Παίρνει τον λόγο ο Τίμαιος, στο « περί φύσεως» …
Τι είναι αυτό που υπάρχει πάντα και δεν γεννιέται ποτέ, και , τι είναι εκείνο που γεννιέται συνεχώς αλλά δεν υπάρχει ποτέ?
Το δεύτερο γίνεται αντιληπτό με την δοξασία και με την αίσθηση, χωρίς λογικούς συλλογισμούς, αφού γεννιέται και χάνεται χωρίς ποτέ να υπάρξει πραγματικά.
…..
Η σκέψη του αιώνιου θεού, η οποία αφορούσε τον θεό που θα γεννηθεί, έφτιαξε το σώμα του κόσμου λείο, ομαλό και με όλα τα μέρη του σε ίδια απόσταση από το κέντρο, δηλαδή ένα κόσμο τέλειο, ενιαίο και αποτελούμενο από τέλεια χαρακτηριστικά.
Στην μέση του τοποθέτησε την ψυχή….
Έτσι δημιούργησε ένα και μοναδικό κόσμο που κινείται κυκλικά , που από την αυτάρκεια του παίρνει από μέσα του ότι χρειάζεται, δίχως να έχει ανάγκη από τίποτα άλλο, που γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του και τον αγαπά πολύ.
Γι’αυτό τον λόγο τον έφτιαξε… ευτυχισμένο θεό!
Την ψυχή δεν την κατασκεύασε ο θεός μετά από το σώμα, ώστε να είναι νεότερη όπως εμείς αναφέρουμε.
Όταν ο θεός τα συνέδεσε μεταξύ τους, δεν ήταν δυνατόν αφήσει το αρχαιότερο να κυβερνιέται από το νεότερο.
Εμείς που μετέχουμε στο τυχαίο και το άτακτο, μιλάμε με τον ίδιο τρόπο.
Ο θεός όμως δημιούργησε την ψυχή πριν από το σώμα κι’ετσι είναι ανώτερη τόσο στην ηλικία, όσο και στην αρετή, για να εξουσιάζει και όχι να εξουσιάζεται.
Την έφτιαξε από την ύλη και με τον τρόπο που θα περιγράψω.
Ανάμεσα στην ουσία που είναι αδιαίρετη και αμετάβλητη, και στην ουσία που είναι διαιρετή και μεταβλητή στα σώματα ανακάτεψε ένα τρίτο είδος ουσίας που αποτελείται τόσο από το αμετάβλητο όσο και από το μεταβλητό….
Όταν ολοκληρώθηκε η σύνθεση της ψυχής με την θέληση του δημιουργού, τότε εκείνος δημιούργησε το σωμα.Επειτα τα σύνδεσε και τα εναρμόνισε κέντρο με κέντρο….
Ο δημιουργός χάρηκε όταν διαπίστωσε ότι ο κόσμος κινείται και μοιάζει με τους αιώνιους θεούς και ευχαριστημένος από αυτό σκέφτηκε να τον κάνει ακόμα πιο όμοιο με το πρότυπο που είχε χρησιμοποιήσει….
Βάζοντας λοιπόν τάξη στον ουρανό έφτιαξε της σταθερής αιωνιότητας την εικόνα, η οποία κινείται με τους νόμους των αριθμών…
Ο χρόνος λοιπόν γεννήθηκε μαζί με τον ουρανό και θα χαθούν, αν επέλθει ποτέ κάποια καταστροφή τους, αφού δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα και σύμφωνα με το πρότυπο της αμετάβλητης ουσίας ώστε να της μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο…
Για να υπάρχει σαφές μέτρο σύγκρισης των σχετικών κινήσεων των άστρων, γρήγορων και αργών, ο θεός άναψε ένα φως στην δεύτερη περίοδο μετά την γη το οποίον τώρα ονομάζουμε ήλιον, που φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό και βοηθάει να μετέχουν στους αριθμούς όσα όντα πρέπει να μετέχουν διδάσκοντας τα από την περιστροφή του αμετάβλητου και του αναλλοίωτου…..
