Ο Άρχοντας της ζούγκλας!
Μια φορά και ένα καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, όχι και τόσο μακρινά όμως,
σε μια ζούγκλα ζούσαν πολλά και διάφορα ζώα, καθένα με το χαρακτήρα του.
Ζούσαν λοιπόν ,τα περήφανα λιοντάρια, οι πονηρές αλεπούδες , τα μοναχικά τσακάλια,
τα σοφά φίδια, τα επιδεικτικά παγώνια, οι αστείες μαϊμούδες, οι αιμοβόρες ύαινες,
Κοιτούσαν το μωρό, που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο και με κανένα τους, και μια μαμά γοριλίνα το συμπόνεσε και ήθελε να το μεγαλώσει.
Ο αρχηγός τους, ο γορίλας αποφάσισε να δώσει την συγκατάθεση του ,
Όμως μεγαλώνοντας στην ζούγκλα, ερχόταν μερικές στιγμές που δεν ήξερε τι του συνέβαινε.
Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα ανέβαινε στην καρδιά και την πίεζε και ένα βαθύ αίσθημα νοσταλγίας που ερχόταν από πολύ μακριά.
Τότε αποσυρόταν στην κορυφή ενός ψηλού βράχου, έβλεπε πανοραμικά την ζούγκλα ,κοιτούσε με λαχτάρα τον ουρανό και ρωτούσε για απαντήσεις.
Τον προκαλούσε με την συμπεριφορά του κα τον έβαζε έξω από το παιγνίδι και την παρέα τους.
Κάποια μέρα του είπε κατάμουτρα πως δεν είναι δικός τους και δεν μπορεί να γίνει σαν και αυτούς
Άρα είναι άχρηστος και περιττός, ίσως και επικίνδυνος.
Το μικρό μωρό, που είχε πια μεγαλώσει και όλοι τον φώναζαν Ταρζάν πληγώθηκε πολύ,
Η μικρή καρδιά του ράγισε σχεδόν και μια οργή ανέβηκε μέχρι το μέτωπο του.
Έσφιξε την γροθιά του και είπε,
Άρχισε να ανεβαίνει στα δέντρα όπως οι γορίλες να χτυπάει το στήθος του, όπως αυτοί
Όμως μάτωσαν τα γόνατα του και τα χέρια και πόνεσε ο λαιμός του από τα ουρλιαχτά.
Και αυτό το παράξενο αδυσώπητο συναίσθημα που ερχόταν από πολύ μακριά ήταν τόσο ανεξήγητο.
Οι μαϊμούδες τον κορόιδευαν, είσαι πολύ αστείος του λέγαν,
Τα φίδια τον σνόμπαραν και του έλεγαν δεν μπορείς να ξέρεις… όπως εμείς.
Οι ελέφαντες τον αγνόησαν παντελώς και οι αλεπούδες προσπάθησαν να κάνουν κάποιες συναλλαγές μαζί του, αλλά δεν τον ενδιέφερε το αντικείμενο της συναλλαγής..
Οι γορίλες σε επίδειξη δύναμης τον χτύπησαν άγρια.
Τα λιοντάρια όμως, ήταν πάντα πολύ μακρινά και απόμακρα, δεν συμπαθούσαν πολύ την συμπεριφορά και τους νόμους του γορίλα.
Σπάνια πλησίαζε κάποιος στην περιοχή τους και αυτά δεν συμμετείχαν και πολύ στο πάρε δώσε των ζώων της ζούγκλας, αλλά, και τα άλλα ζώα τα αποφεύγαν.
Μια μέρα συνάντησε ένα ,τυχαία και …το χαιρέτισε .
Το λιοντάρι του ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του, τον κοίταξε πολύ σκεφτικό και του είπε:
Ξέρω τι σκέφτεσαι και τι ρωτάς τα βράδια. Κάποια στιγμή, θα βρεις όλες τις απαντήσεις και την αλήθεια και θα θυμηθείς την καταγωγή σου.
Αυτά είπε και… απομακρύνθηκε.
Ο Ταρζάν κοιτούσε τον εαυτό του και αναρωτιόταν συνέχεια με τι έμοιαζε.
Είχε μερικές τρίχες στο στήθος άρα… μπορεί να ήταν γορίλας;
Μια ποικιλία τους, ίσως…
Του άρεσαν και οι μπανάνες λες… να ήταν πίθηκος;
Γελούσε καμία φορά , να είχε… συγγένεια με τις μαϊμούδες;
Έτσι περνούσε ο καιρός και είχε αρχίσει να συνηθίζει την ζούγκλα και τους κανόνες τις και να αφομοιώνεται.
