9. Οι Σειρήνες

….και τα βράχια τους.

Η χειρότερη μορφή δικτατορίας είναι, να μη γνωρίζεις ότι ζεις και υπόκεισαι σε αυτήν και δυστυχώς οι δικτατορίες εξελίσσονται μαζί με τους ανθρώπους και γίνονται πιο έξυπνες … όπως και ιοί!

 Οι Σειρήνες είναι
ο 9ος οίκος του ωροσκοπίου, ο Τοξότης, οι Αμαζόνες του Ηρακλή με την βασίλισσα τους την Ιππολύτη, είναι η θρησκεία, η δικαιοσύνη, η επιστήμη, εν μέρει η πολιτική στην θεωρητική της μορφή και ιδεολογία, τα πανεπιστήμια, η ανώτερη μόρφωση και σκέψη, η φιλοσοφία.
Τα μεγάλα ταξίδια του ανθρώπου και του νου.
Είναι η κόρη του Δία, η Αθηνά και θεά της σοφίας.
Η επίγνωση του ανθρώπου.
Η συνείδηση που γίνεται αυτοσυνείδηση και παρατηρεί τον εαυτό της.
Το τελικό προϊόν ωρίμανσης.
Η κρυσταλλοποίηση της γνώσης.
Το φιλτράρισμα των πληροφοριών.

Αν τα φύλλα του δένδρου, ανήκουν στον Ερμή των Διδύμων του 3ου οίκου και απορροφούν την ηλιακή ενέργεια φωτοσυνθέτοντας και τις διάφορες πληροφορίες του περιβάλλοντος, τα κλαδιά είναι «τα σχοινιά¨της Σοφίας που θα συγκρατήσουν ένα άνθρωπο σε ένα κατάρτι ή κορμό συνδεδεμένο με γερές ρίζες για να αντέξει να μη ξεριζωθεί στο άκουσμα τους.
Στο μελωδικό τραγούδι των μεγάλων και μικρών Σειρήνων που θα συναντήσει στην ζωή του.

Ο Φώτης ήταν ένα πολύ ήσυχος νεαρός που γνώρισα στην φοιτητική μου γειτονιά και βοηθούσε στο ψιλικατζίδικο του πατέρα του κοντά στο σπίτι μου, ένα μικρό παντοπωλείο.Ο πατέρας του ήταν ένας τύραννος, δυνάστης, βάρβαρος άνθρωπος αυταρχικός και γκροτέσκος.Η μητέρα του μια «αγία» γυναίκα που τον έτρεμε, πικραμένη πάντα και υπέμενε παθητικά την μοίρα της και την όλη κατάσταση.Ο Φώτης δεν είχε σπουδάσει… για να αναλάβει τα κτήματα και την περιουσία του πατέρα του.Ήταν ένας χαρακτήρας εσωστρεφής ευαίσθητος με ταλέντο στο σκίτσο και άργησε να μου ανοίξει την καρδιά του και να αρχίσουμε να μιλάμε. Μου εκμυστηρεύτηκε τις σκέψεις και πολλούς φόβους του πολλές φορές σκιτσάροντας πίσω από τα ράφια και τον πάγκο συζητούσαμε πολλά. Οι άνθρωποι του φαινόταν πολύ σκληροί, τους φοβόταν, τις γυναίκες δεν μπορούσε να τις καταλάβει να τις πλησιάσει, λυπόταν την μητέρα του, έτρεμε τον πατέρα του ακόμη και σε αυτή την ηλικία και αναζητούσε μία διέξοδο.
Μία νεαρή ομορφούλα, ίσως και να την λέγανε Ζωή, που ερχόταν συχνά για να αγοράσει σπίρτα, του δημιουργούσε μεγάλη αμηχανία όταν τον κοιτούσε και κοκκίνιζε στην παρουσία της. Τον καλούσα μερικές φορές στις παρέες μου, αρκετά μποέμικες για αυτόν, ζώντας μια έντονη φοιτητική ζωή εγώ τότε και καθόταν σε μια γωνία διστακτικός.Φαινόταν τόσο αθώος, συνεσταλμένος άπειρος, ντροπαλός και αγαθός! Είχε μια τάση προς την απομόνωση και μελετούσε την Βίβλο. Ήταν όπως έλεγε η μόνη του παρηγοριά.
Εκείνη την εποχή την μελετούσα και εγώ αλλά με κριτικό και ερευνητικό πνεύμα ανάμεσα σε άλλα και πολλά θέματα που ερευνούσα.Ο χριστιανισμός αποδείχτηκε μεγάλη επιχείρηση για να τον προσεγγίζουμε αφελώς και με αγαθότητα.
Και είναι δύσκολο να διακρίνεις που σταματά ο ρόλος του καλού Ιησού και αρχίζει ο …των κακών μαθητών του και κληρονόμων της γνώσης του.

