Η αγωνία ενός…Γρέκο.
Από την.. αναφορά…
Φθάσε εκεί που μπορείς!
Φθάσε εκεί που δεν μπορείς!
Κάθε εποχή έχει και το δικό της πρόσωπο.
Το πρόσωπο της εποχής μας είναι άγριο.
Ψυχές ντελικάτες δεν τολμούν να το κοιτάξουν κατάματα.
Χωρίς ελπίδα και φόβο, μα και χωρίς αναίδεια.
Όρθιος στην άκρη του γκρεμού!
Όλο αγωνίες, εφιάλτες και ρωτήματα ήταν η νιότη μου.
Όλο μισές αποκρίσεις η αντρίκεια μου ηλικία.
Κοίταζα τα’αστρα. Κοίταζα τους ανθρώπους, Κοίταζα τις ιδέες, τι χάος!
Κι’ανάμεσα τους, τι αγωνία να κυνηγάς τον θεό, το γαλάζιο πουλί με τα κόκκινα νύχια!
Έπαιρνα ένα δρόμο, έφτανα στα άκρα του, άβυσσος.
Γύριζα πίσω τρομαγμένος, Έπαιρνα ένα άλλο δρόμο, έφτανα στα άκρα του, πάλι άβυσσος
Ξανάρχιζε η φυγή κι η καινούργια πορεία, κι έξαφνα να ξεχάσκιζε πάλι μπροστά μου, η ίδια άβυσσο.
Όλοι οι δρόμοι του νου έφερναν στην άβυσσο.
Πανικός κι ελπίδα οι δυο πόλοι,όπου περιστρεφόταν μέσα στον αέρα, η νιότη μου και η αντρίκεια ζωή μου.
Μα τώρα, στα γεραματα,στέκουμαι ομπρός στην άβυσσο ήσυχα, άφοβα,δεν φεύγω πια, δεν εξευτελίζομαι.
Όχι εγώ , ο Οδυσσέας που πλάθω, τον δημιουργώ ν’αγαντιάζει με γαλήνη την άβυσσο και δημιουργώντας, τον μάχομαι να του μοιάσω.
Δημιουργούμαι κι εγώ.
Μπιστευουμαι στον Οδυσσέα,
Είναι όλες μου οι λαχταρες.
Ειναι το καλούπι που σκαλίζω να χυθεί ο μελλούμενος άνθρωπος.
.
Ότι λαχτάρισα και δεν μπόρεσα, αυτός θα μπορέσει.
Ξόρκι που σαγηνεύει τις σκοτεινές και φτερωτές δυνάμεις που δημιουργούν το μελλούμενο.
Καλομελετά κι ερχεταιι
.Ερχεται ποιος;
Ο δημιουργούμενος Οδυσσέας.
Αυτός είναι το Αρχέτυπο!
Η ευθύνη του δημιουργού είναι μεγάλη.
Ανοίγει δρόμο, που μπορεί να μαυλίσει το μελλούμενο και να το κάνει να πάρει απόφαση
Στράφηκα στον αμίλητο σύντροφο, δεξιά μου:
-Καπετάν Οδυσσέα, είπα, φθάσαμε;
Ο καιρός μου φαίνεται σταμάτησε, σαν νάγινε αιωνιότητα, κι’ο τόπος τυλίχτηκε στην χούφτα μου σαν παλιά περγαμηνή κι η λύτρωση, αυτό που λέγαμε λύτρωση κι απλώναμε απελπισμένοι στον ουρανό τα χέρια να την φθάσουμε, ένα κλωνί γίνηκε βασιλικός στο αυτί μου..
Ο σύντροφος ανάσανε βαθιά και χαμογέλασε..
-Λυτρώθηκες από την λύτρωση, είπε κι η φωνή του ήταν τραχιά, βραχνιασμένη από τους αέρηδες της θάλασσας.
Λυτρώθηκες από την λύτρωση, ετούτος είναι ο πιο αψηλός άθλος του ανθρώπου.
Τέλεψε η θητεία σου στην ελπίδα και στον φόβο.
Έσκυψες στην άβυσσο κι είδες αναποδογυρισμένο το είδωλο του κόσμου και δεν τρόμαξες.
Θυμασαι;
-Τώρα φθάσαμε ; είπα συγκινημένος
-Φθάσαμε; Έκανε αυτός ξαφνιασμένος,
Τώρα ξεκινούμε, Χωρίς καράβι, Χωρίς θάλασσα, Χωρίς κορμί! Λεύτεροι!
Τέλεψες το χρέος σου . Γέννησες ένα γιο ,ανώτερο σου
Στάσου εδώ σημαδούρα,
εγώ θα πάω πιο πέρα…
Τρεις προσευχές
Α. Δοξάρι είμαι στα χέρια σου Κύριε, τέντωσε με αλλιώς θα σαπίσω.
Β. Μη με παρατεντώσεις Κύριε,θα σπάσω.