Αλλά και τα άλλα ζώα στις συζητήσεις τους, προσπαθούσαν να τον κατατάξουν και να βρουν ομοιότητες και διαφορές μεταξύ τους., ήταν όμως δύσκολο εγχείρημα.
Κάθε φορά κάτι δεν κολλούσε… στα λογικά τους συμπεράσματα.
Δεν το είχε ξαναδεί έμοιαζε σαν ένα μεγάλο πουλί, που έπλεε αργά στην θάλασσα.
Κρύφτηκε πίσω από τους θάμνους και περίμενε να δει τι θα γίνει .
Πέρασε λίγη ώρα και όταν πλησίασε είδε να κατεβαίνουν δύο παράξενα πλάσματα που έβγαζαν κάτι περίεργες φωνές.
Είχαν πάνω τους ένα είδος φύλλων, που σκέπαζαν το σώμα τους πολύ περίεργα και περπατούσαν ακόμη πιο περίεργα.
Περπατούσαν και στεκόταν στα δύο πόδια!
Κατέβηκαν από αυτό το περίεργο πουλί που έμεινε τελείως ακίνητο, πράγμα επίσης πολύ παράξενο… για πουλί. Και, άρχισαν να κάνουν ακατανόητες κινήσεις και να κουβαλάν περίεργα πράγματα.
Κρύφθηκε καλά πίσω από τα δέντρα και άρχισε να τους παρακολουθεί συστηματικά.
Τους έβλεπε να τρώνε, να κουνάνε τα χείλη τους και να κοιτάζουν πολύ ώρα κάτι άσπρα
Πήρε και αυτός ένα φύλλο και το έβαλε μπροστά του και το κοιτούσε μήπως καταλάβει κάτι αλλά τίποτα αποδείχτηκε πολύ βαρετή υπόθεση.
Όμως αυτά τα πλάσματα δεν ήταν ακριβώς ίδια.
Το ένα θαλεγε πως ….ήταν όμορφο πολύ και έκανε την καρδιά του να χτυπάει περίεργα.
Είχε κίτρινες φωτεινές τρίχες και χρωματιστά φύλλα στο σώμα και γλυκεία κραυγή
Το άλλο πλάσμα ήταν πιο σκούρο κα με περισσότερες τρίχες και στο πρόσωπο του.
Δεν μπορούσε εύκολα να καταλήξει κάπου, όμως, ξανακοιτώντας τον εαυτό του κάτι
κάποιες θύμησες άρχισαν να έρχονται κομματιασμένες στην επιφάνεια και συνέχιζε την παρακολούθηση.
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά, όταν κάποια μέρα το ένα πλάσμα, το όμορφο,
κατευθύνθηκε προς το μέρος του.
Τα πόδια του λύγισαν, ήθελε να τρέξει αλλά δεν μπόρεσε τα πόδια του δεν υπάκουσαν και έμεινε εκεί να βλέπει.
αυτό το φωτεινό ξανθό πλάσμα, να έρχεται κατευθείαν προς το μέρος του και όχι μόνο αυτό
να τον κοιτάζει να του χαμογελάει και να του απλώνει το κάτασπρο χέρι του..
Ένοιωσε ντροπή, αλλά και απύθμενη χαρά και αγαλλίαση … που κόντευε να λιποθυμήσει.
Και μέσα στην ταραχή του έσπασε όλα τα κλαδιά που ήταν κοντά του.
Το πλάσμα έμεινε όμως δεν έφυγε και σιγά βρήκαν κώδικες επικοινωνίας.
Μπόρεσε να προσέξει πως είχε πολλές ομοιότητες με αυτά τα πλάσματα τα καινούργια.
Ίσως να ίσιωνε λίγο το κορμί …αν έστρωνε τις τρίχες του…ίσως
Όμως ήταν και αυτές οι περίεργες φωνές που είχαν μεταξύ τους.
Κατάλαβε , επίσης,πως εκείνος ο προηγούμενος ο αγώνας ήταν μάταιος και όλες οι προσπάθειες του να μοιάσει… στα ζώα της ζούγκλας.
Ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει ο καλύτερος γορίλας, γιατί η προτίμηση της καρδιάς του πλέον
ήταν να είναι μαζί με αυτά τα καινούργια πλάσματα και έπρεπε,
Έπρεπε να μάθει απ΄τη αρχή να περπατάει, να στέκεται όρθιος, να μιλάει, να καθαρίζει τις τρίχες του, να πλένεται, να διαβάζει αυτά τα φύλλα, να χειρίζεται αυτά τα περίεργα αντικείμενα, να σκέφτεται… να αγαπάει …
Έπρεπε να μάθει, από την αρχή να είναι άνθρωπος και να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους σε ισότιμη σχέση.