Μου έλεγε πως ο θεός έστειλε τον γιο του στον κόσμο να μας σώσει,
του έλεγα πως δεν όχι μόνο δεν τον έσωσε αλλά δημιούργησε πολλά προβλήματα επιπλέον.

Μου έλεγε πως άφησε ελεύθερους τους άνθρωπους να διαλέξουν,
του έλεγα πως αποτελεί τραγικό οξύμωρο σχήμα αυτή η «ελευθερία»
και καταλύεται κάθε έννοια της.
Μου έλεγε πως σταυρώθηκε για μας και ήταν αθώος και έκανε πολλά θαύματα.
Του έλεγα χιλιάδες άνθρωποι σταυρώθηκαν και ήταν αθώοι, θαύματα κάνουν πολλοί θαυματοποιοί και ταχυδακτυλουργοί
Μου έλεγε πως τόσοι άνθρωποι  που πιστεύουν δεν μπορούν να κάνουν λάθος.
Του έλεγα πως οι πολλοί δεν έχουν πάντα δίκαιο και παρασύρονται από δημαγωγούς και φύρερ. Διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, δεν είναι πάντα… τόσο αξιόπιστη.
Ο Γαλιλαίος ήταν ένας που υποστήριξε πως η γη κινείται αντίθετα από τους πολλούς και είχε δίκιο!
Υπάρχει πάντα και ο φασισμός των πολλών, της πλειοψηφίας και ο Αριστοτέλης λέει.
Η ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΠΑΡΑ ΣΠΑΝΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ΄ ΚΙ ΑΥΤΟ, ΕΠΕΙΔΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ.

Μου έλεγε πως μίλησε για την αγάπη και έλεγα πως η αγάπη δεν είναι «εφεύρεση» του χριστιανισμού, αλλά το χρησιμοποίησε πιο έξυπνα σαν διαφημιστικό σλόγκαν μαζί τον παράδεισο και όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις αρχηγού κόμματος.
Υποστήριζε πως η πνευματικότητα είναι ένα στοιχείο απαραίτητο στην ζωή για να μην απογυμνώνεται ο άνθρωπος στην ύλη και απανθρωπίζεται κτηνωδώς.
Σε αυτό συμφωνούσαμε πολύ.
Θεωρούσα και θεωρώ το πνεύμα πρωτεύοντα στοιχείο και ενασχόληση του ανθρώπου που συμπληρώνεται με μέτρο και σύνεση αρμονικά από την ύλη και τα υλικά πράγματα χωρίς ελλείψεις, προσκολλήσεις και υπερβολές.
Όχι μόνο.. πνεύμα και ποτέ μόνο …ύλη.

Είχα έντονη δυσανασχέτηση με το «σταρ σύστεμ» του χριστιανισμού, την προσωπολατρία που προώθησε, την έμφαση στο μαρτύριο και τα πάθη του θεού, την αποκλειστικότητα της μοναδικότητας του, που εγκλώβισε και παγίδεψε τόσους ανθρώπους σε εμμονές, υστερίες, μεγάλες ανομίες στο όνομα του.
Τους αιχμαλώτισε κυριολεκτικά με το ναρκωτικό της πίστης και τα μεγάλα λόγια.
Καλή η πίστη αλλά χωρίς γνώση δεν γίνεται και είναι επικίνδυνη.

Χαμογελούσε γλυκά όταν άκουγε αυτά αλλά του άρεσε το πρόσωπο του καλού ποιμένα.Είχε ανάγκη να πιστεύει και να αγαπάει… ένα «πρόσωπο» και ένα θεό!
Επέμενα πως πρέπει να σκεφτόμαστε όλο το γεγονός, όλες τις εκδοχές και με ένα αντίθετο τρόπο από αυτόν που ιδανικά παρουσιάζεται ιδίως όταν προωθείται προπαγανδιστικά από τα κύρια μέσα της κυρίαρχης εξουσίας.
Τι θέλουν να κρύψουν, τι θέλουν να πιστέψουμε κάθε φορά και προς τα πού στρέφουν την προσοχή μας.

Ένα σύστημα τόσο καιρό στην εξουσία συνεργαζόμενο πλήρως κάθε φορά με τους εκάστοτε φεουδάρχες βασιλείς και όλους τους άλλους χρειάζεται να μελετηθεί προσεχτικά και χωρίς συναισθηματικές αδυναμίες για τον ρόλο του και την προέλευση του και τους σκοπούς του.