Τις υπόλοιπες 5 κινήσεις ο θεός δεν τις έδωσε στα θεια όντα, αλλά τα έκανε ακίνητα για να είναι όσο το δυνατόν τέλεια.
Αυτός είναι ο λόγος που τ’απλανη άστρα ως θεϊκά περιστρέφονται στο ίδιο σημείο. Οι πλανήτες όμως κινούνται με τον τρόπο που αναφέραμε παραπάνω.
Την γη που μας θρέφει και είναι τυλιγμένη στον άξονα που διασχίζει το σύμπαν από την μια μέχρι τηναλλη άκρη την έκανε δημιουργό και φρουρό της νύχτας και της μέρας.
Θα ήταν ματαιοπονία αφού δεν διαθέτουμε τα πρότυπα για να μελετήσουμε τις κινήσεις τους, να μιλήσουμε για τους χορούς αυτών των άστρων, για τις συνοδούς τους, για τις προσεγγίσεις τους και απομακρύνσεις τους, για τους θεούς που πλησιάζουν και απομακρυνονται,χανονται και ξαναεμφανίζονται ατά μάτια μας, στέλνοντας ανησυχητικά σημάδια στους ανθρώπους, που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά για τα πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον…
Θεοί των θεών, που εγώ δημιούργησα και γέννησα, θα είστε άφθαρτοι, όπως τα έργα μου, όσο θέλω να υπάρχετε και να μην εξαφανιστείτε.
Οτι είναι συναρμολογημένο μπορεί να λυθεί, αλλά αυτός που θα επιχειρήσει να χαλάσει κάτι φτιαγμένο σωστά, ασφαλώς κάνει μια κακή πράξη…
Κι’όποιος περάσει σωστά τον χρόνο που έχει οριστεί γι’αυτόν, θα επιστρέψει μετά τον θάνατο του στο άστρο απ’οπου ξεκίνησε για να ζήσει εκεί ευτυχισμένα…
Τι είναι εκείνο,
που παροτρύνει κάποιον στο να κάνει μια «κακή «πράξη»
και τι είναι αυτό,που εμποδίζει ένα άνθρωπο,
Ετικέτες: Πλάτων
Η Χώρα της Λάϊον 
4 Οκτωβρίου 2008 στο 08:49 |
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα ένα μόνο πράγμα έχει υπόσταση, στο βαθμό που είναι αγαθό, έτσι ώστε το πιο αυθεντικό στοιχείο της ατομικότητάς μας να ταυτίζεται με ό,τι καλύτερο και ανώτερο υπάρχει στη φύση μας (509b 6). O φιλόσοφος υποστηρίζει ότι όταν γινόμαστε υπηρέτες της αρετής, τότε απολαμβάνουμε τη μόνη αληθινή ελευθερία μας και εκδιπλώνουμε πληρέστερα την ατομικότητά μας.
Πολλές φορές βρισκόμαστε «καταδικασμένοι» στη δική μας ελεύθερη εκλογή και σύμφωνα με τον Νίτσε ο πλατωνικός μύθος, μας καλεί να προβούμε στην κατάφαση των δικών μας θελήσεων μέσα σε συνθήκες «αιώνιας επιστροφής».
Ο Πλάτων αλλά και ο Νίτσε μιλούν για την ανθρώπινη ευθύνη των σκέψεων και των πράξεων, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο στους ανθρώπους τη δυνατότητα της παιδείας…
Και με αυτή τη διαπίστωση θα αναφέρω τη σωκρατική θέση, βάσει της οποίας «οποιος γνωρίζει το καλό, το πράττει». κανείς δε γίνεται ηθελημένα κακός.