Γ. Παρατέντωσέ με Κύριε κι’ας σπάσω
Ποιά θα διαλέγατε?
Ετικέτες: Καζαντζάκης Νίκος!
23 Νοεμβρίου 2008 στο 11:16 |
Μπράβο El.Zin,
ο Καζαντζάκης είναι από τους αγαπημένους μου. Μου έριξε τον σπόρο που τώρα ποτίζω μπας και φυτρώσει.
Η λύτρωση από τη λύτρωση! Δεν μετανιώνω για το παρεθλόν. Ότι έκανα το ήθελα και το έκανα. Δεν με απασχολεί το μέλλον. Καιρός να ζήσω το τώρα. Κάνουμε το ταξίδι για να βρεθούμε στην αρχή: Σε ειρήνη με τον Εαυτό μας και τότε είμαστε έτοιμοι για το πραγματικό ταξίδι. Ένα ταξίδι χωρίς καράβι, χωρίς θάλασσα, χωρίς κορμί! Λεύτεροι!
Πάντως στο ερώτημα σου ελπίζω ότι άμα καταφέρουμε να φτάσουμε στο Α τότε θέτουμε σοβαρές ελπίδες για μια πορεία ως το Γ
Πολλούς χαιρετισμούς από την παγωμένη σήμερα Ολλανδία!
23 Νοεμβρίου 2008 στο 14:40 |
Ο Καζαντζάκης, μια μεγάλη Ελληνική μορφή
στο χώρο του πνεύματος και του στοχασμού!
Αγωνία… λαχτάρα…. ερωτήσεις
περπάτησε στο χείλος της Αβύσσου
αφουκράστηκε την υπεράνθρωπη υπέρβαση του
ανθρώπου
και τον αναζήτησε σε ένα …Ζορμπά και ένα… Οδυσσέα!
Καλό μεσημέρι από μια «κρυωμένη» Ελλάδα!
23 Νοεμβρίου 2008 στο 20:33 |
‘’Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες – ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου… Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη’’.
‘’Ο Νίτσε με δίδαξε…πως δεν πρέπει ποτέ να ‘χεις μια αντίληψη για τη ζωή που να σου επιτρέπει ελπίδες και ανταμοιβές. Είσαι ελεύθερος άνθρωπος, όχι μισθοφόρος…Να παλεύεις χωρίς να καταδέχεσαι να ζητάς ανταμοιβή, [αυτό] είναι η αληθινή ελευθερία’’
Kαζαντζάκης..ένας μεγάλος Έλληνας!!
Τρεις προσευχές
Α. Δοξάρι είμαι στα χέρια σου Κύριε, τέντωσε με αλλιώς θα σαπίσω.
Β. Μη με παρατεντώσεις Κύριε,θα σπάσω.
Γ. Παρατέντωσέ με Κύριε κι’ας σπάσω
….τις διάβασα και δεύτερη φορά..μ’αρέσει η Α και η Γ αλλα θα διαλεγα την Α μάλλον!
Πολλά φιλιά 🙂
23 Νοεμβρίου 2008 στο 21:30 |
‘’Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες – ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου… Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη’’.
Άψογο!!!
Χωρίς ψεύτικες παρηγοριές χαζαρωμένα λόγια
και επιχρυσωμένα χάπια…
Θέλει πολύ κουράγιο το χάπι της αλήθειας
και μερικοί δεν το μετάνιωσαν ποτέ
…πάλι το ίδιο ταξίδι θα ξανακάνανε
…της Οδύσσειας,
όσο κι αν τους κόστισε
γιατί δεν υπάρχει
… άλλος τρόπος να ζήσει κανείς;)
Νυχτερινά φιλιά:-)
24 Νοεμβρίου 2008 στο 14:40 |
Ο απόγονος του Ομήρου…
Ο άνθρωπος που μου είπε πρώτος από όλους ότι είναι ντροπή να ζήσω και να πεθάνω, δίχως να μάθω που φτάνει η δυναμή μου…
Κι από τότε ησυχία δεν έχω…
24 Νοεμβρίου 2008 στο 20:25 |
Χωρίς δύναμη δεν μπορείς να διεκδικήσει κάποιος την Ελευθερία του
αλλά και χωρίς την σωστή χρήση της ,
στο μέτρο ,
δεν θα καταφέρει κανείς την αρμονία , την ολοκλήρωση και την ισορροπία
που είναι και το ζητούμενο.
Ο Έλληνας στοχαστής, διαισθάνθηκε τις υπεράνθρωπες δυνατότητες
του ανθρώπου, τις λαχτάρισε, θέλησε να πετάξει σαν αετός,
πέταξε με την σκέψη, επηρρεάστηκε από τον Νίτσε,
αλλά πιο κοντά στην Ελληνική φιλοσοφία και γνήσιος απόγονος του Ομήρου, δεν παρασύρθηκε στά άκρα,
όπως ο εγωιστής αυτοκαταστροφικός Γερμανός αγελλιοφόρος.