Αν είχε παραμείνει σαν μια φιλοσοφική κοσμοθεώρηση και δεν είχε αναρριχηθεί στην εξουσία με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσε να τοποθετηθεί κάποιος διαλλακτικά απέναντι του στο πλαίσιο της φιλοσοφικής αναζήτησης.

Και αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν η ύπουλη διάβρωση , ο παραμερισμός και το περιθώριο της Ελληνικής σκέψης και φιλοσοφίας για την ανάδειξη του στο κέντρο αυτής της έρημης χώρας της ποδηγετημένης με κοσμοαντίληψη Ιουδαϊκής προέλευσης στην βάση της.
Υποστήριζε πως ο χριστιανισμός αποτελεί παράδοση πλέον στην Ελλάδα και συνδέεται με πολέμους και ήρωες που έπεσαν υπέρ πίστης.
Η θέση μου ήταν ότι αυτό αποτελεί πράγματι γεγονός και επιδέχεται και άλλες ερμηνείες.
Η Ελλάδα εδώ και αιώνες βρίσκεται σε μεγάλες περιπέτειες και ποτέ δεν έγινε ελεύθερο έθνος αλλά, χειραγωγείται κάθε φορά από τις υπερδυνάμεις
από τη εποχή των Ρωμαίων περνώντας από την μια αυτοκρατορία στην άλλη.

Θα μπορούσα να δεχτώ τον χριστιανισμό, σαν παράδοση καθ όλα σεβαστή ένα μέρος όμως της Ελληνική παράδοσης και

όχι κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό,
γιατί τοποθετώντας στο κέντρο του Ελληνικού τονάλ την ιστορία, την Βίβλο και την κουλτούρα των Εβραίων, ακόμη και να είναι θεοί, διαβρώνεις υποσκάπτεις, καταστρέφεις τις ρίζες του Ελληνικού δένδρου αφαιρείς και κλέβεις την δύναμη των Ελλήνων.

Και αυτό είναι ένας ρόλος κλέφτη και καταχραστή γιατί τρύπωσε έμμεσα και ήρθε με την μορφή προβάτου αλλά αποδείχτηκε λύκος.
Η Καινή Διαθήκη είναι συνέχεια της Παλιάς και χρησιμοποιείται από τους χριστιανούς σαν ιερό βιβλίο. Περιγράφεται στα λόγια του Ιησού, η πρόθεση του.
Δεν ήλθα να καταργήσω τον Μωσαϊκό νόμο αλλά να τον συμπληρώσω.
Έτσι όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά ενισχύθηκε.
Υπήρχε και ένα άλλο θέμα που βλέπαμε μαζί.
Ο Ιουδαϊσμός και η συναγωγή ήταν και είναι κλειστή κλίκα.
Δεν έκαναν ποτέ ανοιχτά προσηλυτισμό οι Εβραίοι και δεν δέχονται εύκολα άλλους στο χώρο τους .
Ίσως γιατί δεν θέλουν αλλά, ίσως και να μη μπορούν και εύκολα αφού δεν εμπνέουν και αισθήματα συνεργασίας.
Είναι κλειστή κοινωνία με τις δικές τους πεποιθήσεις αναλλοίωτες εδώ και αιώνες για την υπόσχεση του θεού τους περί κυριαρχίας του περιουσίου λαού.
Η ιστορία του χριστιανισμού του ταίριαξε παρά πολύ, που ακόμη και αν δεν υπήρξε ο Ιησούς θα μπορούσε να τον κατασκευάσει. Τους εξυπηρέτησε άρα πολύ η παρουσία του.
Κρατήσανε και το αμιγές της κάστας τους και διέδωσαν τις ιδέες τους και τον θεό τους, με το Ιησού σαν γνήσιο απόγονο του και άξιο τέκνο του Ισραήλ. Μοναδικό ενανθρωπίσαντα θεό επί τη γης!
Όλα και όλοι παραμερίστηκαν σκόπιμα για το μονοπώλιο του θεού των Εβραίων.