Αυτό που παροτρύνει τον άνθρωπο στην εκτέλεση μιας κακής πράξης είναι η έλλειψη παιδείας, ενώ αυτό που τερματίζει τον κύκλο των διαρκών μετεμψυχώσεων είναι η υλιστική ερμηνεία του κόσμου…Θεωρώ αδύνατη την «επιστροφή» ενός υλιστή στον κύκλο της ζωής, αφού θα χει ζήσει τη ζωή του υπηρετώντας τη φθαρτή ύλη, καταφέροντας έτσι να διαμελίσει την ψυχή του σε ένα σωρό μικρά δημοκρίτεια κομμάτια που και αυτά με τη σειρά τους θα ακολουθήσουν την πορεία μιας σάρκας…. Αν πιστεύουμε στην ενέργεια της ψυχής, τότε δεν έχουμε άλλη λύση από το να ζούμε υπηρετώντας αυτήν την πίστη και ίσως τότε να βρούμε το αστέρι της επιστροφής…
4 Οκτωβρίου 2008 στο 09:27 |
Τέλειος στοχασμός!!!
12 Σεπτεμβρίου 2009 στο 12:04 |
Τι είναι εκείνο,
που παροτρύνει κάποιον στο να κάνει μια «κακή «πράξη»;
Ο άνθρωπος για να κάνει μια κακή πράξη αυτό γεννιέται απο μια αιτιοκρατία κενής ηθικής, γνώσης και παιδείας. Μια μορφή πνευματικής αναπηρίας που αναζητά χωρίς ηθική κάπου να κρατηθεί ή κάτι να κατακτήσει αλλά τελικά πλανάται.
Αλλη μορφή γέννησης αιτιοκρατίας της κακής πράξης είναι η υλιστική ταύτιση της συνείδησης του ανθρώπου που δέσμαιος αυτής θέτει την ύλη σε υψηλότερο κλιμάκιο του πνεύματος με αποτέλεσμα να κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει χωρίς όρια. Όταν η συνείδηση κινείται και αναπτύσσεται σε υλιστικά στρώματα η πνευματική γνώση απουσιάζει ή είναι αρκετά χαμηλή και απο την άλλη η ηθική προσαρμόζεται βάση της ατομικότητα του ατόμου με τα δικά του κριτήρια. Δηλαδή εδώ έχουμε μια μολυσμένη ατομική ηθική που εκδηλώνεται στο φυσικό επίπεδο χωρίς όρια.
Ας δούμε το περιεχόμενο μιας κακής πράξης. Αποτελείται απο εγωισμό, εγωκεντρισμό, απουσία μνήμης θανάτου, απουσία συγκριτικής της πράξης του αποτελέσματος και του κόστους αυτής. Κάποιος μπορεί να γίνει ηθελημένα κακός όταν η κακή πράξη ειναι αποτέλεσμα ατομικής βούλησης.
Τι είναι αυτό,που εμποδίζει ένα άνθρωπο,
να βρει και να επιστρέψει… στο ” αστέρι” του?
Είναι η κεκλεισμένων των θυρών αντίληψη πλασμένη απο την ατομική κοσμοθεώρηση και την κοινωνική διαμόρφωση. Η έλλειψη δύναμης και φωτός. Για παράδειγμα αν έχουμε ένα σπίτι «την κλειστή αντίληψη» με κλειστά τις πόρτες και τα παράθυρα τότε πως να μπεί μέσα το φώς; Πως ο άνθρωπος να το αναζητήσει όταν ειναι βυθισμένος και πνιγμένος στα πάθη , στο εγώ και στην κλειστεί του αντίληψη ; Πρέπει πρώτα να ανοίξει τα παράθυρα να δει το αστέρι και το φώς του ώστε να σχεδιάζει το ταξίδις της μεταμόρφωσης και της επιστροφής μέσο του μονοπατιού της καρδιάς.
15 Σεπτεμβρίου 2009 στο 16:00 |
Τι είναι εκείνο,
που παροτρύνει κάποιον στο να κάνει μια «κακή «πράξη»;
Ίσως …η άγνοια.
Τι είναι αυτό,που εμποδίζει ένα άνθρωπο,
να βρει και να επιστρέψει… στο ” αστέρι” του?
Μάλλον…η λησμονιά της λήθης.
21 Αυγούστου 2010 στο 00:08 |
[…] elzin […]