Θαύμασε τον Αντίχριστο,
σεβάστηκε τον Βούδα,
έπλασε τον Ζορμπά,
γοητεύτηκε από τον Οδυσσέα
και «σταυρώθηκε» από τον Χριστό!
Τόλμησε να πεί
δεν πιστεύω, δεν ελπίζω, δεν φοβάμαι
…είμαι Ελεύθερος!
Καλό βράδυ, φίλε μας Ελεύθερη Πόλη!
3 Σεπτεμβρίου 2009 στο 11:24 |
Ο Καζαντζάκης, μια μεγάλη Ελληνική μορφή
στο χώρο του πνεύματος και του στοχασμού! = ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ !
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 12:36 |
Έζησε και πέθανε με την αγωνία… του ερωτήματος
και ψάχνοντας…. για την απάντηση!
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 18:39 |
δεν πιστεύω, δεν ελπίζω, δεν φοβάμαι
…είμαι Ελεύθερος!
Ελεύθερος γεννιέσαι δεν γίνεσαι. Στην πορεία της ζωής σου, αγωνίζεσαι για να διατηρήσεις αυτήν την Ελευθερία. Μπορεί να γκρεμοτσακιστείς και να φθάσεις στο χείλος του γκρεμού. Δεν τρομάζεις και ούτε μετανιώνεις που έφθασες ως εκεί,(που δεν μπορείς). Σκέπτεσαι και συνεχίζεις γιατί τώρα απλά γνωρίζεις……..
Είναι σκληρό να επιλέξεις την προσευχή Γ, καμιά φορά όμως μπορεί να μην έχεις άλλη επιλογή!
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 18:50 |
Ναι ….καμιά φορά όμως μπορεί να μην έχεις άλλη επιλογή!
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 18:56 |
Μμμ εδώ κρύβεται ένα μυστικό…σπάει τι μπορεί να σπάσει;
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:09 |
Τα πιο ακριβά μυστικά και αρώματα
κρύβονται στις λέξεις
και σε απλά πράγματα αρκεί να τα προσέχουμε
και να τα διαβάζουμε!
Πες μας το μυστικό μυστικίστρια!
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:16 |
μπορείς να σπάσεις την ΦΛΟΓΑ;
μπορείς να σπάσεις τον ΠΑΓΟ…..
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:23 |
Μόνο …τον πάγο μπορείς να σπάσεις
και την σιδερένια σκουριά
σκουριασμένων ανθρώπων
μαζί με τα παγωμένα και παγιωμένα σημεία της αντίληψης τους.
6 Σεπτεμβρίου 2009 στο 06:21 |
καλημέρα! Τόσο δυνατό το κτύπημα, που δέχτηκε η αριάδνη τηλεφώνημα μια απελπισμένη προσπάθεια να της τραβήξουν το αυτάκι να την επαναφέρουν εκεί που νόμιζαν ότι την είχαν και μετά ένα άλλο τηλεφώνημα, τι είναι τούτος είχες δίκιο που έλεγες πολεμιστής.
19 Ιουλίου 2010 στο 18:12 |
ΜμμμμμΝννναι….μόνο τον πάγο μπορείς να σπάσεις
μόνο που και η φλόγα μπορεί να……γίνει πάγος…..
31 Ιουλίου 2010 στο 12:31
Είτε φλόγα, είτε πάγος, είτε βέλος, ο πολεμιστής παραμένει πολεμιστής ως το ΤΕΛΟΣ.
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:27 |
Κάποιος να γράψει ένα τέτοιο ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:34 |
Ξέρουμε μια ποιήτρια υπέροχη και εμπνευσμένη;)
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:41 |
Μια κοπελιά οδηγούσε και επειδή έβρεχε και μπροστά της έβλεπε κι ένα ουράνιο τόξο, εκστασιάστηκε και έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της, την στιγμή που κατευθυνόταν με ταχύτητα στον γκρεμό σκέφτηκε ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ αμέσως ένα ισχυρό ωστικό κύμα πέταξε το αυτοκίνητο στην άλλη μεριά του δρόμου. Ενας που είχε σταματήσει σε απόσταση ασφαλείας, περνώντας τυχαία απο εκεί είχε σαστίσει και ρωτούσε μα πως, δεν ΄προλάβαινες να βάλεις την όπισθεν και ενώ φαίνεται το αυτοκίνητο να χτύπησε στο προστατευτικό κάγγελλο γιατί δεν υπάρχει ούτε γρατζουνιά;
5 Σεπτεμβρίου 2009 στο 19:57 |
Αυτό είναι ένας γρίφος της καρδιάς
και μόνο η καρδιά γνωρίζει τις απαντήσεις
και δεν λαθεύει!
22 Ιουνίου 2023 στο 11:31 |
[…] του ΑπείρουΤι μπορείς να κάνεις με ένα σχοινί1.Περπατάς στο χείλος της αβύσσου που χάσκει εμπρός σου2.Κρεμάς […]