Ο χριστιανισμός δεν είναι μια ανοησία.
Έχει και κατέχει την γνώση και πολλές ειδικές .
Σε αρκετά σημεία μιλάει για αλήθειες και σωστά τις αναφέρει Έχει βαθιές γνώσεις που προέρχονται φυσικά από το ταλμούδ και τον εσωτερικό αξιόλογο Ιουδαϊσμό και φυσικά ο κάθε εσωτερισμός εξασκεί μια γοητεία αξεπέραστου γητέματος στους ανθρώπους, λόγω ακριβώς της γνώσης της αριστερής πλευράς του ανθρώπου. Της σιωπηλής!
Και απευθύνεται σε ένα αρχαίο τμήμα του εγκεφάλου του, πολύ παλιό, υπάρχον πριν την ομιλία.

Εδώ φυσικά βρίσκεται και η έλξη που εξασκούν όλες οι θρησκείες και τα εσωτεριστικά τάγματα.
Ο χριστιανισμός είναι όμως αρκετά «μαγειρεμένος» και οι αντιγραφές του από άλλες κουλτούρες και συμπεριλαμβανόμενης της Ελληνικής είναι αριστοτεχνικά επιλεγμένες για να αγγίζουν το υποσυνείδητο των ανθρώπων με ένα ασυνείδητο τρόπο.
Σε αυτή την μέθοδο και την τακτική στηρίχτηκε η εξάπλωση του και η προώθηση του.
Δημιούργησε πιστούς φανατικούς «οπιομανείς» με το ναρκωτικό που… τους τάισε.
Οι γνώσεις που κατείχε και οι συμφωνίες με κάποιες «γοργόνες και μέδουσες» του έδωσε την δυνατότητα της εξουσίας διαφορετικά θα είχε παραμείνει μια ενδιαφέρουσα ίσως και περιθωριακή φιλοσοφία.

Παραδεχόταν ειλικρινά πως δεν μπορούσε να παρακολουθήσει αυτούς ους ακροβατικούς συλλογισμούς και τις έννοιες και εξακολουθούσε να του αρκεί
η υπόσχεση του θεού της αγάπης για το παράδεισο.
Έβρισκε την ζωή… πολύ δύσκολη υπόθεση και πρόκληση.
Ήθελε ένα χάπι παρηγοριάς, ένα λιμάνι να αράξει νωρίς, χωρίς ταξίδια επικίνδυνα και διαδρομές και την βεβαιότητα ότι υπάρχει ένας παράδεισος και αρκεί η πίστη και η υποταγή στο θεό για να τον αποκτήσεις.
Ήθελα ένα χάπι αλήθειας και προσπαθώ πάντα να την αντέξω, όσο σκληρή και να μου ακούγεται και δεν υπάρχουν εγγυήσεις και βεβαιότητες για αυτό.

Η ζωή  σαν ένα μέσον αναγνωρίσεις τον θεό και τον άνθρωπο παλεύοντας μέσα και μέσω αυτής.
Και δεν μπορεί κανένας  «αληθινός θεός» ναρθεί στην γη κατασκευάζοντας
πρόβατα, μαντριά, εξουσίες προνόμια, ιεραρχίες και να παρεξηγείται
…αν δεν προσκυνήσεις.
Δεν είχα και δεν έχω κανένα λόγο να δώσω σε αυτόν… τον θεό.

Η ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίσει τον εαυτό του περνάει μέσα αγγίζει την ζωή και όλες τις πλευρές της με την ικανοποίηση που μπορεί να σου μια πνευματική ενασχόληση.
Το ρώτησα γιατί δεν μελετάει και την Ελληνική φιλοσοφία και κάποιους Έλληνες πριν από τον χριστιανισμό.
Μου είπε ότι τους ένιωθε ξένους ακατανόητους και άγνωστους!
Με λύπησε πολύ αυτό και ήταν το μόνο, απ όλες τις απαντήσεις του.Ο ΦΩΤΗΣ ΗΤΟ ΦΩΣ!
Ένα φως λαμπερό αστραφτερό
αν δεν το απόκοπταν από τις ρίζες του αν δεν σταματούσαν την τροφοδοσία,
αν δεν άκουγε συνέχεια την προπαγάνδα και το τραγούδι των Σειρήνων που… είρουν τόσο γλυκά. Ήτο φως και ένα δένδρο όμορφο και απέμεινε με το λεπτό του σώμα ένα κορμός ξεριζωμένος ένας «σκελετός» στα βράχια τους, απαρνούμενος… την Ζωή.

Κατάλαβα πως η καταστροφή και η διάβρωση είχε συντελεστεί και η αποκοπή τροφοδοσίας από τις ρίζες του φτωχού Φώτη.
Δεν έφταιγε όμως αυτός!

