
Reblogged στις Αστραίας Αρθρογραφίες και σχολίασε
Η τετάρτη αιτία του αγάλματος είναι ο σκοπός για τον οποίο φτιάχνεται αυτό.
Αν ο τεχνίτης έδωσε τελικά στο μάρμαρο την μορφή του αγάλματος είναι γιατί είχε, ως σκοπό να κατασκευάσει ένα άγαλμα.
Αν δεν είχε τέτοιο σκοπό στο νου του, το ακατέργαστο μάρμαρο θα είχε γίνει κάτι άλλο , ανάλογα με τον σκοπό του κατασκευαστή, η, αν αυτός δεν είχε κανένα σκοπό , θα είχε παραμείνει ακατέργαστο μάρμαρο.
Με την επίτευξη του στόχου του καλλιτέχνη και την ολοκλήρωση της κατασκευής του αγάλματος αυτό αποκτά εντελέχεια.
3 Ιουνίου 2022 στο 11:16 |
[…] Ενδελέχεια. Το τέλος, η ολοκλήρωση, η τελειοποίηση κάθε όντος είναι η θεμελιακή αρχή της αριστοτελικής φιλοσοφίας. […]