Όμως ο Ταρζάν το ήθελε όσα τίποτα άλλο και ήξερε πια τι ρωτούσε τον ουρανό,
Κατάλαβε πως αυτά τα παράξενα καινούργια πλάσματα…ήταν άνθρωποι και,
Ότι ανήκε εκεί και ήθελε να είναι πια μαζί τους….
Αυτός ήταν και ο καινούργιος του αγώνας και ένα… άλλο παραμύθι,
Ποιος είναι ο Ταρζάν?
Ένα λιοντάρι των πόλεων
…από τις αναμνήσεις του…
21ος Αιών
τραγουδώντας στην ζούγκλα τους!
Ετικέτες: παραμύθια
25 Μαΐου 2009 στο 21:08 |
Πολύ όμορφα δοσμένο το παραμύθι!
Η ζούγκλα των πόλεων έχει γεμίσει γορίλες και ο Ανθρωπος κοντεύει να καταντήσει άγνωστη λέξη σε λεξικό, σε λίγο θα διαβάζουμε τις ιδιότητές για να φτιάχνουμε μια εικόνα για αυτόν.
Είναι λυπηρό που θεωρούμαστε άνθρωποι αλλά δεν ζούμε και συμπεριφερόμαστε ως Ανθρωποι.
«Έπρεπε να μάθει, από την αρχή να είναι άνθρωπος και να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους σε ισότιμη σχέση.»
Ελπίζω και εύχομαι να κάνουμε το ίδιο, να μην μείνουμε στη μηχανικότητα και την επανάληψη, να αναγνωρίσουμε ότι ξεχάσαμε τι είμαστε και να ξεκινήσουμε ξανά!
«Το λιοντάρι του ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του, τον κοίταξε πολύ σκεφτικό και του είπε:
Ξέρω τι σκέφτεσαι και τι ρωτάς τα βράδια. Κάποια στιγμή, θα βρεις όλες τις απαντήσεις και την αλήθεια και θα θυμηθείς την καταγωγή σου.
Αυτά είπε και… απομακρύνθηκε.»
Χαιρετισμούς στα Λιοντάρια των πόλεων!
25 Μαΐου 2009 στο 21:51 |
Καλησπέρα …Barbarella!
Δεν ξέρουμε τις ερωτήσεις μπορούν να έχουν τα ζώα αλλά,
ο άνθρωπος έχει πολλές και οι απαντήσεις δύσκολες
μέσα από μεγάλο ταξίδι ζωής
,Η αλήθεια μοιάζει να είναι σημαντική λέξη γιατί σημαίνει μη λήθη.
Να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε τι είμαστε, να μη ξεμείνουμε,
να συνεχίσουμε να προχωρούμε, να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε
και να μοιραζόμαστε την ζωή με άλλους ανθρώπους
ισότιμα και δημιουργικά, φροντίζοντας όλα τα πλάσματα της γης.
Θέλει πολύ προσπάθεια και θάρρος η αλήθεια
και να μην ξεχάσουμε…και ξεχαστούμε.
Κάποια …σκεφτικά λιοντάρια σε χαιρετούν
και σου εύχονται καλό βράδυ;)
20 Αυγούστου 2009 στο 11:04 |
Κάθε άνθρωπος πόσο μάλλον κάθε Ελλην έχει μέσα του και έναν ΤΑΡΖΑΝ ένα πολεμιστή που αναπροσαρμόζεται στις συνθήκες βρίσκει τακτικές και ενεργείς ορθά και άψογα προς την εξέλιξη του πνεύματος.
20 Αυγούστου 2009 στο 12:43 |
Μερικά «παραμύθια» λένε πολλά με τον αφηρημένο τους πυρήνα;)
Και εμείς οι Έλληνες είμαστε μεγάλοι παραμυθάδες
…ίσως οι μεγαλύτεροι…;-))
30 Ιουλίου 2012 στο 16:02 |
Οι προωθημένοι δρομείς αοιδοί αφηγητές
των παραμυθιών μυθιστοριών και των τραγουδιών.
Μεγάλοι ονειρευτές και ανιχνευτές!
Η δύναμη του μύθου και της αλληγορίας
έμμεση γνώση σιωπηλή
γρήγορη και στον στόχο της αποτελεσματική.
24 Σεπτεμβρίου 2013 στο 21:41 |
[…] Το τραγούδι …του άρχοντα της ζούγκλας! […]
26 Σεπτεμβρίου 2013 στο 18:15 |
[…] ευτυχισμένη και την ένιωθε πλήρη και ικανοποιημένη. Ο άρχων της ζούγκλας […]