Έτσι συζητούσαμε ψάχνοντας απαντήσεις για την ύπαρξη την ζωή και το θάνατο.
Ώσπου η επαφή του με ένα πνευματικό πατέρα, τον οδήγησε στην απόφαση του να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο θεό και να πάει στο Άγιο όρος.
Δεν ξέρω αν πίσω από αυτή κρυβόταν η φυγή και η αναζήτηση ενός καλύτερου «πατέρα» ή η εκδίκηση για τον τωρινό του, που ξεσήκωσε την γειτονιά στο πόδι όταν το έμαθε.
Η νεαρή δεν ξαναήρθε για να ψωνίσει σπίρτα και θυμήθηκα την σκηνή που ο 1900 κατέβηκε τις σκάλες ενός πλοίου αλλά δεν αποφάσισε ποτέ να το εγκαταλείψει… για να ζήσει .
Φοβόταν τόσο πολύ να διαλέξει, να ρισκάρει, να χάσει, να ερωτευθεί να προδοθεί.
Έζησε γεννήθηκε παρατημένος σε ένα πλοίο και έμεινε εκεί.
Ο Φώτης πήγε στο πλοίο του θεού έγινε ένας καλόγηρος και απαρνήθηκε τα εγκόσμια και τον σκληρό κόσμο. Μιλούσε με τον θεό.
Οι Σειρήνες δεν κουράστηκαν και πολύ να τραγουδήσουν.
Ήταν τόσο διψασμένος για λίγα λόγια αγάπης μελωδικά.
Όταν το ξαναείδα μετά από χρόνια, είχε χάσει την πρωταρχική αθωότητα και δεν είχε απομείνει τίποτα από συνεσταλμένο χαμόγελο.
Τα χαρακτηριστικά είχαν σκληρύνει, το βλέμμα κενό, η φωνή επιτηδευμένη και τα λόγια κλισέ, το ύφος στομφώδες, ιερατικό, το σώμα σκελετωμένο μαζί με τα «κόκαλα να διακρίνονται σε κάποια βράχια».
Ο θεός είχε κερδίσει η ζωή και η νεαρή κοπέλα είχαν χάσει.

-Πως πάει η ζωή μου. λέει
-Συνεχίζω να προχωρώ, συνεχίζω πάτερ… απαντώ.
-Πως πάει ο θεός… χωρίς την Ζωή …ερωτώ
-Σκέφτεται μου λέει, ενθυμούμενος από τότε που σκεφτόμασταν μαζί.
-Τότε είναι σε καλό δρόμο, σκέφτομαι και… εγώ!

Ο Πυθαγόρας έδινε μεγάλη σημασία στις Σειρήνες γιατί κατέχουν τις γνώσεις και τις τεχνικές να χειρίζονται το σημείο αντίληψης των ανθρώπων προωθώντας τα δικά τους συμφέροντα και…αναρριχόμενες στην εξουσία.
Γνωρίζουν βαθιά και πολύ καλά την ανθρώπινη φύση, τις αδυναμίες της τους καημούς της, τα παράπονα της τις προσδοκίες της, την λαχτάρα της ψυχής για καταφύγιο και ξέρουν να τραγουδούν γλυκά για όλα αυτά.

Έτσι όταν ακούς να μιλούν για της αγάπη που λαχταρά ο κάθε άνθρωπος για το παράδεισο που τον περιμένει για τον καλό θεό που υπέφερε για χάρη του, για τους πεινασμένους που θα χορτάσουν για τους ταπεινούς που θα ανυψωθούν, για τους φιλάνθρωπους που θα ελεηθούν να κρατάει κανείς μικρό καλάθι και να βρίσκεται κοντά σε ένα κατάρτι ν α δεθεί…
Μια απλή σκέψη χρειάζεται:

Και αν δεν είναι έτσι;

Η ιστορία αιώνων αποδεικνύει, πως δεν είναι έτσι και μόνο τα κόκαλα των ανθρώπων στα βράχια τους …υπάρχουν.
Τα κόκαλα και οι σκελετοί των ανθρώπων που σε ένα κόσμο δύσκολο,
με την κάθε νάρκη να παραμονεύει σε κάθε βήμα και ένα ελεύθερο σκοπευτή,
αναζήτησαν παρηγοριά και καταφύγιο σαν δειλοί σε στάνες,σε ψεύτικα λόγια και μεγάλα, σε «θεούς» που υπόσχονται πολλά.

Συνάντησα τις Σειρήνες πολύ νωρίς στην ζωή μου! Δεν ήμουν ούτε 18 όταν ήρθαν και με βρήκαν τραγουδώντας γλυκά.

Ήταν τρεις!

Ένας Άγγλος τυχοδιωκτικού χαρακτήρας, διπλωμάτης, ηδονιστής, μέσα σε όλα με τρεις γάμους 8 παιδιά και… δύο Έλληνες. Ο κ. Γέρας, ο πρόεδρος της εταιρείας, λεπτός, ευγενής με καλή ομιλία και μια σχετική παιδεία και ο κύριος μέτοχος, ένας βαρύς τύπος λιγομίλητος. Είχαν μια αλυσίδα εργοστασίων επεξεργασίας τροφίμων και αποφάσισαν να ανοίξουν και άλλο ένα στην περιοχή του χωριού μου, εκμεταλλευόμενοι προφανώς ευνοϊκούς όρους και δάνεια για αυτές τις περιοχές. Είχαν όλοι τους μεγάλες διασυνδέσεις με κυβερνητικούς παράγοντες και σχέσεις με το τότε ανερχόμενο σοσιαλιστικό κόμμα.

 Ήρθαν στο χωριό σαν τους τρεις μάγους με τα δώρα και ήταν τόση η ανάγκη για δουλειά και λεφτά που κρεμάστηκαν όλοι από τα χείλη τους και τα σχέδια τους.Ανακοίνωσαν πως θα λειτουργήσει εργοστάσιο 50 ατόμων στην αρχή με προοπτική να γίνει 100 και θα δώσουν δουλειά σε πολλούς.

Ζητούσαν ένα νέο άτομο με γνώσεις αγγλικής για τρίμηνη μετεκπαίδευση σε δικό τους εργοστάσιο του εξωτερικού για να αναλάβει μετά υπεύθυνο πόστο στο νέο εργοστάσιο και την εκπαίδευση των υπολοίπων εργατών και εργατριών.Πήγα στην συνέντευξη και παρά πολλοί άλλοι… όχι περιμένοντας πολλά.Με πέρασαν από κόσκινο ερωτήσεων και ψυχολογική ανάκριση και …με προσέλαβαν.Έτσι αμέσως μετά το καλοκαίρι τελειώνοντας το σχολείο έφευγα για το εξωτερικό.Τα λεφτά ήταν πολύ καλά πληρωνόμουν διπλό μισθό και σε δραχμές και σε λίρες .Κάποιες ιδέες και προτάσεις που είχα για την καλύτερη λειτουργία των τμημάτων επεξεργασίας των προϊόντων έγιναν δεκτές και γρήγορα προβιβάστηκα σε καινούργια θέση και παρατάθηκε η παραμονή μου.

Συνέτρωγα μαζί τους πολλές φορές συζητώντας για τα προβλήματα του εργοστασίου, για την πολιτική,για οικονομικά, το Κυπριακό και το Τουρκικό θέμα και την κατάσταση στην Ελλάδα που έβγαινε από μια δικτατορία.Μου έλειπε η πατρίδα, οι φίλοι μου , η οικογένεια μου και είχα αφήσει την καρδιά μου ερωτευμένη σε κάποιο πρόσωπο που καθόταν σε κοντινό θρανίο στην τελευταία τάξη του σχολείου.Ένα εφηβικό έρωτα, που νόμιζα πως θα με περίμενε, αλλά έκανα λάθος ή, εγώ άργησα πολύ… να επιστρέψω.

Έπαιρνα και διάβαζα τα γράμματα τους και ένιωθα μεγάλη νοσταλγία.Την πρωτοχρονιά εκείνη μακριά απ όλους, όσους αγαπούσα,βγήκα μια βόλτα υπακούοντας σε ένα ανικανοποίητο συναίσθημα και περπατώντας… έφθασα σε μια γέφυρα.Το συναίσθημα έγινε αγωνία αβάσταχτη καθώς την κοιτούσα.Ένιωσα πως σε όλη μου την ζωή, αυτή θα ήταν η προσπάθεια:Να περάσω… μια γέφυρα! Ήμουν μακριά απ όλους και είχα το παράξενο συναίσθημα πως ξεχνούσα κάτι σημαντικό. Ένα απροσδιόριστο παράξενο συναίσθημα που έφευγε και ερχόταν αλλά ήταν τόσο έντονο!

 Όταν γύρισα στην Ελλάδα με υποδέχτηκαν… με βάγια.Το εργοστάσιο είχε ετοιμαστεί και έμεναν οι προσλήψεις.Με βάλανε υπεύθυνο για δυο κυρίως λόγους φαντάζομαι.Ο ένας ήταν πως δεν γνώριζαν καλά τους ανθρώπους του χωριούκαι ο άλλος ήταν πως δεν θέλανε να έχουν ανάμειξη με δυσαρέσκειες και προστριβές βγάζοντας εγώ «το φίδι από την τρύπα».

 Την παραμονή άρχισαν να έρχονται σπίτι μου πεσκέσια κοκόρια και …ταξίματα.Υποσχέθηκα πως θα γίνουν οι προσλήψεις με κριτήρια της περισσότερης ανάγκης στις πιο φτωχές οικογένειες και ένα άτομο σε κάθε μια.

Αυτό μπορούσα να κάνω και αυτό έκανα. Την άλλη ημέρα στο δημαρχείο …ήταν ένα λαϊκό προσκύνημα.Πήγα νωρίς αλλά ήταν συγκεντρωμένοι από τα χαράματα,άνθρωποι με πρόσωπα σκαμμένα και χαρακωμένα από μια βιοπάλη.

Ο δήμαρχος μου υπενθύμισε …μερικά πρόσωπα.Μέχρι αργά το απόγευμα έκανα ένα τεστ δεξιοτεχνίας και πρόσληψης και την άλλη ημέρα αρχίζαμε δουλειά.Ήρθε και η μητέρα μου!Ήθελε να δουλέψει.Όταν γύρισα σπίτι με περίμενε.Θεώρησε δεδομένη την πρόσληψη της και δεν με ρώτησε καν.Όταν ανακοίνωσα την μη έκκριση της άρχισε να κλαίει και να με ρωτάει γιατί;

Πήγα κοντά της, την αγκάλιασα και της είπα δεν μπορούσα να την προσλάβω, όλοι θα λέγανε πως «ευλόγησα τα γένια μου»και εκτός αυτού ο πατέρας δεν ήθελε να δουλέψει… δούλευε αυτός.Τώρα δουλεύω εγώ, της είπα και είναι το ίδιο. Με αγκάλιασε και αυτή δακρυσμένη αυτή.

Η περηφάνια σου θα σου στοιχίσει πολλά ! Ψιθύρισε…Συνέχισα μέχρι το Απρίλιο.

Θυμήθηκα την γέφυρα και αυτό το βασανιστικό συναίσθημα.Κατάλαβα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω. Δεν βρισκόταν εκεί «η γέφυρα»που έπρεπε να διασχίσω, παρ όλο που το μέλλον μου διαγραφόταν ευοίωνο.

Ήθελα κάτι άλλο που δεν το γνώριζα ακόμη,αλλά έπρεπε να το αναζητήσω οπωσδήποτε…Ήξερα πως ήθελα για αρχή να σπουδάσω.Όχι για τα λεφτά, όχι για την θέση αλλά για να δώσω την δυνατότητα στο νου να μπορεί να καταλαβαίνει και με άλλο τρόπο. και αντιλαμβάνεται την γνώση. Ακόμη και αν χρειαζόταν να το απορρίψω ήθελα να το γνωρίσω από κοντά.

Και μόνο έτσι… να το απορρίψω.Ήθελα την εμπειρία της ακαδημαϊκής σκέψης και γνώσης. Αν διάβαζα τους επόμενους τρεις μήνες είχα μια πιθανότητα να περάσω στο πανεπιστήμιο και έπρεπε να παραιτηθώ, για να κυνηγήσω αυτή την πιθανότητα. Όταν το ανακοίνωσα στο σπίτι έπεσε μαύρη σιωπή και θλίψη διαδέχτηκε την έκπληξη.

Τα άφηνα όλα… για το άγνωστο;

Κατάλαβα πως θα ήταν δύσκολη η μάχη και φοβήθηκα τον εαυτόν μου.Μπορεί και να λύγιζα και να μην έφευγα.Πήρα την μητέρα μου της μίλησα, της εξήγησα πως δεν με ικανοποιούσε αυτό και ήθελα να κάνω κάτι άλλο.Το κατανόησε όπως μόνο οι μητέρες μπορούν κατανοήσουν την καρδιά του παιδιού τους. Της ζήτησα να με βοηθήσει.Την συγκεκριμένη ώρα, στο καθορισμένο ραντεβού θαρχόταν μέσα στο γραφείο και θα με ζητούσε με το εισιτήριο στο χέρι .

Ένα εισιτήριο για ένα λεωφορείο που θα έπαιρνα να πάω να καταθέσω …τα χαρτιά μου. Μου το υποσχέθηκε. Πήγα στο γραφείο. Με υποδέχτηκε η γραμματέας του προέδρου και με οδήγησε στο κ. Γέρα. Μπήκα κατευθείαν στο θέμα και του ανακοίνωσα την απόφαση μου να φύγω.Εξοργίστηκε και άρχισε να με απειλεί με μηνύσεις και αθέτηση συμβολαίου.Παραδέχτηκα το δίκιο του και είπα πως θα δεχθώ τις συνέπειες της απόφαση μουΜαλάκωσε με ρώτησε γιατί θέλω να φύγω αν υπήρχε κάποια δυσαρέσκεια μπορούσαμε να τα βρούμε.

Του απάντησα ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος και ότι ήθελα να σπουδάσω.Θα έδινα εξετάσεις στο πανεπιστήμιοΉταν εύλογη η απορία του, ότι αφού ήθελα να σπουδάσω γιατί δέχτηκα την θέση και την επένδυση στο άτομο μου.

Απάντησα ειλικρινά πως χρειαζόμουν τα λεφτά για το πρώτο ξεκίνημακαι είχα κάνει τις οικονομίες μου. Άρχισε να μου μιλάει γλυκά είπε ότι είχε σχέδια για μένα πως μπορούσα να εξελιχτώ και να αποκτήσω πολλά.Ήταν ρίσκο, αν δεν περνούσα, θα τα είχα χάσει όλα. Οι ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται πάντα στην ζωή, τόνισε. Άρχιζα να λυγίζω.Ήταν ρίσκο αλλά ήταν και ο δρόμος της καρδιάς μου που περνούσε από εκεί. Ήθελα να φύγω να αναζητήσω άλλους σταθμούς.

Κτύπησε η πόρτα ήταν η μητέρα μου με το εισιτήριο στο χέρι.Ένιωσα ντροπή για την δειλία μου και την αναποφασιστικότητα μου.

Έρχομαι της είπα… αμέσως.

Ο κ. Γέρας με χαιρέτησε ευγενικά και με αποχαιρέτησε συγκινημένος. Ήταν συμπαθητικός άνθρωπος !Οι άλλοι σκύλιασαν ζήτησαν το κεφάλι μου αλλά δεν τους άφησε να με πειράξουν και δεν με κυνήγησε ποτέ. Μου ευχήθηκε καλή τύχη και το εννοούσε. Αργότερα έμαθα πως αυτοκτόνησε. Λυπήθηκα πολύ.

Η εταιρεία χρεοκόπησε το εργοστάσιο έκλεισε. Διάβασα τρεις μήνες με σειρά και μέθοδο δική μου… όλη τη ύλη. Όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ήμουν στο αγαπημένο μου δένδρο, στην ελιά του κήπου μου. Ήρθε η αδελφή μου και μου είπε πως πέρασα εκεί που ήθελα και μπορούσα να συνεχίσω τον δρόμο μου της καρδιάς μου.

 Κατά την διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής γνώρισα και άλλες σειρήνες, δάσκαλους και γοητευτικούς γκουρού και τους άκουγα προσεχτικά, αλλά χωρίς να σκύβω το κεφάλι και χωρίς δεκανίκια αναπηρίας,καταφύγια, συνήθειες, προσκολλήσεις και εξαρτήσεις.

 Εγώ είχα και ήθελα το δικό μου τραγούδι να τραγουδήσω και είχα ένα κατάρτι να κρατιέμαι κάθε φορά που τις συναντούσα, ώστε καμιά τους να μη μπορεί να με εμποδίσει….και ένα φύλλο ελιάς από τον κήπο μου να θυμάμαι και μην ξεχνώ,όπου και να βρίσκομαι, ότι και να ακούω, ποιος είμαι και ποια γέφυρα θέλω να διασχίσω!

Καλημέρα στους γεφυροποιούς του 21 ου αιώνα…που ξημερώνει!

 Μια ερώτηση, μια απάντηση!

Η δειλία ρωτά είναι ασφαλές
Η σκοπιμότητα ρωτά είναι συμφέρον
Η ματαιοδοξία ρωτά είναι δημοφιλές
Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που πρέπει να αποφασίσεις να κάνεις κάτι
Που δεν είναι ούτε ασφαλές ούτε συμφέρον ούτε δημοφιλές
Είναι όμως το σωστό!  Λέει ο Λούθηρ Κιγκ!

Αθηνά  Λεόν

21 ος αιών

και οι πολεμιστές της Λάϊον

στην γέφυρα των  στεναγμών, των ερωτήσεων και των απαντήσεων

διασχίζοντας μια ομιχλώδη περιοχή δεμένοι στο κατάρτι

στύλο και κολώνα του νου με  ένα σχοινί!

 

Ετικέτες: Θρησκεία, Οδυσσέας, Σειρήνες